Ucubeler Kulübü [bts]

27 ⊹ Bu onun yüzünden son kez ağlayışım.

Siyah elbisemi giyerken hiç olmadığım kadar düşünceliydim. Oraya ne olarak gittiğimizi sorguluyordum yeniden. Elbisemin fermuarını çekerken başımı salladım. Taehyung'a destek olmak için gidiyorduk, onun arkadaşlarıydık. Aynada kendime baktım kısa bir süre. Dizlerim üzerinde biten bu siyah elbise ve soluk görünen tenim komik bir tezatlık örneği gösteriyordu.

Derin bir nefes aldım. Minik bir cenaze töreni. Bayan Nari bunun en uygun yol olduğunu söylemişti bize. Aşağıya inerken annemle babam çoktan hazırdı. "Tatlım, gidelim artık." dedi annem ilgiyle. "Olur." dedim fısıldar gibi. Onlar gerçeği bilmiyorlardı. Taehyung'un babası ölmüştü, tek gerçek buydu onlara göre.

Evden çıkıp arabaya doğru ilerledik. Taehyung'ların evini tarif etmekten başka bir şey söylememiştim arabada. Oraya geldiğimizde ağır hareketlerle arabadan indim. Ayaklarımı neredeyse sürüyerek ilerliyordum. Bir parçamın hiç gidesi yoktu buraya. Ama gitmek zorundaydım. Bir kez daha hatırlattım kendime neden burada olduğumu. Taehyung'un yanında olabilmek için.

Eve ilerlerken "Karla!" diyen tanıdık sese doğru döndüm. Benim gibi onun da yüzü endişe doluydu. Yanımıza geldiklerinde annem ve babam onun ailesi ile tanışırken "Merhaba Hoseok." dedim sessizce. Yutkundu usulca. Ailelerimiz bahçede konuşmaya devam ederken yavaşça yanlarından ayrıldık. Hafif aralık olan kapıyı ittiğimizde çoğu konuğun burada olduğunu gördük.

Burası gerçekten yas tutan insanlarla doluymuş gibi görünüyordu. Bayan Nari bizi gördüğünde üzüntüyle yanımıza geldi. "Gelebilmenize çok sevindim çocuklar." dedi benim sırtıma minikçe dokunarak. "Elbette gelmeliydik." dedim yutkunurken. "Nasılsınız?" dedim gözlerimi ona kaldırmadan. Sıkıntılı bir nefes aldı. "İdare ediyorum." dedi fısıltıyla. "Diğerleri salondalar." dedi ve yanımızdan ayrıldı.

Yavaşça oraya adımladık Hoseok ile. Bizimkilerin yanına geldiğimizde hızlıca merhabalaştık. Taehyung normal görünüyordu, bu iyiye işaretti. Hepsi siyah ceketlerini giymişlerdi. Taehyung ve Jungkook'un kravatı bile vardı. Kesinlikle böyle bir durumda olmasaydık onlara bu resmî kıyafetlerinin ne kadar yakıştığını söylerdim.

"Bilmiyorum. Bir an önce bitse bu iş." dedi Taehyung sessizce. "Yas tutmadan gerçekten yas tutuyor gibi görünmek zor." dedi Jin fısıltıyla. Onun ölümüne yas tutmuyorduk, bu doğruydu. Ama herkesten daha üzgün görünüyorduk. Tenlerimiz solgundu ve bir an önce bu olayın son bulmasını istiyorduk.

Tanıdıkları gelip baş sağlığı dilemeye devam etti. Bir süre öylece geçti vakit. Ev sahibi gibi yardımcı olduk onlara. Sonra da cenaze yerine yol almak için herkes dışarıya çıktı. O sırada yağmur çiselemeye başladı. Gözlerimi gökyüzüne kaldırırken bir elimi yukarı doğru açtım. Yağmur taneleri usulca elimin üstüne düşerken derin bir nefes aldım.

Kısa bir süre sonra mezarlığa gelmiştik. Yol boyunca daha da şiddetlenmişti yağmur. Bu olay beni böylesine rahatsız hissettirirken Taehyung'un nasıl hissettiğini tahmin bile edemiyordum. Arabadan çıktık birlikte ve mezarın etrafında bekleyen insanların yanına geçtik. Fazla kişi yoktu ama bu bile kalabalık görünüyordu gözüme. Jimin Hoseok'un ailesi ile birlikte bekliyordu. Ailesiyle gelmediğini o zaman fark ettim. Yoongi, Kook ve Namjoon başka bir grup halinde bekliyordu. Taehyung annesiyle birlikteydi.

Annem ve babamla beklemeye başladım. Yeterince hüzünlü ve kasvetli bir hava vardı. Siyah şemsiyeler ve yağmur ise her şeyi daha kötü gösteriyordu. Daha sonradan mavi takımlı bir adam geldiğinde Bayan Nari koşar adımlarla ona sarılmış ve aynı zamanda ağlaması şiddetlenmişti.

Taehyung öylece yalnız kaldığında ailemin yanından ayrılırken bir saniye bile düşünmemiştim. Kolumu tutan babam kendi şemsiyesini tutuşturmuştu elime. Endişeli gözlerim onu korkutmuş olacak hızla çekti elini.  O annemin tuttuğu şemsiyenin altına girerken ben çoktan Taehyung'un yanına koşar adımlarla gitmeye başlamıştım. Yağmurdan dolayı çamur olmuş toprağa her basışımda ayak bileklerime sıçrıyordu çamur.