İs İt Love?

Neden Ben?

Taehyung adındaki çocuk nerdeyse bir aydır peşimdeydi.Amacını tam olarak bilmesem de kötü biri gibi görünmüyordu.Onu bir kaç kez kavga ederken görmüştüm oradan hatırlıyordum.Evet kavgacı bir tip gibi görünüyordu fakat belalı biri değildi.Kimseyle yok yere kavga etmezdi.Çevredekilerden duyduğum kadarıyla haksızlık gördüğü yerde kavga ettiğini söylüyorlardı..İşte bu yüzden onun kötü biri olduğunu düşünmüyordum.

Yalnızca kafamı karıştıran şey bana olan hisleriydi.Bu güne dek benimle bu kadar ilgilenen veya peşimden bu kadar koşturan biri olmamıştı.Zaten benim çevremde Changkyun hariç kimse yoktu.Onun da sevgilisi olduğu için onunla da mesafeliydim.Çünkü sevgilisi bundan rahatsız olup benimle kavga edebilirdi.Açıkçası okulun bir çoğu para olarak da fizik olarak da benden güçlüydü.Onları yenmem imkansızdı.

İnsanlarla mesafeli olmam için bir çok neden vardı.Şimdiye kadar yaklaşmaya çalışanlar,genelde canımı yakmak için yaklaşıyorlardı.Bu yüzden korkuyordum.Taehyung'un da onlar gibi olmasından korkuyordum.

Taehyung ile bir ilişki düşünsem bile o fazlasıyla zengindi ben ise çoğu geceler aç uyuyanlardandım.Aldığım para kardeşimin hastane masrafları,kira ve abimin arkasında miras bıraktığı borçları ödememe yetmiyordu bile.Abim uyuşturucu bağımlısıydı.Hem kullanıyor hem de satıyordu.Uyuşturucudan ölünce borç aldığı tefeciler borcu benden istemişlerdi.Mecburdum ödeyecektim.Onlar bana ödemek için tek bir seçenek sunmuşlardı.Onların yapmamı istediği işmeri yapmasaydım öldüreceklerdi.Ölmek benim için kurtuluş olurdu.Ancak hastahanede yatan kardeşim için yaşamak zorundaydım.O olmasaydı çoktan öldürmüştüm kendimi.

Abim ölmeden önce hiç değilse aç kalmıyordum.Yine burs için sınava girip kazanmıştım.Onun kirli paralarıyla eğitimime devam etmek istemiyordum.Aslında ilgisiz biri değildi.O da kardeşim için çabalıyordu.Bana sık sık kıyafet alır iyi bakardı.Benim feminen bir erkek olduğumu yadırgamıyor beğendiğim bütün kıyafetleri alıyordu.Hala yığınla aldığı kıyafetler duruyordu.Onları da satmaya kalksaydım kesinlikle az da olsa sefaletten kurtulurdum.Arada bir giymeye çekiniyordum.Çünkü bursluydum ve abimin aldığı pahalı gömlekleri öylece giyip okulda sallana sallana yürüyemezdim.Zaten bir çoğunu satmıştım bile.

Abimle bu işi bırakmasını defalarca söyledim,ama söylediğimde ise kızardı.Yine enazından aç kalmıyordum.Abimi kaybedince herşeyimi kaybetmiştim.Ona kızgındım,bizi bu halde bırakıp gittiği için kızgındım.Defalarca kez uyarmıştım,hatta bunun üzerine dayak bile yemiştim.Ancak ne yaptıysam onu o bataklıktan kurtaramamıştım.Maddi ve manevi herşeyim gitmişti.Tek dayanağım kardeşimdi.

Çünkü kardeşimden başka hiçbirşeyim yoktu.Annem ,babam veyahutta başka bir akrabam.Akrabam varsa bile umurlarında olduğumu sanmıyordum.Eski ,döküntü,kutu gibi bir evd haketmediği bir kira ödüyordum.Ev sahibim olan kadın tek bir gün bile geciktirmeme müsade etmiyordu.Bende yemek yerine kirayı ödüyor,aç yatmaya mahkum kalıyordum.Zayıf bedenimin tek nedeni kesinlikle açlıktı.Evimde buzdolabı veya benzeri bir çok gerekli eşyam yoktu.Satmıştım.Tek önemli eşyam abimin ölmeden aldığı veya çaldığı telefonumdu.Hattım kapanmasın,hastananeden ararlar diye arada bir kontör yüklüyordum.Ev eski olduğu için kışlarım çetin geçiyordu.Çoğu zaman da griptim.Vücudum hastalığa karşı dayanıksızdı.

Bu yüzden Taehyung bana şiyecek birşeyler getirdiğinde alınmıştım.Zayıflığımın açlıktan olduğu her halimden belliydi.Belki de bana acımıştı.Gerçekten de merhametli biri olduğunu düşünüyordum.Ama bana acıyarak değil gerçekten de seviyormuş gibi bakıyordu.Onu sevgisini benim gibi biri hakediyor muydu.Abim yüzünden kötü işlere bulaşmıştım,Taehyung'dan kaçmamın asıl nedeni de buydu.Eğer beni gerçekten seviyorsa bunu haketmediğimi düşündüğüm için kaçıyordum.