Gorgonize|| Jadon Sancho

𝐚𝐥𝐭ı•

Oturma odamdaki koltuğun üstünde, dizlerimi kendime çekmiş, kollarımla da bacaklarımı sararak oturuyor; kapalı olan televizyon ekranından kendi yansımamı izliyordum.

Banyodan, Jadon'ın uyandığını belli eden sesler gelmeye başladığında hiçbir tepki vermeden sadece yanıma gelmesini bekledim. Mantıklı bir açıklama bekliyordum, kalbimin kırıklarını onarmaya yetecek bir açıklama.

"Erken uyanmışsın bugün?" Gülümseyerek odaya girdiğinde dizlerimi serbest bıraktım ve oturduğum koltukta dikleştim.

Söylediklerine cevap alamayınca yanıma oturdu ve endişeyle yüzüme bakmaya başladı.
"Nora? Bir sorun mu var?"

Gözlerimi söylediklerine bir cevap vermemek için odanın her detayında gezdirdikten sonra pes ederek ona döndüm. Sesimi düz tutmaya çalışarak konuştum. "Ne zaman söylemeyi düşünüyordun?"

Neyi kast ettiğimi anlamamış olacak ki, şaşkınlıkla güldü. Ama bu gülüş, sadece yüzüne sert bir yumruk atma isteğimi kamçılamıştı.

"Anlamıyorum, neyi kast ediyorsun şu an?"

"Manchester'a olan transferini, takım arkadaşlarının hâla sana ihtiyaçları varken onları yarı yolda bırakıyor olmanı ve beni günlerdir adeta aptal yerine koyuyor oluşunu, Jadon!"

Ellerini, ellerimi tutmak için uzattığında buna izin vermeyerek hiddetle ayağa kalktım. İtiraz edeceğini belli edercesine kafasını salladığında buna izin vermeyerek aceleyle elimi dur anlamında havaya kaldırdım.

"Mason'ın mesajlarını gördüm, Jadon. Lütfen inkar etmeye çalışma." O da benim gibi ayaklandığında içimde biriken öfkeyi kusabilmek için devam ettim.

"Eğer arkadaşların yapacağınız parti için mesaj atmamış olsaydı bana da verecek miydin bu güzel haberi, yoksa televizyonlardan öğrenmemi mi tercih edecektin?!"

"Nora, biraz sakin ol ve beni dinle, lütfen." Ne söyleyeceğini ve yapmak istediği açıklamayı merak ettiğim için daha fazla devam etmedim ve derin bir nefes aldım.

"Evet yapılan bir teklif var, menajerimle olan görüşmeler de devam ediyor ancak henüz hiçbir şeyin belli olduğu yok. Tanrı aşkına, lig bile devam ediyor hâla!"

Gözlerime dolan yaşları geri gönderebilmek için kafamı yukarı doğru kaldırdım ve gözlerimi tavana diktim. Fakat bu çabalarım sesimin titremesini engelleyememişti.

"Yapma Jadon... Dortmund'da eskisi kadar mutlu olamadığını, evine dönmek istediğini fark edemiyor muyum sanıyorsun? Haftalardır Marcus, Jesse, Mason ve diğerlerine onları ne kadar özlediğini, buluşmak istediğini söyleyip duruyordun."

"Kastım milli takımdı Nora. Biliyorsun, Euro 2020'ye az kaldı ve-"

"Kastın Euro 2020 değildi Jadon. Hiçbir zaman da olmadı. Manchester City'den buraya geldiğinden beri, hayalin hep İngiltere'ye geri dönmekti. United, Chelsea ya da bir başkası, gelen teklifleri değerlendirip; kulübe gitmek istediğini söyleyecek ve adadaki özlediğin hayatına yeniden kavuşmuş olacaktın."

Ne diyeceğini bilemez halde, yavaşça koltuğa çökerken onun da gözlerinin dolduğunu görebilmiştim.

"Hatta ne var, biliyor musun? Bunların farkında olan tek kişi ben de değildim. Bu yüzden Mason, henüz resmî hiçbir şey yokken hoş geldin partisi düzenlemek istediklerini söyledi."

Söylediğim her kelimede haklı olduğumu bilsem de, akmakta olan göz yaşlarımı durduramıyordum. Şu an haklı olmaktan çok, bu konuşmayı ikimizin de mutlu olabileceği şekilde sonlandırmamızı isterdim.

"Peki... Bana ne olacak?" Biriken göz yaşları sebebiyle parıldayan gözlerini masumca bana çevirdiğinde boğazımı temizledim.

"Bize ne olacak, Jadon?" 

"Benim neyi isteyeceğimi çok iyi biliyorsun Nora. Sen de benimle gel. Orada, yaşadığımız her şeyi ve seni tedirgin eden herkesi arkamızda bırakarak yeni bir başlangıç yapalım. Beyaz bir sayfa açalım birlikte."

Bitap düşmüş bedenimi, güçlü kolları arasına alarak sıkıca sarıldı. Güçsüzce göğsüne yaslandığımda dinginleşmem için başıma öpücükler konduruyordu.

Ancak ailemi, arkadaşlarımı ve doğup büyüdüğüm bu şehri terk edemeyeceğimi, onunla birlikte İngiltere'ye yerleşmeye cesaret edemeyeceğimi, ona o an söyleyememiştim.

⋄ ⋅ ⋆