A-wolf

H2: Verdwaald

Hoofdstuk 2: Verdwaald

Anna en Ank liepen lachend en kletsend het bos verder in zonder echt goed op te letten waar ze naar toe gingen.

Tien minuten hield Ank het vol, maar daarna struikelde ze toch over een boomwortel die midden op het pad lag. Nee niet op het pad, midden in het bos. De meisjes waren het pad kwijt geraakt en liepen nu diep in het bos rond.

"Ahhh mijn witte broek!" klaagde Ank "hij is helemaal vies van de modder en het mos". Anna probeerde een lach te onderdrukken.

"Je kan me beter even helpen met opstaan dan mij uit te lachen, dit is niet grappig!" Zei Ank deprimerend toen ze het door had. "Sorry je ziet er gewoon zo grappig uit" giegelde Anna.

"Oké dat snap ik wel, maar kan je me dan nu even helpen?" Zei Ank zuchtend.

"Oké ik help je wel overeind" was de reactie van Anna die nu probeerde serieus te kijken.

"Waar zijn we eigenlijk" mompelde Ank "Ik zie het pad niet meer".

Anna keek even om haar heen en schrok bij deze realisatie.

"Shit, van welke kant komen we eigenlijk?" Zei Anna een beetje nerveus.

"Uhmm, geen idee...." gaf Ank toe.

"Volgens mij komen we van deze kant." Dacht Anna te weten.

Samen liepen de meisjes de kant op waarvan Anna dacht dat ze vandaan kwamen. Maar naar een lange 10 minuten hadden ze het pad nog steeds niet terug gevonden. Het bos leek overal hetzelfde, de boomtoppen even hoog en de bomen dezelfde afstand van elkaar af. Ook de plekken waar mos lag leken iedere keer weer voorbij te komen. Langzaam kwam er ook een blauwe gloed opzetten. Het leek op een soort van mist die boven de grond dreef.

"Waar zijn we" Fluisterde Ank naar Anna. "Ja weet ik veel! En je hoeft echt niet te fluisteren." Was de reactie van Anna.