Otizmlilerin Aşkı

33.Bölüm (Yeni Sezon) : Yaşanılanları Hatırlamak~ Sürpriz

Önceki Bölümde:

Der ve Nazlı'nın dudağına küçük bir öpücük kondurur.

Ali: İyi uykular

Nazlı da başını kaldırıp Ali'nin dudağına bir öpücük kondurup başını Ali'nin görsüne eline de Ali belinin üstü ile altından birleştirir

Nazlı: İyi uykular

ve uykuya dalarlar.

Şimdi:

Sabah olmuş, güneş açmıştır. Ali ve Nazlı birbirlerine sıkı sıkı sarılı bir şekilde uyuyorlardır. Ali yüzüne vuran güneş ışığından rahatsız olup eli ile yüzüne vuran güneşi engellemeye çalışır. Sonradan burnuna o eşsiz koku gelir tabi göğsündeki baskı da cabası... Ali o burnuna gelen kokuyu içine çekebildiği kadar çeker. Azıcık kafasını aşağı eğip saçı başı dağılmış, dudağı Ali'nin göğsünde birazcık ayrılmış, sevdiği kadına, Sevgilisine, Nişanlısına, Yakında Karısı olacak güzeller güzeli Nazlı'sına bakar gülümseyerek ve düşüncelere dalar...

Ali'den

Merhaba beni biliyorsunuz Ali Vefa... bu hikayenin en önemli iki kişisinden birisi. Diğerini de zaten çok iyi tanıyorsunuz; Nazlı'm, Sevdiğim kadın, Herşeyim...

Ben, Nazlı ile tanışmadan önce yani bu hastaneye, bu şehre gelmeden önce Ali'ydim, öyle dümdüz sizin tabirinizle "Salt Ali" ya da "Otizmli Ali" Ne uzardım ne kısalır. Otizmliyim diye asla iyi bir hayatım olmadı ne annem babam beni sevip bana değer verdi ne de bir arkadaşım oldu... sadece abim vardı. Onu da biliyorsunuz... Öldü... abimden sonra herşey daha zor oldu evden kovuldum, birkaç gün sokakta kaldım, bi adam buldu beni...(yüzünde sımsıcak gülümsemesiyle) Hocam... Babam... Adil Hocam...
O kol kanat gerdi bana beni yetimhaneye yerleştirdi önce ardından da okuyup büyük birisi olayım diye sizin deyiminizle "Yırtındı Durdu..." ve başardı da beni okutabildi tüm zorluklarıma, engellerime rağmen...Tabi ben de elimden geleni yaptım. Zaten beni seven kimse yoktu dolayısıyla arkadaşım da yoktu ben de sadece derslerime odaklandım. Çalıştım,Çalıştım, Çalıştım, yine sizin deyiminizle "Köpek Gibi Çalıştım" Ve başardım. Tıp lisansımı aldım abime verdiğim sözün ilk basamaklarını "tırmandım". Geriye sadece bir hastaneye gitmek ve önce asistan sonra da uzman olmak kalmıştı. Ama bir türlü olmuyordu tüm hastaneler "Otizmliyim" diye reddediyordu. Normal bir birey olsam yani sizler gibi beni sizin deyiminizle yüksek ihtimal "Havada Kaparlardı" ama yok önce otizmimi göz önünde bulunduruyorlardı. Tek çare olarak İstanbul'a gittim nereden bilecektim hayatımın tümüyle değişeceğini ve hayatımın aşkını bulacağımı

Flashback:

Ali: Hangi hastaneye gidiyoruz
Att: Berhayat hastanesi
Ali Nazlı: Hah bu güzel ben de oraya gidecektim (Ali ile Nazlı ikisi birden söylerler)
Ali: Sen de mi
Nazlı: Evet asistan cerrahlık için
Ali: A ben de asistan cerrahlık için gidiyorum
Nazlı: Ne güzel biz şimdi meslektaş mı olduk
Ali: Olacağız umarım...
Nazlı: Şey birşey soracağım sorabilir miyim
Ali: Tabi sor
Nazlı: Sen Otizmli misin
Ali: E..evet de sen nereden anladın
Nazlı: Ben de Otizmliyim oradan anladım
Ali: Aa Ben de yeni fark ettim...

Flashback son:

Sonrasını zaten biliyorsunuz arkadaş oluşumuz, birbirimizi koruyup kollamamız, kendimizi ezdirmememiz, birbirimize dokunabilmemiz, aynı evde yaşayışlarımız, sevgili oluşumuz, lunapark, kıskançlıklarımız, evlilik teklifim, öpüşmelerimiz, hatta birlikte oluşlarımız ( utançla gülümseyerek), birlikte cerrah oluşumuz sahi biz cerrahız değil mi gerçekten de öyle ben abime Nazlı'm da annesine verdiği sözü gerçleştirdik değil mi? ve dün geceyle birlikte resmen nişanlıyız... bunlar gerçek miydi bunca yaşanılan olay bakıyorum gerçekten de gayet güzeliz...