A-wolf

H14: Splitsingen

Hoofdstuk 14: Splitsingen

"Ja die A komt van mijn naam! Ik kan niet geloven dat niemand daar een keer aan gedacht heeft, dat het van een naam kwam. Ook niet dat iedereen dacht dat het een mannelijk wezen was en géén vrouwelijk wezen!" Ank werd rood in haar gezicht toen ze dit alles hardop uitschreeuwde.

"Waar komt al die woede vandaan?" vroeg Anna in een poging het uit haar te krijgen, en in een poging haar af te lijden. Ank twijfelde niet, ze werd bozer en roder en het leek alsof elk moment zou kunnen exploderen.

"Ik haat het dat ze niet iemand anders hebben uitgekozen, en dat ik in hun ogen perfect was voor dit lot, voor deze vloek!" Ank blies als een vuurspuwende draak die eindelijk alles had afgebrand wat afgebrand moest worden.

In de tijd dat Ank haar gezicht naar beneden wende, greep Anna de kans en draaide zich om zodat ze het zicht van de grot kon zien. Het was donker maar je kon zien dat het meerdere gangen had, het was een soort doolhof waarvan je de goede splitsingen moest kiezen om er uit te komen. Anna wist haast we zeker dat als ze de goede gangen pakte ze haar uitweg kon vinden.

Toen ze weer terug keek zag ze Ank ingedoken tegen de muur aan leunen. Ze huilde zacht, wat betekende dat ze hopeloos was en te verdrietig om na te denken over andere dingen zoals Anna die een ontsnappingsplan aan het bedenken was. Het zicht ervan was onverdraaglijk voor Anna omdat het nog steeds ergens haar beste vriendin was en omdat ze nog steeds van haar hield. Maar hier was ook iets heel anders, erg belangrijks aan de gang, Anna kon ontsnappen en verder leven.

Ank kon Anna nu niet zien, dit was haar kans, Anna draaide zich zachtjes om en zette een paar kleine zo zacht mogelijke stappen. Als ze ver genoeg van Ank af zou zijn zou ze gaan rennen, maar nu wist ze zeker dat Ank veel sneller dan haar zou zijn en dat ze haar in zou halen.

Anna hoorde nog steeds zacht gesnik maar het kon elk moment gebeuren dat Ank haar hoorde of opkeek van haar gesnik. Anna zette nog een paar stappen en besloot dat ze er nog een stuk of tien wilde zetten voordat ze begon te rennen.

Net toen Anna haar voet optilde voor de eerst volgende stap stopte het gesnik ineens. Ze hoorde een grom. Anna twijfelde niet en begon te rennen, zo hard als ze maar kon. Ze had het gevoel alsof ze de controle over haar eigen benen verloor, maar tegelijkertijd leek het ook alsof ze haar benen een kant in kon sturen, zoals in een video game.

Daar was het eerste obstakel, een splitsing, Anna ging op haar gevoel af en richtte zich op de rechter. Achter haar hoorde ze gelach, dit veranderde haar plan en snel sloeg ze links af.

"Jij bitch!" Schreeuwde Ank met een grommende stem haar achterna.
"Jij gaat hier nooit uitkomen! Er zijn 12 splitsingen en na elke splitsing zijn er twee opties! De kans dat jij hier ooit uitkomt is klein! En alsnog als je de goede weg vindt heb ik je al lang ingehaald, ik mag dan wel deels mens zijn maar ik ben ook deels wolf!"