A-wolf

H11: De binnenkant van de grot

Hoofdstuk 11: De binnenkant van de grot

"Ank?! Ank?! Ank?! Ank?!" Anna schreeuwde huilend. Tranen liepen over haar wangen. Ze had ergens we door dat Ank dit vanuit haar eigen kracht had gedaan maar dat was te veel om te hendelen.
"Ank?! Alsjeblieft! A-wolf laat Ank vrij, pak mij! Scheur me in stukken en martel me dood maar Laat Ank vrij!" Anna 's stem trilde bij de laatste twee woorden.
"Het was mijn schuld! Ik wilde de grot naar binnen, alleen voor mijn imago en ik nam Ank zonder goed na te denken mee" Huilde Anna "Het is mijn schuld" huilde Ank en zakte toen in met een harde schreeuw.

Daar zat Anna, geen idee wat haar te wachten stond. Geen idee wat ze moest doen. Ze zat daar. In haar eentje. Zonder Ank. Nu gelovende in de mythe. Maar met het knagende gevoel dat Ank niet mee was genomen maar dat ze zelf haar hand los trok uit die van Anna.

Anna zag nog steeds niets. Maar dat kwam niet door de dikke blauwe mist maar doordat ze met haar hoofd in haar handen aan het huilen was. En dan zou je denken dat de mist er ook nog was dus dat ze sowieso niks kon zien. Dat dacht Anna ook maar de mist was bijna volledig weggetrokken. Er lag nog een klein laagje op de grond net als in het begin van het bos.

De mist was weggetrokken in een kleine minuut ongeveer een half uur geleden en Anna zat nog steeds huilend ingezakt als een ijsje die gesmolten was in de warme zon, op de koude kille grond van de grot.

Anna greep opeens haar kleine hoopje moed bij elkaar. Maar toen ze opkeek zag ze dat de mist verdwenen was. Voor het eerst zag ze de binnenkant van de grote, oude, grijze met mos bedekte grot. De grond was bedekt met modder en daarom zat Anna ook helemaal onder de modder. De muren waren grijs en kill met rare tekeningen en je kon het einde van de grot niet zien. Maar dat was niet hetgene waar Anna op gefocust was. Ergens zover als Anna de grot in kon kijken lagen een soort witte stokken. Anna liep er naar toe. Hoe dichter bij ze kwam hoe zekerder ze het wist. Het waren botten. Mensenbotten.

"Ank!" Anna wilde weer huilen maar ze had geen vocht meer om een enkele traan te laten. Haar ogen deden pijn, ze zat onder de modder, haar schoenen waren verzopen door de modder en haar haar was uitgezakt en er zaten veel klitten in.

Anna nam nog een paar stappen en zag toen dat de botten veel te oud waren om van Ank te kunnen zijn. Ze dacht na.
"Ik heb geen idee waar Ank is en ik ben dan misschien verschrikkelijk bang maar ik ga hier uitkomen. Ik weet dat ze dat had gewild en ik ga het doen voor haar!" Schreeuwde Anna met haar inmiddels pijnlijke schorre stem.

"En hoe weet je dat zo zeker?" Fluisterde een grommende humanelijke stem.