TÖRENİN GÖZYAŞLARI

💧39.BÖLÜM💧

    Tam mutlu olduğum anda yeniden çökmüştüm bu kadardı işte isyan etmek istemiyordum ama mutluluk haramdı sanki bana nefes almak istemiyordum kaç gün olmuştu sahi 3 veya 4 odamdan dışarıya adım dahi atmamistim Aras İstanbul'a gitmişti zaten hiç görmemiştim onu görmekte istemiyordum kimse benim üstüme gelmek istemiyordu çünkü sert bir dille uyarmıştım arada birkaç lokma yiyordum oda sütüm olsun diye o kadar çökmüştüm ki Mirza'yla ilgilenemiyordum ne kadar kötü bir anne olmuştum zavallının tekiydim kendime o kadar yabancıydım ki tiksiniyordum güneş en tepedeydi bugünde perdeleri çekmiştim oda karanlık olsun diye kapım tiklatildi sesimi çıkarmadım kimseyle tek kelime konuşmak istemiyordum kapı açılınca gözlerimi kapattım

-Berre uyumadigini biliyorum önemli bir konu var
-Basak çıkar mısın
-Simdi birisi gelecek odana sakin olmanı ve onu dinlemeni istiyorum senden

     Sera eli karnında içeriye girince yerimden fırladım resmen bu şeytanın ne işi vardı burada

-Defol ne işin var senin burada yaptığın yıkımımı görmeye geldin
-Berre sakin olur musun
-Ne sakin olmasından bahsediyorsun Başak
-Berre beni dinle ilk önce sonra istediğini söylersin
-Defol git Sera yemin ederim elimde kalırsın
-Berre şuraya otur dinlemeyide öğren ben çıkacağım şimdi sakın kıza saldırma hamile düşük tehlikesi var

     Gözlerim dolmuştu sinirden Allah'ım ne günah işledim ki beni bununla siniyorsun kalbim ağrıyordu dayanamiyordum yatağın kenarına çöktüm Başak çıkmıştı neydi şimdi yediği haltlarimi anlatacakti kocamla bunu duymaya dayanabilecek miydim gerçekleri duymaya hazır mıydım sera ağlamaya başladı neydi şimdi bu duygu sömürüsü mü benim bir suçum yok derse sasirmyacaktim

-Özür dilerim Berre bütün herşey için
-Sadete gel boş laflarına karnım tok
-Biz üniversite tanıştık onunla Aras sayesinde ondan önce Aras'la vakit geçirdiğim için onu sevdiğimi sanıyordum ama sadece arkadascaymis onu görünce daha iyi anladım ilk görüşte aşık olmuştum ona sert duruşuna tutumuna işte dedim kalbimin sahibi bu adam olacak zaman ilerledi hep beraber takılıyorduk ben ona hep yakın olsam da o benden uzak duruyordu her gece ağlıyordum onun için git gide daha da bağlandım ikinci sınıf olmuştuk ama bir türlü kafamı toplayamiyirdum yanımdayken bir o kadar da uzagindaydi beni sadece arkadaşı olarak görüyordu en çokta bu ağrıma gidiyordu ben ona köpek gibi aşıkken o sadece arkadaş gözüyle bakıyordu psikolojim iyice bozulmuştu üniversiteyi Zar zor geçiyordum zaten Aras sürekli neyim olduğunu soruyordu hep gecistirdim okulun yıl sonu balosunda bir kızla geldi görsen kız o kadar güzel ki karşımda dans ettiler dayanamadim intihar etmeyi düşündüm yapamadım o kadar salaktim ki korkuyordum onları öyle samimi görünce terk ettim baloyu meğer kız onun süt kardesiymis tabi ben bunu çok sonradan öğrendim eve kapattım kendimi ne olsa okul bitmişti kimseyle konusmuyordum tek yaptığım akşama kadar odamda yatmak ve ağlamaktı bana ulaşmaya çalıştılar izin vermedim bir gün kapıma dayandı Aras takmadım kapıyı kırdı girdi karşımda din dik duruyordu herşeyi anlattım o gün ona saatlerce sarılıp ağladım kızın süt kardeşi olması umrumda bile değildi sonuçta onun ben yine arkadaşı olarak kalacaktım Aras gittikten sonra tek kaldım yine duydum ki o memleketine dönüyormuş beni bir kere bile aramadı o gece bir karar verdim bavulumu toplayarak yurt dışına çıktım kimseye haber vermedim zaman geçtikçe kendimi toparladım işlerimin başına döndüm kafamı işlere verdikçe toparlandim aradan yillar geçmişti artık Türkiye'ye dönme zamanı gelmişti uçakla İstanbul'a döndüm büyük bir ihale vardı ona katılmıştı babam oraya gittiğimde karşımda onu görmeyi beklemiyordum o benim en büyük yaram tek sevdam karşımda yıllar sonra duruyordu ne yapacağımı bilemedim oda beni tanımıştı ne olduğunu anlamadan sarıldı bana şok geçirmiştim o gün herşeyi konuştuk megersem oda bana aşıkmış yıllarca beni beklemiş kalbi buz gibi olmuş benden sonra onu terk ettiğim için kadınlardan nefret etmiş söylesene sevgisini bilmediğim bir adamı nasıl terketmis oluyorum aramızda ki sorunları hallettik hergun buluşuyor konuşuyorduk o kadar iyiydik ki sonra Mardin'e geldim biliyorsun seninle tartışmam çok yersizdi ben sevdiklerimi kimseyle paylasamiyordum sana düşmanlığım bu yüzdendi Aras seni nasıl sevdigini anlatınca yumusamistim Aras vurulmadan bir hafta önce İstanbul'a gittim ihaleyi biz almıştık oda oradaydı zaten şirketler ortak o akşam dibine kadar eğlendik alkolü o kadar çok içtik ki kim olduğumu bilmiyordum bir yanlış yaptık o akşam beraber olduk çok pişman oldum çünkü günah olduğunu biliyordum ama son pişmanlık fayda etmiyordu o arada ben uzaklaştım ondan sonra Aras vuruldu onunla ilgilenirken kendi olayımi unuttum 1. Ayimda hamile olduğumu öğrendim aşık olduğum adamın çocuğunu taşıyordum Aras'ın durumu malumdu kimseye bir şey demedim Aras uyandığında ona söyledim ilk  bana babasına söylememi istedi geçen gün yani hastaneye kaldırıldığım gün konuştum bebeğimiz olacağını söyledim bana bağırdı çağırdı bu zaman kadar sakladığım için doğru söyle dedi aldircaktin değil mi onu bizim evladimiza kiyacaktin aklımdan asla öyle bir şey geçmedi çünkü aşkımızın simgesiydi o gece çok kötü kavga ettik orayı terk ettim ağlayarak sonra gece yarısı sancım oldu annemler burada olmadığı için Aras'ı aradım başka kimsem yok çünkü oda burada değil az daha geç kalsaydik bebeğimi kaybedecektim Aras beni hastaneye yetiştirdi bizi orada görünce yanlış anlamışlar Berre ben kimsenin kocasına yan gözle bakmam benim tek aşık olduğum bir adam var ömrümün sonuna kadar tek o adamı seveceğim oda CİHAN ŞANLI