kod adı: karıştırılmış

8.BÖLÜM

Sabah baş ağrıma uyanmıştım gözlerimi açtığımda karşımda keremin yüzü vardı gülümsedim Araf abimin uyuyordu kafamı yavaşça kaldırdığında Yağız abimin oturduğu sandalyeden bana baktığını gördüm ne o gülümsüyordu nede ben gözleri kıp kırmızıydı uyumamışmıydı?
"Günaydın güzelim"
"Günaydın abi uyumadın mı sen?"
"Uyudum ama çok değil uykum yoktu sen beni boş ver sen nasılsın" suratına baktım anlatmıydı kötü olduğumu oturduğu yetene kalkıp yanıma geldi ve elimi tutarak dışarıya çıkardı
"Hadi gel bir şeyler yiyelim annemle babam karanı araştırmaya gittiler" arkasından onu sessiz sessiz takip ettim keşke annemi görseydim...

Abi tayfası ve keremle yemek masasında oturmuş önümüzdeki yemeğe bakıyorduk hiçbirimizin iştahı yoktu çatalla önümdeki zeytine oynarken Araf abim derim bir nefes aldı hepimiz ona bakarken hafif bir şekilde gülümsedi sert bir ses tonuyla "O yemekler biticek" hepimiz oflarken o bir şey duymak istemiyorum dermiş gibi çatalını tabağın yanına vurmuş ve yemeğe başlamıştı bizde zorlada olsa yemiştik

Salonda oturmuş hiç bir şey yapmıyorduk yanında oturan yiğit abimin dizlerine uzanıp gözlerimi kapattım çok yorgundum aşırı yorgundum dövülmüş gibiydim her yerim ağrıyordu
"Abi babamgil sana başka bir şey anlattımı" asrın abimin sesiyle hepimizin odak noktası Araf abim olmuştu
"Sadece eski ortaklardan biri olabileceğini düşünüyor o zamanlar kavgayla hisselerden ayrılanlar olmuştu bize kin besleyenlerde babam ve Adnan amca onlardan biri olabilir diye düşünüyor ama öncelikleri onları bulmak değil karanı bulmak nerede olduğunu bilmiyoruz sadece babama zarf gelmiş zarfı şirkete göndermişler babamda amcama açmasını söylemiş onun o şekilde haberi olmuş zaten zarftada sadece yaşadığı yazıyormuş birde eskiden yaşadığı mahalle oraya bakalım dediler"
Hepimiz kafamızı anladım şekilde saklamışık kereme baktığımda merdivenlere baktığını görmüştüm gözleri dolu doluydu asrın abim keremi kollarının arasına almıştı yiğit abimin dizlerinden kalkıp keremin yanına gittim dizlerine oturup ona sarıldım kafasını anında boynuma gömmüştü
Karan üçüzüm acaba o nasıl biriydi?
Kerem gibi güzel kokuyormuydu acaba? Bizi severmiydi? Beni severmiydi?
Gözlerim artık yükünü kaldıramam gibi kapanmıştı...

~~~yükselme beklerken sıralamadab düşen yazardan~~~

kayranın nefes alış verişi düzelince kerem onu boş koltuğa koydu saçlarına öpücük kondurup yerine geçti geri gözlerinin önünden gitmiyordu karanın düşüşü, çığlığı kulaklarında yankılanıyordu her seferinde canı daha çok yanıyordu aklını kaçırmak üzereydi gözlerinin önünde kanlar içindeydi üçüzü gitti yanına ellerini tuttu ama uyanmadı Karan hep hissederdi uyusa bile kerem yanına gelince uyanır minik ellerini üçüzünün yanağına koyup ne oldu diye  sorardı üçüzüne ama o gün uyanmamıştı kerem karanı hep abisi gibi hissetmişti kavinden hep onu korurdu kavim kereme karışacağı sıra karan gelir arkasına alırdı keremi ama kerem koruyamamıştı onu Karan gibi olamamıştı önce ben onu koruyamadım o yüzden öldü diye içi giderken şimdi nasıl hissedemedim ben onu diye aklına kayranın kalbinin ağrıdığı gün geldi lütfen dedi 'lütfen Allahım orada karanın canı yanmış olmasın lütfen' karanın yine göz yaşları akmaya başladı asrın bunu fark edince kendine çekmişti kardeşini sarılmıştı hepsi biliyordu hepsi yaralanmıştı ama kerem en çok yaralanan olmuştu hepsi birbirinin yarasını bir nebze sarmış ama kimsenin gücü keremin yaralarına yetmemişti  Araf oturduğu yerden kalktı ve kardeşinin yanına geldi keremi kendine çevirdi elleriyle göz yaşlarını sildi ve göz kapaklarını öptü gülümsedi
"Keremmim kardeşim söz veriyorum karanda hayatımıza tekrardan girdiği an kimse sizi üzemiyecek bunca zamandır engel olamadım ama bu saatten sonra asla affet beni olurmu affet abini ben bunları yaşamanızı istemezdim yemin ederim"
Kerem abisinin söylediklerinden sonra sıkıca sarılmıştı arafa "Abi kendini suçlama lütfen hiç bir şey senin yüzünden değildi ki lütfen suçlama kendini" Araf kendini geri çekip keremin yüzüne baktı gülümsüyordu ama bunu zorlayarak yapıyordu kafasını salladı ve keremin anlından öptü ve yanına oturdu yiğit kardeşlerinin ve abisinin durumunu görünce rıçuhu çekilmiş gibi hissetmeye başlamıştı asrın ise çekilmiş ruhuyla izliyordu onları...