The Prophecies Revert

Chapter 7

Going back to the place where we came from feels at peace. It's our home that witnessed our past and the memories we had in our whole life. How can I forget and forsake this world who accepted me from the very start?

Nilibot ko ang buong paligid dito sa kagubatan at napangiti na lang nang mapansing nakauwi na talaga ako. I just came back on my senses because of the unusual feeling when I finally crossed the borders line. Napansin kong hindi na rin lumiliwanag ang kwintas ko dahil siguro nakatawid na ako.

I ran as fast as I can to get out of the forest. Nang makita kong nasa kalsada na ako ay dito ko na ipinagpatuloy ang pagtakbo. When I reached at the end of the road, may kadugtong itong daanan pababa at mula dito sa tuktok ay kitang-kita ko ang bayan namin. The City of Zeal... my home.

Walang kung ano-ano'y mabilis ko itong tinakbo hanggang sa makarating na ako mismo sa syudad. The humans who were walking around the street, vehicles traveling, children playing around, and the foods that I missed the most.

"Ate, pabili ng mga gulay at prutas, samahan mo na rin po ng karne."

Humanap ako ng taxi para makauwi na ako sa bahay namin. Good thing I also brought money with me kaya kahit papaano ay nakabili ako ng mga pasalubong para kay Lola. I knocked on the door for three times and waited for her to open it.

"Sandali lang, nandyan na." 

Kusang nagsilabasan ang mga luha ko nang marinig ko ang boses niya... boses ng pinakamamahal kong Lola. And when she finally opened the door, nabitawan niya ang dala niyang tela at sinulid.

"L-Lola... namimiss po kita." Niyakap ko siya ng mahigpit at humagulhol sa balikat niya.

"A-Apo, p-papaanong nandito ka? Pinalayas ka ba roon? Sabihin mo."

Umiling naman ako."Hindi naman po, Lola. I was the one who asked for a permission to go home. Umalis po kase si kuya Seven kasama 'yong leader namin kaya wala akong kakampi ro'n."

"Halika, pumasok ka muna. Kumain ka na ba ng umagahan? Bakit nagdala ka pa ng mga pagkain?" sunod-sunod niyang tanong.

"Hindi pa po, nagmamadali kase ako eh. Pero babalik naman ako sa Sabado kaya tatlong araw akong mamamalagi dito." Sumunod ako sa kusina at nilapag ang mga pinamili ko.

"Are they hurting you, apo? Alam mo namang ayoko sa lahat ang sinasaktan ka." Natigilan ako sa seryosong boses niya.

"H-Hindi naman po masyado, Lola. If we're going to talk about throwing hurtful words, as always. Pero 'yong bullying na sinasaktan physically, h-hindi n-naman." Umiwas ako ng tingin sa kanya at nilagay sa tamang lalagyan ang mga pinamili ko.

Nagulat naman ako ng bigla akong pinaharap ni Lola."Kung gano'n ay anong nangyari dyan sa kanang kamay mo? Isn't that called bullying? Hinahayaan lang ba nila na saktan ka?!"

"Lola, intindihin na lang po natin sila. Hanggat hindi pa ako nabibilang sa lahi nila ay kailangan kong tanggapin ang trato nila sa'kin. Kuya Seven is there to protect me but not at all times. He has some responsibilities to do and I understand that kase hindi lang naman ako ang priority niya. Umupo muna ako dyan, kakain lang po ako saglit." Pumunta ako sa lababo para maghugas ng kamay at kumuha ng pagkain sa ref.

"Ikaw talagang bata ka, ako ang kinakabahan sa'yo. You're life is in danger, apo. Hindi ka ba natatakot?"

Hinawakan ko ang kamay niya sa ibabaw ng mesa at ngumiti."You don't need to worry about me, Lola. Palagi namang may nakaabang na panganib sa'ting lahat but all we have to do is to have faith because we can't avoid it. Alam ko namang hindi ako pinapabayaan nina Mama at Papa."