Gorgonize|| Jadon Sancho

𝐮̈𝐜̧•

Erling'in nefesleri uykuya daldığını belli edecek şekilde düzene girdiğinde, onu rahatsız etmemeye dikkat ederek göğsüne koyduğum başımı kaldırdım ve uzun süredir bu pozisyonda beklediğim vücudumu esnetmeye başladım.

Maçın ardından bütün arkadaşları geçmiş olsun dileklerini iletmeye hastaneye gelmiş, durumunun iyi olduğunu anlayınca kampa geri dönmüşlerdi. Doktor, birkaç gün sonra Erling'in de aralarına katılabileceğini söylemişti.

Ancak Jadon tahmin edilebileceği üzere ne aramış ne de diğerleriyle birlikte hastaneye gelmişti. Bir an önce onu görmek ve yaptığı bu saçmalığın hesabını ondan sormak istiyordum.

Bulunduğumuz hasta odasından elimi yüzümü yıkayıp serinlemek için çıktığımda, kapının önünde Jadon'la neredeyse burun buruna geldim. Hızla kendimi çekip insanların bizi görmemesi için yangın merdivenlerine açılan koridora girdiğimde onun da arkamdan gelen adım seslerini duyabiliyordum.

Koridorun en ücra köşesine ulaştığımda, hırsla arkamı dönerek bütün gücümle göğsünü ittirdim ve birkaç adım geriye sendelemesene sebep oldum.

"Sen ne yaptığını zannediyorsun?! Tanrı aşkına, milyonların önünde böylesine aklını kaybetmişcesine davranmanın sebebi neydi Jadon?!"

"Biraz fazla abartmıyor musun Nora? Takım içinde böyle ufak sürtüşmeler olması gayet normal, her kulüpte oluyor böyle şeyler."

Hayretle yüzüne bakarken hâla hastanede olduğumuzu hatırlayıp ses tonumu ayarlamaya çalıştım. "Ciddi bir sakatlık yaşayabilirdi! Sezonun bitmesine bu denli az kalmışken ve hala önünüzde önemli maçlar varken, bu yaptığını normalize mi etmeye çalışıyorsun? Tanrım, nasıl bu kadar bencil olabiliyorsun Jadon?!" 

Yüzünde daha önce görmediğim bir ifade belirirken, dişlerini sıkmaktan çenesinin kasıldığını ve alnındaki damarların belirginleştiğini görebiliyordum.

"Bencil olan benim, öyle mi Nora? Halbuki kalp kırmaktan adeta zevk alan ve karşısındakinin hislerini bir saniye bile düşünmeyenin sen olduğunu ikimizin de bildiğini düşünüyordum."

Yaşadığım bu duygu karmaşasında gözlerime dolan yaşlar sebebiyle sesim titriyordu. "Jadon, yanlış düş-" Sözümü aniden kestiğinde sesini yükseltmeye başladı.

"Maçta neden öyle davrandığımı gerçekten bilmek istiyor musun Nora?! Bunu duymaya cesaretin var mı?" Korkuyla başımı salladığımda vakit kaybetmeden sözlerine devam etti.

"Çünkü artık onu görmeye bile dayanamıyorum. Yanımdan her ayrıldığında seni kollarına alıyor olması, biz böylesine gizliyken onun istediği her yerde sana istediği gibi davranabiliyor olması canımı yakıyor. Takımla birlikte olduğumuz her an sizi görmek zorunda kalıyor olmak dayanılmaz bir acı veriyor artık!"

Gözlerimdeki yaşları güçsüzce silmeye çalıştığımda yumruk yaptığı elini tutmaya çalıştım. Ancak buna izin vermeyerek benden uzaklaştı ve kafasını yavaşça hayır anlamında salladı.

"Üzüldüğünde, canın yandığında, ağladığında bana hiçbir şey anlatmayıp onun yanına gitmenden çok yoruldum. Hakkındaki her şeyi en son benim öğreniyor olmamdan çok yoruldum."

"Jadon... O benim erkek arkadaşım." Mutluluktan çok uzak şuh bir kahkaha attığında söylediklerime inanmıyormuş gibi ellerini havada şuursuzca salladı.

"Erkek arkadaşın, öyle mi?! Peki neden Erling dahil herkes senin onu sevmediğinde emin Nora? Hayata bu denli gerçekçi bakabiliyorken bu konuda neden böylesine körsün?" Zorlukla yutkunduğunda söyleyeceklerinden pek emin olamıyormuş gibi gözlerini kapattı.

"Söylesene Nora, senin gözünde benim değerim ne?"

Az önce güçlükle durdurduğum göz yaşlarım yeniden akmaya başladığında boğazımda nefesimi kesen bir yumru hissettim. Bu yumru adeta kelimelerin dudaklarımdan dökülmesini engellerken yerdeki bakışlarımı emin olamayarak Jadon'ın yüzüne çevirdim.

Yüzünü elleri arasına alarak birkaç saniye bekledikten sonra tok bir sesle konuştu. "Artık görüşmesek ikimiz için de daha iyi olacak Nora."

Bir şey söylememi beklemeden hızla arkasını dönüp ilerlemeye başladığında daha fazla ayakta duramayacağımı anlayıp güçsüzce yere çöktüm. Göz yaşlarım git gide şiddetlenirken öylece uzun koridorda gözden kaybolan silüetini izledim.

   ⋄ ⋅ ⋆