Konservatuar mezunu olan Lâl Kadoğlu, okuduğu bölümün aksine gündüzleri nezih bir kafe, geceleri ise ortalığı yıkan içkili bir mekan işletmektedir.
Her daim soğuk bakan gözleri yıllardır aşık olduğu adama karşı bile yumuşamazken, başındaki dertler a...
Bölüm şarkısı; Deeperise ft. Jabbar • Raf İyi okumalar dilerim. 🥀
Öylesine güzel seviyorum ki seni Öylesine saf Öylesine temiz Öylesine derin Ve öylesine değil...
Özdemir Asaf •
*** 13.Bölüm; MEYUS 07.08.2021
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Yaş 8.
Babaannemin asla yuva diye adlandıramadığı bir ev ve içinde parçalanan camlar.
Evde yaşanan olayları bir kamerayla görüyor olsaydınız dikkatinizi çekecek ilk şey kavga eden iki insan olurdu. Gecenin geç saatlerinde uykusundan bağırış sesleri ile uyanarak merdiven korkuluklarından aşağı sarkıp babasının ve babaannesinin kavgasını dinleyen küçük kızı görmeyebilirdiniz bile.
Büyükler tartışırdı, yarayı küçükler alırdı.
Yaş 23.
Hatta 24.
Yine yuva diye adlandırılamayacak bir yer.
Ve yine ortada parçalanan camlar... Ama bir kişi eksik.
Diğerinin de var olduğu pek söylenemez.
"Ne oluyor?" diye sordu Elis kolumu sıkıca tutarak. Sesinde bir parça endişe, bir parça da korku vardı. "Kahretsin! Bu ne şimdi?"
İçimi saran o karanlık his göğsümü delip geçtiğinde, "Geldi," diye fısıldadım. "Geldi." Kolumu sertçe Elis'ten kurtarıp koşturmaya başladım. "Egemen! Elis'in yanında dur!"
Var gücümle koşarken az önce yaşananlardan dolayı endişeye bulanmış bedenlere çarpıyordum. Geri geri adımlayan kızıl bir kadınla çarpıştığımızda, kadın öne doğru savrulmuş dengesini toparlayamadan yere kapaklanmıştı. Burkulan ayağım yüzünden dengemi son anda toparlayabildiğimde eğilip topuklu ayakkabılarımı çıkarttım ve bir köşeye fırlattım. Topukluların yerde bıraktığı gürültü, insanların sesleri arasına karışıp gitmişti bile. Kadını yerden kaldıran Cem'i gördüğümde çıplak ayaklarımla birlikte tekrar koşmaya başladım.
Bunaltıcı bir his tüm benliğimi ele geçirmişti. Kalbim sıkışıyor gibiydi. Bu asla korku değildi. Bu öfkeydi, bu uzun zamandır karşılaşmadığınız bir insanı tekrar görmeden önce duyacağınız tüm hislerdi.
Kapıdan çıkar çıkmaz hemen sağ tarafta bekleyen Kerem abiyi gördüm. "Nerede o!?" diye bağırdım. "Nerede?" Delirmiş gibi etrafta onu arıyordum. Buralarda olmalıydı. Buralardaydı.
