A-wolf

H10: "Laat me alsjeblieft niet los!"

Hoofdstuk 10: "Laat me alsjeblieft niet los!"

Samen hand in hand stapte de doodsbange meisjes de dikke mistwolken in. Anna kneep hard in Ank's hand en Ank deed hetzelfde bij Anna. Nog één stap en de rest van hun lichaam inclusief hun ogen waarmee ze eerst nog alles konden zien werd bedekt.

"Daar gaat ie!" Anna liet een diepe zucht ontsnappen en stapte toen met een grote stap tegelijkertijd met Ank de grote mistwolken in.
"Je telefoon werkt niet..." vertelde Ank ook al wist ze dat Anna dat allang doorhad, zelfs al toen ze de opmerking maakte.

Samen stapte de meisjes verder. Totdat ze voor de grot stonden. Even bleven ze staan. Anna dacht na of ze iets moest zeggen maar besloot toen de stap gewoon te zetten. Nog een stap, en nog een. Ze waren nu echt in de grot. Struikelen was Ank nog niet geluk alhoewel ze niks kon zien. Misschien was het Anna die haar beschermde of was de grond gewoon heel vlak en had ze gewoon veel geluk.

Ank stopte en kneep even in Anna 's hand. Anna was duidenlijk niet de enige die diep aan het nadenken was. Alle mogelijke opties overwegen, maar daar veel te weinig tijd voor hebben. Ank stampte op de grond omdat ze de stilte wilde verbreken. Er was iets gaande in Ank's gedachtes. Iets heel belangrijks. Anna voelde een kort kneepje van Ank in haar hand.

Anna dacht aan alle dingen die zij en haar beste vriendin over de jaren hadden meegemaakt. De keer dat Ank haar vader 's auto had gewassen met groene verf die leek op groene zeep en dat Anna haar had meegeholpen met 3 dagen boenen. In groep 1 toen ze elkaar ontmoette. Anna had bijna niets onthouden van die jaren maar hun ontmoeting wel. Ank zat al in de klas en ze was aan het werken aan een werkblad die ze van Juf Hanna had gekregen. Anna had haar eerste schooldag die dag en werd weggebracht door haar moeder. Anna moest huilen omdat ze het spannend vond. Ank zag dat, ze liet haar werkje liggen en liep naar Anna toe. Ze pakte haar hand en nam haar mee om haar favoriete hoekje te laten zien. Anna snikte nog maar werd rustiger. Dat was hun ontmoeting en sindsdien waren ze beste vriendinnen.

Opnieuw ontsnapte er een zucht uit Anna 's mond.
"Ank?" Anna 's stem klonk emotioneel op een bange maar voorzichtige mannier "Laat me alsjeblieft niet los!" Ze vertelde het in vertrouwen van haar beste vriendin. Want ze vertrouwde Ank beter dan haar vader of moeder.

"Ank? Aljeblieft wil je het me beloven?" Vroeg Anna opdringerig.
"Ank?!" Anna trok boos aan Ank's hand.

Ank zuchtte en greep toen haar kans. Ze trok haar hand los en verdween.