A-wolf

H18: Ik leef nog

Hoofdstuk 18: Ik leef nog

Stel nou dat Anna de linker grot had genomen, dan was ze met haar snelheid niet snel genoeg gestopt en zonder twijfel in het grote gat in de grond gevallen. Anna kon het niet goed zien maar het leek alsof er dorens en andere akelige dingen in lagen.

Toen Anna een harde grom hoorde strompelde ze snel naar achter. Het klonk als een soort kwaadaardige, getransformeerde egel. Ja dat klinkt raar maar dat was de beste mannier om het enge geluid te omschrijven.

Het eerste wat Anna dacht was dat ze hier zo snel mogelijk uit moest komen. Ze keek om haar heen en vond een pad dat naar boven liep. Anna twijfelde even maar koos toen toch om het pad te volgen.

Toen Anna is een keer goed omhoog keer zag ze dat het waarschijnlijk al best laat was, half tien ofzo. Haar moeder zou vast heel erg ongerust zijn en zou waarschijnlijk naar haar op zoek zijn. Had ze haar moeder nou maar gewoon verteld dat ze naar het bos ging...

Een metalen vierkant ding in haar zak herinnerde Anna dat het er nog was, haar telefoon. Anna die nu inmiddels de top van een berg in zicht kreeg haalde het oude ding er uit en huiverde bij de koude aanraking van het metaal. Anna had een Iphone 3 die het nog steeds alle taken uitvoerde die ze nodig had. Een nieuwe telefoon was geen optie, Anna snapte niet waarom mensen zoveel geld uit zouden geven aan een stomme telefoon.

Verzonken in gedachte en starende naar de telefoon die rustig in haar hand lag merkte ze op dat ze op de top van de berg, nou ja heuveltje stond. Ze drukte op de aan knop en tikte haar code in die eigenlijk nergens voor nodig was omdat iedereen hem wist, 4444. Ja niet heel erg origineel maar beter dan 1111.

Zodra ze haar telefoon had ontgrendeld vlogen haar ogen naar het bovenste balkje waar ze zag dat ze een klein streepje voor bereik had.

Snel opende ze de bel-app en zag dat ze 14 gemiste oproepen had en 6 gemiste sms'jes. Anna had geen tijd om te kijken wie haar allemaal had gebeld en gesmst ook al wist ze dat alles waarschijnlijk van haar moeder was.

Snel tikte ze haar moeders mobiele nummer in en bracht de telefoon naar haar oor.

"Anna?!" Hoorde ze een angstige en verdrietige stem vragen.

Anna voor een traan van haar gezicht en antwoorde toen snikkend: "J ja mam, ik ben het" met een overdreven t op het einde.

"Is alles goed met je? Waar ben je? Wat is er gebeurd? Is Ank bij je? Waarom reageerde je niet op mijn berichtjes en telefoontjes? Anna waarom antwoord je mijn niet?"

Anna lachte zachtjes "Omdat je me geen seconde tijd geeft voor dat" Anna zuchtte "ik ben ergens in het midden van het bos en ik denk dat ik wel oké ben" Anna twijfelde maar sprak toen de waarheid "nee, mama ik ben niet oké ik voel me vreselijk maar ik leef nog...."