The Prophecies Revert

Chapter 25

Confronting the shadows of the past is like facing a storm within, but only by weathering it can we find the calm after. The recovery of pain can act as a mirror, reflecting back to unresolved emotions, unhealed wounds, and areas in our lives that require attention and healing. If time heals all the pain, why am I still wounded?

I blinked my eyes twice to remember the things that happened. Many scenes flashed back on my mind, mixing the past onto the present. Wala akong reaksyon at nakatingin lang sa kawalan, pilit pinoproseso ng utak ko ang mga nangyari.

"W-Where am I?" tanong ko sa sarili ko.

Marahan kong ginalaw ang mga kamay ko at tiningnan ito upang kumpirmahin na buhay pa ako. Dahan-dahan akong umupo sa kama na parang nakikiramdam kung may masakit ba sa katawan ko ngunit wala naman. Why do I feel so good.. and cold?

And then the memory of my birthday suddenly crossed my mind. D-Did I made it? W-Where are they?

Nahagip ng mga mata ko ang isang full-length mirror malapit sa isang aparador kaya lumapit kaagad ako rito at tiningnan ang sarili ko. I gasped, couldn't find a word to say. My hair turned curly and its color changed into dark brown and so with my bangs. My eyes also changed its color to dark hazel and even my pinkish lips turns reddish-pink. Ang kulay ng balat ko ay mas lalo pang pumuti na kapag bumabad ako sa liwanag ay kikinang ito. Nawala na ang birthmark sa balikat ko and also.. the necklace that Papa gave to me.

Ngayon ko lang din napansin ang suot kong tradisyonal na bestidang hanggang sa sahig at hindi na makita ang paa ko. I couldn't help but to admire myself because of my appearance. I look like a real princess.

H-Hindi ako makapaniwalang ganito na ang itsura ko..

Pinagmasdan ko ang paligid ng kwarto ko. Right. They brought me here in the palace just like the plan. I stared at the lampshade near my bed and noticed something beside it. Isang maliit na langgam. Kinusot ko ang mga mata ko at tiningnan ulit 'yon ngunit hindi lang isa kung tatlong maliliit na langgam ang nakikita ko. How could I notice those little creatures? Kahit nga nakahiga ako sa kama ay hindi ko iyon mapapansin.

Nang biglang umihip ang hangin ay bumukas ang librong nakapatong sa ibabaw ng maliit na mesa. My brows furrowed when I could even read what's written inside. Saka lang sumagi sa isip ko ang mga posibleng kakayahan bilang isang bampira.

"Someone's coming here..." bulong ko nang bigla akong makarinig ng naglalakad ngunit wala pa namang tao sa labas nang buksan ko ang pinto.

Kasabay ng narinig kong tunog ng mga paa ay ang pagsigaw ng isang nilalang sa gubat malapit dito. A deer. My throat automatically went dry and feels like I wanna drink a drum of blood. Hindi pa ako nakaramdam ng ganitong klaseng uhaw at init ng pakiramdam. Akmang tatakbo ako nang makita ang pagbabago ng itsura ko sa salamin. My eyes turned red as well as my fangs came out. Did I just turned without noticing it?

My thirst was uncontrollable and there's no one can stop me, even myself. I jumped from the terrace of my room to the ground, not minding its distance. Tumakbo ako nang tumakbo at pilit hinahanap ang tunog at amoy nito. There's only one thing on my mind.. blood.

"Got you."

I finished my meal without leaving any droplets of blood from the deer. Inubos ko lahat dahil sa uhaw ko at agad naman gumaan ang pakiramdam ko nang makainom. Bumalik na ako sa normal at napatitig sa magkabilang kamay kong maraming bakas ng dugo. I killed an animal just to satisfy my thirst.

"M-Mali.. I-I didn't see this coming. Kailan ka pa nagising?" rinig kong boses ni Kuya Seven sa likod ko.

Agad naman akong humarap sa kanya. "Just now. I got thirsty that's why I came here to hunt."