YALNIZLIĞIMIN İLACI

|12. Bölüm|

"Madem öyle , aradan çekil karan." Karanın arkasında duran yağıza şaşkınlıkla baktım. Alinaya baktığım da , o da şaşkınlıkla bana bakıyordu. Neler oluyor ? İki yakışıklı benim üzerime tartışıyor muydu gerçekten hahahah , bu bir rüya olmalı. Kendime attığım cimcik canımı yakmış olmasıyla ağzımdan hafif bi inilti çıktı. Bütün gözler benim üzerimdeyken Gözlerimi kaçırdım. Bu gerçekti , rüya falan değildi. Böyle şeyler benim için anca rüyada olurdu. Bu da ne şimdi.

"Melis. İyi misin.?"

"İ-iyiyim. İkinizde gidin."

Yağız tam bir şeyler söylemeye yeltenmişken onu susturdum. "Size gitmenizi söylüyorum!Birazdan ailem gelecek." Atmış olduğum yalandan sonra Alinaya baktığımda bana 'ailen mi gelecek?!' yüz ifadesiyle baktı. "Hadi ya gitsenize. İyiyim ben kimsenin yüzünden bana bir şey olmadı tamam ? Benim yüzümden bu benim hastalığım." Karan , dört gözle Gitmesini ısrar etmemi , bekliyormuşçasına odadan çıktı. Yağız hala bana bakıp , gitmemek için direniyordu. "İyiyim ben. Şimdi git."sert ses tonumla konuştuktan sonra yağızda odadan çıkıp gitmişti. "İkisinin de beyninden zoru var bence." Alina bunları söylerken Bir eli de aldığı şeyleri tutuyordu. "Sana en sevdiğini aldım. Çikolatalı süt! Ah pardon sütlü çikolata hahah." Hadi ama Bir anlık ağzımdan Sütlü çikolata diye çıkmıştı ! Hemen de yüzüme vurması yok mu gıcık. Kaşlarımı çatıp "İkisi de aynı şey oluyor."dedim. Alina kahkaha atmaya başladığında , gözlerimi devirdim ve elinde olan çikolatalı sütü aldım. Karan'ın sorunu neydi gerçekten anlayamıyordum. Benim hayatımı kurtardığı gerçeğini asla değiştiremezdim ama- "pipetini de sokayım ister misin?" Alina düşüncelerimle arama girince somurttum. Sert bir şekilde pipeti yerine soktum.

5 gün sonra ;

"Baksana. Şu sweat Çok güzel değil mi anne ?"

Telefona bakmadan bile umursamaz haliyle cevapladı. "Bir sürü var dolabında. Boşa gösterme." Belki buna heves etmiştim. Belki de bunu çok sevmiştim. Benim olmasını istemiştim. Her seferinde aynı şeyi yapıyordu. Kendi ihtiyaclarımı saydığımda , onları basit görüyordu. Maddi durumumuzun iyi olmadığını biliyorum evet , fakat Bu hep aynı. Paramız olsa da olmasa da bu tavır hep aynı. Neyi tartışıyorum ki ben. İşte hep böyle kaçardım. Kendimden, düşüncelerinden , söyleyeceklerimden , anlatacaklarımdan... kaçardım hep. Kaçardım ve Sonunda yine kendimi kaçtıklarımın karşısında bulurdum. Odama gittiğimde Telefona baktım. Hiç bildirim yoktu her zaman ki gibi. Pekte umrumda değildi. Ama telefonumun ekranında her zaman Alina'nın mesajı kesinlikle olurdu. Bugün yoktu. WhatsApp'a girip , en son mesajı ben atmış olduğumu gördüm. Son görülmesi ve okundu bilgisi de her zaman kapalıydı.

"Hey ! Nerdesin."

Mesajımı atıp telefonu kenara bıraktım ve kasvetli havayı izlemeye başladım. Cama sert vuruşlarını yapan yağmur damlaları beni rahatlatıyordu. Kuvvetli rüzgârın sesi bir melodi gibiydi. Gürleyen gökyüzü ise bütün insanların İçinde ki çığlıkları , acıyı , nefreti kini , her şeyi gürlüyora benziyordu. Bazen kendimi en dipte buluyorum. O dipten kurtulmaya çalışıyorum. Bu bir süre imkansız oluyor. Sonra O dipten kendi var gücümle kendimi kurtarıyorum. Mutluyum, huzurluyum , hayat sevincim yerinde , her şey yolunda... bam! Yine en dipteyim. Sonra Kulaklığımı takıp, ruhuma dokunan o güzel şarkıyı açıp aynanın karşısına geçiyorum. Kendimi görünce göz yaşlarımı durduramıyorum. Soruyorum ; neden böylesin , neden mutlu olamıyorsun , neden sağlık sorunların var , neden psikolojin iyi değil... sordukça ağlıyorum, ağladıkça bunalıyorum. Rahatlamıyorum , bunalıyorum. Kendime acıyorum... Hüngür hüngür ağlarken şarkının bir sözüne denk geliyorum. "Kendine , sen lazımsın." Göz yaşlarımı durdurup aynaya yaklaşıyorum ve "kendini , kendin kurtarısın..."diyorum... ah evet. Bugün aynen de bunları yaşamıştım. Sonra akşam saati müzik eşliğinde sahil boyunca yürümüştüm.