Boss Just Wants To Have Fun

Chapter Fourteen

Είχα κλειστά τα μάτια μου.
Ο ήχος του κινούμενου τρένου με έκανε να θέλω να τα έχω κλειστά για περισσότερη ώρα διότι πραγματικά με χαλάρωνε.
Αλλά μετά μου ήρθε η σκέψη...
Πώς κατέληξα σε τρένο?!

Άνοιξα τα μάτια μου τελικά και πρόσεξα ότι καθόμουν σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Το υπόλοιπο τρένο φαινοταν μισογεμάτο, οπότε άρχισα να ηρεμώ.
Απέναντι μου υπήρχε μια θέση όπου καθόταν ένας μυστήριος τυπάς που θα ορκιζομουν δεν τον είχα δει ποτέ αλλά μου φαινόταν πολύ οικείος.

Μόλις πρόσεξε ότι τον κοιτούσα μου χαμογέλασε. Αν και ήταν κριπι του ανταπέδωσα το χαμόγελο και κοίταξα έξω αμήχανα.

"Θα αναρωτιέσε ποιός είμαι εε?" τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου αλλά μετά ξανά κοίταξα έξω απο το παραθυρο.
"Θα το πάρω ως ναι" χασκογελασε μόνος του. "Για την ώρα δεν είμαι κανένας αλλά...ένα θα σου πω, να προσέχεις" μόλις το είπε αυτό ένιωσα το τρένο να σταματάει.
Κοίταξα από πίσω μου όπου οι άνθρωποι άρχιζαν να σηκώνονται, αλλά μόλις κοίταξα μπροστά ο τυπάς είχε εξαφανιστεί.

"Γιατί σταματήσαμε?!" Φώναξε ένας κύριος

"Ένα δέντρο έχει πέσει στις σιδηροδρομικές γραμμές και δεν μπορούμε να περάσουμε"

Δέντρο?

"Ηλέκτρα?" Άκουσα την φωνή του Taehyung αλλά...για κάποιον λόγο δεν τον έβλεπα μέσα στο τρένο.
"Καλέ ξυπνά!"

Ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου.
Είδα τον Taehyung απέναντι μου ανάποδα.
Ένα λεπτό...δεν είναι αυτός ανάποδα, εγώ είμαι.

Σηκώθηκα από την περίεργη στάση που είχα πάρει. Από ότι φαινοταν κοιμήθηκα μέσα στο φορτηγάκι και κάποιος έπαιρνε απότομες στροφές...

"Αφεντικό πρέπει να πάμε γρηγορα στο σπίτι, μπορεί να μας έχει ακολουθήσει κάποιος δικός τους" άκουσα το αγόρι όπου οδηγούσε.
Τον κοίταξα με δολοφονικό βλέμμα αλλά αυτός δεν μου έδωσε σημασία.

Βγήκαμε από το φορτηγάκι και αφού κοίταξα μπροστά μου είχα μείνει καγκελο.