A-wolf

H12: Het wezen voor haar

Hoofdstuk 12: Het wezen voor haar

Er liep een rilling over Anna's rug. Niet alleen omdat ze schrok van de grommende stem maar ook omdat ze de grom ergens van herkende. Langzaam draaide ze om. Witte spijkerstof, zwart-wit leer en een roze, lap stof met daarop, ja de print, Bjorn Borg. Het hing allemaal gescheurd aan het wezen dat voor haar stond. De grom die ze hoorde... die leek heel erg op Ank's grom toen ze in een soort zone zat.

Het wezen voor haar leek op een normaal mens. Het had alleen donkere, lange, haren die uit al haar lichaamsdelen groeide, het had lange scherpe, gele kalk nagels die onder het zand zaten maar je zag ook een donker blauwe lak op sommige nagels. Precies dezelfde als Ank meestal op had. De voeten leken precies op de handen alleen dan een stuk groter en platter. Maar toen Anna het hoofd zag, schrok ze echt. Het zat vol met haren, net iets minder erg dan de rest van het lichaam maar wel veel bruine, lange haren.

Maar dat was niet het ergste en het was niet de reden dat Anna zo hard schrok. In het gezicht zag je duidelijk Ank. Haar lach en ogen spraken boekdelen. Het was geen namaak en geen behaarde tweelingzus. Het was Ank. Geen twijfel aan.

"Die mythe bestaat niet, het is gewoon een stom verhaal, ík denk dat diegene het verhaal had bedacht om iedereen bang te maken!" Bij het laatste deel van de zin schoot de zachtjes grommende en imiterende stem naar een hard, brullende, irriterende en intimiderende stem waarvan elk mens op de aarde rillingen over zijn rug zou krijgen.

Anna stond daar zwijgend met dezelfde koude, angstige rillingen die iedereen zou hebben gekregen. Ze keek Ank, nou ja het wezen waar Ank in was veranderd met grote, angstige ogen aan.

"Geloof je dat nu nog steeds?" Vroeg het grommende wezen genaamd Ank dat voor haar stond, met een grijns op haar gezicht
"Denk jij nou serieus dat iemand die mythe zomaar uit het niets bedacht had?"
"Oh ik weet je dat dacht, maar ik ga je het tegenovergestelde laten geloven ook, sterker nog ik ga je laten zien, voelen en horen!" Het kwam er gemeen en grommend uit vooral bij de laatste paar woorden en Anna schrok zichtbaar toen ze doorhad wat de woorden betekende.

Ank wilde haar martelen. Het vel van haar lijf scheuren. Haar vlees in stukken er af snijden en rauw opeten. En dan, haar botten begraven achterin de grot.

Er was alleen één ding dat Anna niet snapte. Dat was dat het altijd echt leek en voelde, ze bedoelde hun vriendschap. Eigenlijk wist ze 100% zeker dat Ank haar nodig had en dan niet om te overleven op haar vlees. Misschien heel misschien zou Anna de echte Ank naar boven kunnen brengen.

"Ank, we waren beste vriendinnen toch? Waren die jaren die wij samen hebben meegemaakt nou echt niks waard?" Anna sprak de woorden krachtig en verdrietig uit, beter dan ze ooit had durven dromen.

"Ben je vergeten hoe we altijd op elkaar konden steunen en vertrouwen? Ank als jij me dit me echt aan wilt doen dan weet ik het ook niet meer. En als je me dan toch wilt..." Anna huiverde maar herstelde zichzelf "dan doe het snel en laat me niet lijden. Want wat heb ik in al die jaren fout gedaan om dit te verdienen?"