Samen Met Jou✔

Hoofdstuk 24

"Eva, stuur die jongen alsjeblieft een bericht met dat jullie moeten praten. Of ga naar hem toe. Hij is echt een mess." Het was inmiddels december en het was al erg koud geworden. Het vroor en binnen de kortste keren kon er sneeuw gaan vallen, werd er verteld op de radio. "Is zijn eigen schuld. Neem je het nou voor hem op?" Eva was aan het dineren met Isis. Ze wist dat Jurgen nu bij Isis en Carel logeerde. Ze moesten snel een nieuw appartement gaan vinden want dit was ook geen handige manier. 

"Ik neem het niet voor hem op. Ik zeg gewoon wat ik ervan vind." zei Isis op een rustige toon en roerde in haar kop cappuccino. "Waar is hij nu?" vroeg Eva, uit nieuwsgierigheid. "Carel en Jurgen hebben een mannenavond met de selectie." wist Isis te vertellen. "Oh ja, dat is waar ook. Dat doen ze ieder jaar." knikte Eva. "Jup. Dus dan heb ik het rijk alleen." grinnikte Isis en ze lachte. 

"Had ik dat maar een keer." zuchtte Eva. "Xem is echt aan het groeien en heeft veel aandacht nodig." voegde ze eraan toe. 

"Ik herken het met Milan." antwoordde Isis begrijpend. "Maar zodra ze op eigen benen kunnen staan word het anders." "Hoe oud is jullie zoon nu eigenlijk?' vroeg Eva. "Zestien. Hij mag volgend jaar eindexamen doen." glimlachte de vrouw voor haar trots. "Wow wat goed. Als hij slaagt zullen wij er bij zijn." beloofde Eva haar. "Ho ho, het is nog niet zo ver. En tegen die tijd moeten jij en Jurgen het ook goed maken." wees Isis haar erop. "Dat is waar. Ik hoop het in ieder geval." Dat laatste zei ze wat zachter. 

"Als jullie gaan praten." bemoeide Isis zich ermee. "Ja ja, hij moet naar mij toe komen." zuchtte Eva. "Dat zei je ook op Curaçao. Toen duurde het drie dagen voor er iets gebeurde. Nu zo'n beetje twee weken." zei Isis. "Kom op, Eef. Het is nog niet te laat voor jullie. Het komt zeker goed." moedigde ze Eva aan. "Ik zal kijken." antwoordde Eva uiteindelijk. "Echt doen hé?" zei Isis bezorgd. Soms irriteerde Eva zich eraan hoe erg Isis zich met iets kon bemoeien. Maar ze wist dat het uit bescherming was en dat ze gewoon wilde dat het weer goed kwam. Natuurlijk wou Eva dat ook maar het koste haar enorm veel moeite. 

"Maar nu iets anders. Volgende week vrijdag is het Kerstgala van Ajax." Isis haar ogen begonnen enthousiast te glinsteren. "Dat is waar ook." knikte Eva en er doorbrak een glimlach op haar gezicht. "Wij moeten dit weekend daarom ook shoppen met de meiden. Aansluitend kunnen we naar de wedstrijd van de jongens. Ze spelen thuis dit keer dus dat scheelt." vertelde Isis. "Top! Hebben jullie het er al over gehad ofzo?" vroeg ze lachend. "Eigenlijk wel." gaf Isis grinnikend toe. "Gezellig. Maar wat doen wij met Amber?" vroeg Eva daarna. 

"Daar heb ik ook nog niet aan gedacht. Maar zou ze wel kunnen? Want ze zit in die zaak met de politie en die vertrouwt het volgens mij niet." dacht Isis hardop na. "We kunnen haar ook gewoon niks vertellen. Kan ze ons ook niet bespioneren." opperde Eva. "Dat is een goeie. En we liegen ook niet. We zeggen het gewoon niet." zei Isis. "Ja, en waarom zouden we niet met elkaar mogen afspreken." vond Eva en Isis knikte instemmend. "Daar heb je gelijk in. Daarbij vertrouw ik Amber nu ook niet echt meer." 

Na anderhalf uur hadden de meisjes allebei hun eten op. Isis was naar Amstelveen komen rijden en Eva was lopend. Vaak aten ze nu buiten de stad om de Ajax fans te vermijden. Ze vond de supporters allemaal heel lief maar zoals de situatie waarin ze nu zat, hadden de meiden gevraagd of de supporters hun even met rust wilden laten als ze Eva op straat zagen lopen. Gelukkig accepteerden ze dit voorstel en waren ze er allemaal positief over. 

"Weet je zeker dat ik je niet moet brengen?" vroeg Isis. "Nee hoor. Het is maar een kwartiertje lopen. Ik red mij prima." antwoordde Eva beleefd en ze knikte. "Dan rijd ik terug naar Amsterdam. Stuur je een berichtje als je weer thuis bent?" vroeg Isis en Eva knikte hierop. "Doe ik!" de meiden namen afscheid van elkaar en ze begon te lopen richting haar huis. Isis pakte haar telefoon, autosleutels en liep naar haar auto. 

Toen Eva al een eindje op weg naar huis was besloot ze om binnendoor te lopen via het parkje. Dat deed ze altijd omdat ze de weg maar saai vond. Zoals voorspeld begon het rond tien uur zacht te sneeuwen. Eva voelde eraan en glimlachte toen ze merkte dat het goede sneeuw ging worden. Ze liep door en dacht na over haar en Jurgen. Waar was het misgegaan? Had ze hem moeten vertellen over de neppe transfer die Chiara haar vader probeerde te regelen? Wat hadden die meiden tegen haar? Ze snapte er helemaal niets van. 

Eva liet zich zakken op een bankje en keek naar de sneeuw die neer dwarrelde op de grond. Ze wist dat Isis uiteindelijk wel gelijk kreeg. Ze was alleen te koppig om het zelf toe te geven. En Jurgen had Eva toch geslagen op haar wang… Dat beeld kon ze nog steeds niet uit haar hoofd weg krijgen. Telkens als iemand nou per ongeluk een arm ophief dook ze een beetje in elkaar. 

"Eva?" hoorde ze ineens en haar hart sloeg een keer over. Hoorde ze het nou goed? Voorzichtig keek het meisje op en ze zag de bruine ogen van Jurgen. Hij stond voor haar met zijn handen in zijn broekzakken in de sneeuw. Ondanks alles smolt Eva een beetje. Gelukkig waren de gevoelens voor hem nooit weg gegaan en was ze stapelgek op de jongen uit Zeist die nu opeens voor haar stond. 

"Jurgen?" vroeg ze verrast. "Ja, ik ben er." zei hij een beetje nerveus en schoof met zijn voet over de sneeuw. "Hoe wist je dat ik hier was?" vroeg Eva vervolgens en was helemaal uit het veld geslagen door deze bewuste actie. "Had je het dan niet door?" vroeg Jurgen en ze schudde haar hoofd. "Ik moest je zien en dat zei ik tegen Perr. Maar ik wist niet dat iedereen dit plande zodat we elkaar "per ongeluk" zouden treffen." vertelde Jurgen en Eva begon het te snappen. 

"Ze hebben dit geregeld zodat wij het goed zouden maken." zei ze en hij knikte. "Blijkbaar." grinnikte Jurgen. "Mag ik naast je komen zitten?" vroeg hij en Eva knikte voorzichtig. Ze praatte tenminste normaal tegen elkaar zonder dat ze elkaar af snauwden en riepen. Jurgen nam plaats naast Eva op het bankje en samen keken ze naar de sneeuw. Morgen zou er vast een groot pak komen te liggen als het zo doorging, bedacht Eva zich tot ze merkte dat Jurgen niet naar het mooie uitzicht keek maar naar haar. 

"Eef, ik wil sorry zeggen. En het spijt mij oprecht ook wat ik allemaal gedaan heb." zei Jurgen en keek haar aan. "Ik weet alleen dat het niet met een simpele sorry kan." voegde hij eraan toe en keek naar zijn handen. Eva pakte die en verrast keek Jurgen op. "Dat klopt. Maar toch vergeef ik het je. Ik kan niet leven zonder je." antwoordde ze stil. "Echt?" herhaalde hij en ze knikte. "We kunnen hier moeilijk om gaan lopen doen. Maar praten helpt het beste, heb ik geleerd. En ik kan mijn trauma door de brand niet alleen..-" Jurgen legde een vinger op haar mond zodat ze stopte met praten. 

"Ik doe dit Samen Met Jou. En dit keer beloof ik het je echt." fluisterde hij. Jurgen legde een hand op haar wang en drukte zacht zijn lippen op die van haar.