Chapter Twenty-two

282 34 32
                                    

1000 φορές μου έχει πει να εμπιστεύομαι μόνο αυτόν...
Τόσες φορές έχω βαρεθεί να το ακούω...
Θα έπρεπε να είναι τώρα χαραγμένο στον εγκέφαλό μου... αλλά...

"Γιατί πρέπει να είμαστε ντυμένοι έτσι;"παραπονέθηκα διότι ο Taehyung είχε βάλει ένα ωραιο κουστούμι ενώ εγώ ας πούμε ότι φορούσα ένα πρόχειρο.

"Μη παραπονιέσαι, τα αφεντικά τέτοια φοράνε, ενώ οι βοηθοί φοράνε αυτά που φοράς εσύ"

"Στις ταινίες ίσως, στην πραγματικότητα δεν είναι αναγκαίο τέτοιο ντύσιμο" είπα και με κοίταξε παρεξηγημένος "Εντάξει ρε 'αφεντικό' μια πλάκα κάναμε...ποιο είναι το σχέδιο?"

"Για αρχή πρέπει να είμαστε απαρατήρητοι...πρέπει να κάνουμε blending με το πλήθος" είπε σοβαρά και τον κοίταξα από πάνω μέχρι κατω με σηκωμένο το φρύδι.

"Ναι καλέ, ούτε βλέμμα δεν θα μας ρίξουν...και γιατί απαραίτητοι;"

"Μπορεί να παρακολουθεί ο Namjoon το μέρος, δεν είναι ασφαλές από την στιγμή που έχει πατήσει το πόδι του εδώ." Γύρισε και με κοίταξε "ακόλουθα με" είπε και πήγε γονατιστός πίσω από το αμάξι.

"Ωραία θα περάσουμε..." Αντέγραψα ακριβώς ότι έκανε και πήγα δίπλα του.
Μετά κυλίστηκε στο πάτωμα για να παει πίσω από το αμάξι απέναντι.
Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να κυλίστω στο πάτωμα οπότε σηκώθηκα πήγα δίπλα του και έσκυψα πάλι. Ευτυχώς δεν με πήρε χαμπάρι διότι κοιτούσε μέσα στο μαγαζί.

"Λοιπόν βλέπω την γιαγιά με μια κοπέλα να κάθονται στον πάγκο. Μάλλον μετράνε λεφτά"

"Εμάς ο στόχος μας ποιος είναι;"

"Για δέκατη φορά, πρέπει να βρούμε έστω το ρούτερ ώστε να μπορεί ο Yoongi να βρει στοιχεία από το μαγαζί για να βρούμε τους ανθρώπους που πήρανε αυτά τα φυτά"

"Μάλιστα...και γιατί έπρεπε να ντυθούμε ντετέκτιβ και όχι απλοί πολίτες;" Με κοίταξε θιγμένος.

"Για αρχή, είναι μοδάτο αυτό το λουκ. Και δεύτερον, είναι επικίνδυνο χωρίς κάποιου είδους μεταμφίεση. Όσο βλακεία και να ακουστεί αν φορούσαμε καθημερινά ρούχα θα μπορούσαν να μας διακρίνουν από αυτά αν τύχαινε ποτέ να μας βλέπανε. Και όσο και να με πονάει....δεν θα πρέπει να ξαναφορέσουμε αυτές τις στολές μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η ιστορία" είπε έτοιμος να δακρύσει.

"Ναι... συγκινήθηκα. Τώρα μπορούμε να πάμε μέσα ή-" πήγα να σηκωθώ αλλά με σταμάτησε με το χέρι του πιάνοντας το δικό μου.

Boss Just Wants To Have FunWhere stories live. Discover now