A-wolf

H9: Het mysterie van de blauwe mist

Hoofdstuk 9: Het mysterie van de blauwe mist

Daar stonden ze, voor de openening van de grot. In shock. Dit hadden beide meisjes niet verwacht. Anna dacht na, ze dacht na over hoe ze haar verhaal moest laten kloppen na deze ontdekking. Hoe moest ze bewijzen dat de hele mythe niet bestond terwijl ze niks kon zien. Ank had zich op alles voorbereid maar hiervoor totaal niet. Ze was op haar automatische niet goed nadenkende piloot gegaan maar die kon dit ook niet aan.

"What the fuck?!" Anna schreeuwde in een boze verontwaardigde mannier en je hoorde meteen dat haar hoop plots was verdwenen.
"Wow" fluisterde Ank die Anna negeerde.

Een paar minuten dat was alles maar het leek wel een paar uur. De stilte was echt. Je hoorde geen vogels fluiten, geen wind blazen en geen takje of blaadje die een enkel geluidje maakte.

Na een paar minuten daar gestaan te hebben raapte Anna al haar overgebleven moed bij elkaar.
"Misschien kan ik er doorheen kijken met de zaklamp op mijn telefoon!" Ze probeerde het krachtig over te laten komen maar dat was maar half gelukt. Haar stem bibberde en ze twijfelde midden in de zin. Het was amper genoeg om Ank aan het praten te krijgen.
"Je verhaal is nu niet zo sterk en geloofwaardig meer." Zuchttend liet Ank haar schouders vallen en keek daarna Anna zonder enige hoop in haar ogen aan.

Het was de mist. De mist was dikker en hoger dichterbij de grot maar dat hadden de meisjes al opgemerkt. Ze stonden nu ongeveer 20 meter van de ingang van de grot af. Toen ze de ingang van de grot zagen was het duidelijk.

De grot was op een of andere mannier de reden van de dikke blauwe mist. Je kon niet zien hoe maar je kon duidelijk zien dat alle mist die over het hele bos verspreid was van de grot af kwam.

De grot was groot, héél groot alleen er was veel te veel mist om in de grot vast te houden. Het verpreidde zich daarom over het hele, grote bos. De dikke, blauwe mist was met haar lijn gestegen tót hun schouders. Maar in de grot zou er geen mogelijke mannier zijn om boven de mist uit te komen. De mist was mamelijk dikker, blauwer en hoger dan de meisjes ooit hadden verwacht.

Het leek alsof er 1000 rook machines tegelijkertijd aan stonden. De mist bedekte elke kleine milimeter van de hoge en brede grot. Het rare was dat je de randen en de omtrekken nog gewoon kon zien.

De grot was eigenlijk zelf een grote rookmachine. Al de rook die de grote machine uitblies spreidde zich in grote wolken door het bos. Zelf de randen van het bos waren bedekt. Maar buiten het bos verspreidde zich niets. Absoluut niets.

"Ik ga er toch naar binnen." Vertelde Anna met nieuwe moed.
"Ik ga nog steeds met je mee..." mompelde Ank.
"Well let's go!" Riep Anna die nu wat meer moed had gekregen door de adrenaline die door haar lichaam gierde.