A-wolf

H6: Snikken en spijt

Hoofdstuk 6: Snikken en spijt

Natuurlijk hadden de meisjes allebij geen bereik. Ze zuchtte en liepen het bos nog dieper in dan ze al waren.

Na een kwartier zakte Anna ineens in. Dit had Ank nog nooit gezien. Anna leunde heel even tegen een boom aan om te rusten en zakte toen helemaal in. Ze zat tegen de boom aan en begon te huilen. Niet hard maar heel zachtjes en hulpeloos. Ank wist niet wat ze moest doen. Hetgene wat ze wel wist was dat ze er nu gewoon moest zijn voor haar vriendin en natuurlijk dat ze zelf sterk moest blijven. Dit had Anna zo vaak voor haar gedaan dus ze wist wel hoe het moest maar dit was gewoon zo apart dat ze er echt van schrok. Alleen dat mocht ze niet laten zien. Ze moest haar helpen.

"Anna?" Fluisterde Ank kalm. Geen reactie. "Anna?" Fluisterde Ank iets harden terwijl ze naast haar vriendin tegen de boom aan ging zitten. Anna huilde nog steeds zachtjes in haar handen.
"Anna het gaat allemaal goed komen. Als we door lopen moet er toch ergens een einde zijn!" Probeerde Ank.
"Je weet toch dat dit bos 30 km lang is en dat de paden ooit wel 50 km lang kunnen zijn." Snikte Anna.
"Ja dat weet ik Anna maar ze zullen ons toch missen en dan gaan zoeken?" ineens  herinnerde Ank iets "Heb je niet tegen je moeder gezegd dat we naar het bos gingen?"
"Nee" krijste Anna boos op zichzelf  "dat heb ik niet gedaan ik heb tegen haar gelogen en nu zijn we verdwaald." Anna 's ogen waren vol spijt.

Dit had Ank nooit van Anna kunnen verwachten. Anna was altijd eerlijk tegen haar moeder en ze hadden samen een hele goede band. Integenstelling tot Ank, die loog om bijna alles. Dat ze nooit energiedrank dronk en ook geen alcohol. Toen Jeremy vroeg of ze met hem naar bed wilde, dat ze het toen uitmaakte, een hele dag huilend op haar kamer doorbracht en aan haar moeder vertelde dat het de hormonen waren.

Anna vertelde haar moeder wanneer ze een keer een blikje energie pakte en dat ze nog nooit alcohol had gedronken, wat ook waar was. Ze vertelde haar alles over haar vriendjes en de knappe jongens op school.

Ank was hier best vaak jaloers op maar Anna wilde ook wel is niet het moederskindje zijn. Dat was waarschijnlijk ook de rede waarom ze dit niet tegen haar moeder had verteld. Ank snapte daarom wel waarom Anna nu heel veel spijt had.

"Anna, je moeder zal het je sowieso vergeven, ze zal alleen heel erg ongerust zijn en misschien een beetje boos maar het komt echt wel goed." dit was niet gelogen door Ank ze geloofde echt dat Anna niet in de problemen zou komen.

"Als mijn moeder hier achter komt krijg ik 2 weken huisarrest en moet ik mijn mobiel inleveren. Ze zal me een preek van hier tot Tokio geven terwijl ik met Kaan chat onder de tafen omdat ik mijn mobiel terug gepikt heb, ze legt hem altijd in de la van haar nachtkastje. " er ontsnapte een snikkende lach uit Anna 's mond toen ze daar aan dacht. 

Ank stond op en tilde daarna Anna ook op.
"Dankjewel" fluisterde Anna.
"Dat hoef je niet te zeggen, dit is wat beste vriendinnen voor elkaar doen."