kod adı: karıştırılmış

9.BÖLÜM

Bu bölüm karanın ağzından olucak onun hayatını okuyacağız

~~~Karan 10 yaşındayken~~~

Gece saat 3dü camın köşesine oturmuş ailemi düşünüyordum herkes hafızamı kayıp ettiği sanıyordu ama ben her şeyi hatırlıyordum artık keremi abilerimi annemi babamı hepsini kavinin beni merdivenlerden itişini bile o zamanlar 6 yaşındaydım kavinle kavga etmiştik ve beni itmişti keremin çığlıkları kulağımdan gitmiyor evet ilk başlarda bir şey hatırlamıyordum ama bir kaç gün önce zihnimde beliren şeyler olmuş ve kendimi zorlamıştım yatağıma geçip uzandım gözlerimi tavana diktim umarım ben yokken kavin kereme zarar vermez

~~~1 hafta sonra~~~

Müdürün odasına gitmek için bahçeden ayrıldım içeride bir adam vardı ve müdürle konuşuyordu evet kapı dinlemek kötü falan Filan kapıyı dinleme başladım

"Hafızası yerine gelirse ne olucak" diye sordu müdür

"Eğer hatırlarsa biteriz abim benim yaptığımı öğrenir ve hiç iyi şeyler olmaz ne yap ne et yemeğine bu ilacı koy"

"Bunun ona zararı ne olucak"

"Hatırlamasını önlicek o kadar... Karanın bundan haberi olmamalı yoksa kendimle birlikte senide yakarım"

Adam oturduğu yerden kalkınca merdivenlerin altına saklandım uzun boylu ve hafif çıkmış sakalları vardı neyi öğrenmemiz istemiyorlar bilmiyordum ama o her neyse hatırlamaya çalışacağımdan emindim..

~~~11 yaşındayken~~~

Her şey çok karmaşık bir hal almaya başladı hatırladım şeylere yeni bir şey eklendi oda beni buraya getirenin babamın kardeşi olduğuydu yani amcam...

~~~12 yaşındayken~~~

Her çocuk aile sevgisi hak ederdi benim alacağım sevgiyi elimden almışlardı karne günü tüm öğrencilerin aileleri yanlarındayken ben bir başımaydım elimdeki takdir belgesine baktığımda gözümden bir damla yaş aktı acaba benim takdir aldığımı görselerdi sevinirlermiydi...
Şu herif bu gün yine gelmişti ne dedi bilmiyorum ama nur hanım ağlamış ve yapamayacağını söylemişti o ise arkasına bakmadan gitmişti gözleri beni buldu ve koşarak odasına girdi

~~~2 gün sonra~~~

Yetimhane müdürü nur hanım bu gün araba çarpma sonucu vefat etmişti o adam yapmıştı eminim onun yüzünden ölmüştü ve iki çocuğu annesiz kalmıştı ne yapmam gerekiyordu bilmiyorum her şey akılalmaz bir yola sürükleniyor

~~~13 yaşında~~~

Elimdeki cam parçasına sanki benim bir parçammış gibi bakıyordum saat 12yi geçmişti ve banyodaydım göz yaşlarım durmaksızın akmaya başladı
"Allahım al canımı benim canım çok yanıyor dayanamıyorum"
Hıçkırıklara arasında kurmuştum cümleyi ve cam parçasını koluma dayamış uzun bir çizik atmıştım
"özür dilerim kerem affet beni"

Hani bazı anlar vardır insan kendini ölüme olduğundan daha yakın hisseder işte şimdi bitti der tamam artık kimse beni üzemiyecek der karanda öyle hisedeyordu hayatı ağır gelmişti küçük çocuğun dar omuzları hayatın yükünü fazla bulmuştu ben hep şey derim
"Allah sırtlanamayacağımız yükü vermezmiş eğer ben bunun üstünden gelecek kadar güçlü olmasaydım vermezdi bu acıyı bana"
Der ve kendimi rahatlatırdım vermezdi değilmi sırtlanamayacağımız yükü vermezdi bize...