YALNIZLIĞIMIN İLACI

| 2. Bölüm |

MEDYA ; Karan ve Melis

yaşadığım kötü hislere daha fazla katlanamıyordum. Aklımdan, delilikler geçiyordu. Kendimi öldürmek mi ? Evet tam da oydu. Kendime ne kadar hakim olmaya çalışsam da olmuyordu. Kafamı kopartmak istercesine , çıldırıyordum neredeyse. Bunu yapmak istemiyordum ama bu hislerden kurtulmanın en kolay yönü kendimi öldürmekti. Şu an bana en mantıklı gelen şey buydu. Ne de kötüydü bu durumdayken hiç kimsenin yanımda olmaması, beni anlamaması.

hızlı adımlarla Aklıma koyduğum yere gitmeye başladım. O kadar korkutucu bir halim vardı ki , kendime işkence yapacak , mazoşistler gibiydim.İşte... En yüksekteyim. Burdan kendimi , atsam parçalara ayrılır mıydım , galiba evet. Ne önemi vardı ki ? Böyle hissetmek, böyle ruhsuz gibi yaşamak beni yoruyor. Bunun tek kurtuluşu bu ! Beni anlayan yokken , yanımda kimse yokken , ailem bile beni anlamazken , en iyisi buydu.

Derin bir nefes aldım ve kollarımı gökyüzüne açtım. Gülümsedim , beni tek mutlu eden şey buydu şu an. Şimdi Melis ! Kanatları açma zamanı. Şimdi özgür ve mutlu olma zamanı...

Gözlerimi kapatmamla , belimden sert tutulmuş elle kendimi yerde buldum. Gözlerimi açtığımda , bir gencin üstündeydim. Oysa gözlerini kapatmış , nefes alıp veriyordu. Benim yüzümden kafası da zemine çarpmıştı.
Hızla üzerinden kalktım ve bağırmaya başladım.

"Ne yapıyorsun! İntihar etmek üzere olan birisini ne diye kurtarıyorsun!"

"Anormal bir şey yaptığımı sanmıyorum. Ama senin yaptığını düşünüyorum."

Olduğum durum sinirlerimi bozmuştu. Ben şimdiye ölü olucaktım bu aptal beni kurtarmamış olsaydı !

"Sanane benim intihar etmemden. Defol git , rahat bırak beni."

Tekrar olduğum yere çıkmaya yeltenmişken , kolumdan tutup beni itti. Dengemi koruyamadan yere düştüm. O an ki ruhumun güçsüzlüğüyle ağlamaya başladım.

"Bu hayatta bir kaç dakika nefes almak bile benim için işkence. Neden bırakmıyorsun beni neden !"

Arkasını dönmüşken fırsat bulup , olduğum yere çıktım. Oysa bana kızgın bir şekilde baktı.

"Bunu yapınca sadece hayatını bitirmiş olacaksın."

"Amacım da bu zaten. Yaklaşma , yaşamak istemiyorum."

"Her şeyin üstesinden intihar etmek gelseydi , şimdiye kadar hayatta kalmazdım."

Umrumda bile değildi. Şu an sadece ölmek istiyordum ya ölmek !

"Cesaretin varsa oradan atla."

Ne ? Beni kışkırtıyormuydu. Şaka mıydı. İntihar eden birini kışkırtmak baya akıllıca olmalıydı. Yapamayacağımı falan düşünüyor yazık.

"Hadi ne bekliyorsun. Aşağıya bak ve kendini orada zavallı bir şekilde hayal et."

Dediğini istemsiz bir şekilde yaptım ve bir an oraya hızlı bir şekilde düştüğümü hayal ederek irkildim. Dengemi kaybediyordum ki , yine kendimi onun kollarında buldum.

"Cesaret edemeyeceğin şeylere kalkışma. Yaşamayı istiyorsun ! "

Üstemden çekilip yan tarafıma uzandı. Gökyüzünde ki yıldızlara baktıkça , onlar gibi olmak istediğimi anladım. Onlar gibi parlamayı istedim...