kod adı: karıştırılmış

25.BÖLÜM (FINAL)

Hastaneler... Kimimiz çok severiz kimimiz sevmeyiz ben sevemeyen taraftayım hayatım burada maf olmaya başlamıştı ve devam ediyordu.. 9 çocuk morg kapısının önünde perişan olmuş haldelerdi.. Nefes sesleri birbirine karışmıştı..
Görevden acil izinle gelen rüzgar üniformasıyla oturuyordu...

"Baba sende bizi annem gibi bırakma"
Rüzgar minik elleriyle babasının elini tutmuştu adnan bey eşinin mezarındaki gözlerini çekmiş ve oğullarına bakmıştı
"Bırakmam oğlum ben gitmiyorum bir yere"

"Abi sende gitmezsin değilmi gitme babam sen ben hep beraber kalalım"

Rüzgar göz yaşlarına engel olmamıştı bir bir intahar etmişti yaşlar gözünden...

"Kardeşlerin ve buğra sana emanet tamamı oğlum biz gelene kadar iyi bak onlara"

Gitmeden önce son sözleriydi yeliz hanımın.. Araf babamla bile konuşamadım diye geçirdi içinden...

"Baba annem nerede? Ona çizdiğim resmi göstericem bak bu sen buda annem buda ben.. Nasıl olmuş?....... Baba neden ağlıyorsun"

Buğra hayatı boyunca babasını örnek alarak büyümüştü.. Annesi gitmiş geriye sadece o kalmıştı kafasını kaldırıp morg kapısına baktı gözünden akan yaşlar onu boğuyormuş gibiydi zorlukla derin bir nefes aldı buğra...

"güzel kızım benim annesinin kızı"

Kayra oturduğu duvar kenarında yaşlara boğulmuştu

"Geldim prensesim kurtarıcam seni!"

Babasının sesi kulağında yankılanıyordu kayra dizlerini kendine çekip ağlamasını şiddetlendirdi 'Hani gelicektiniz'...

'Yiğitim oğlum korkma yanındayım ben senin... Bak artık canavarlar yok anne burada tamammı? Hadi evimize gidelim"

' Anne korkuyorum ' yiğit annesini kanlar içinde gördüğünde hayatı son bulmuş gibi hissetti kim hissetmez ki... Gözünden akan yaşlar görüşünü kapatmıştı morgun gri kapısı bulanıktı 'Anne sen soğuk yerleri sevmezsin'...

"Asrınım ben sana güveniyorum oğlum sen ne yapmak istiyorsan ben senin arkandayım"

'Nerdesin baba' Asrın hep babasını örnek almıştı ilerde onun gibi bir baba olucam, onun gibi başarılı olucam diyip dururdu yerdeki gözlerini kaldırıp morg kapısına baktı o güne bir gülümseme bıraktı...

"Kerem üçüzüne sahip çık Karan bunu isterdi tamammı? O senin kız kardeşin onun sana ihtiyacı var"

Kerem gözlerini kayraya çevirdi duvar kenarında ağlıyordu 'Haklısın anne onun bana ihtiyacı var' yerinden kalkıp kayranın yanına oturdu onu kendisine çekip sarıldı...

"Karan kardeşlerin sana emanet onlara bizden iyi bakacağına eminim.. Zaten sadec üç gün araf abinede yardımcı ol sinirlenip bağırmasın yavrularına"

'Merak etme anne' Karan köşede oturan üçüzlerine baktı sonrada abilerine gözlerimi tavana çevirip göz yaşlarının akmasına izin verdi...

"Yağız olum sakın kendini ezdirme okulda tamammı? Yeni arkadaşlar edin arkadaşlık kurmak güzeldir sessiz oturma sınıfta"

"Evet yağız annen haklı bak mesela biz Yusuf amcanla ilk okuldan beri tanışıyoruz"

Yağız sessiz biriydi konuşmayı sevmez  sadece sevdiklerinin yanında azda olsa konuşurdu... Sarp bey ve yeliz hanım her gün okula onu bırakırken arkadaşlık kurmasını söyler ama o onları dinlemezdi.. Bu sene bile babası onun arkadaşlık kurması için uyarmıştı ama o onları dinlememişti annesi bu konuda hep üzülnüştü 'Özür dilerim anne'