I feel always betrayed having a family like this.
I have a lot of questions in my mind to them since then.
Am I really have a family? Am I belong to their family? Am I not enough to them as their daughter just to act like they are my parents? Just to act that they are a parents. I laugh sarcastically at myself because i know the answer.
Of course, I'm not.
Did they know my situation everyday and every night just to deal with this kind of family we have? Did they notice how every single day ruin my life because of them? Did they love me as their child? or not?
I think, they're not.
Dahil kung oo, hindi ganto kasakit gumising sa araw araw na parang wala kang pamilya sa buong buhay mo. Hindi ako iiyak gabi gabi kung oo. Hindi ganto kabigat ang buhay ko kung umpisa pa lang anak na ang turing nila sa akin.
Pero hindi.
Umpisa pa lang hindi na nila naparamdam.
Bata pa lang ako hindi ko na alam kung saan ako lulugar. Bata pa lang ako pero kailangan ko ng maintindihan ang lahat, kailangan ko ng intindihin lahat.
Gusto ko lang naman maging normal na bata. Gusto ko lang tumakbo, tumawa kasama ang mga kaibigan, makipaghabulan, maglaro, at totoong maging masaya
pero hindi ko man lang naranasan yun.
Hindi ko nga naranasan mahalin, magpakasaya pa kaya.
Hindi kami mayaman ng pamilya ko, kaya bata pa lang alam ko na ang gawaing bahay. Alam ko na kung paano maglinis ng bahay. Linis dito, linis doon. Hugas dito hugas doon.
Ayaw ng magulang ko ang madumi at makalat sa bahay, lalo na si papa kaya pag nakita niyang makalat at makita niyang nakaupo lang kami ay agad agad na akong nakakarinig ng mura niya.
"Putangina naman, pagod na ako sa trabaho lahat makalat pa ang dadatnan ko. Jaydee puro ka upo maglinis ka punyeta." Galit na galit na naman siya.
"Baka hindi ka pa nagluluto at nagsasaing, malilintikan ka talaga sakin." Her father continued.
"Ahm Pa, hindi pa po. Kasi tinatapos ko pa po yung project ko, pasahan na po kasi nito bukas. kaya kailanga—" Hindi pa natatapos ni Jaydee ang pagpapaliwanag niya sa papa niya ng bigla siyang sinampal ng kanyang ama.
"Punyeta! Wala akong pake kung bukas o mamaya pa ang pasahan niyan! Ang gusto ko kumain. Ang bagal bagal mo palaging kumilos! Letcheng buhay toh oh. Wala ka talagang kwentang anak!"
Wala kang kwentang anak. Ayan palagi ang naririnig ko sa kanya pag tuwing nagagalit siya sa akin. Ayan palagi ang sinasabi niya sa akin tuwing hindi ko nagagawa ang pinag uutos niya.
Minsan na din akong bumagsak sa exam dahil hindi ako nakapag review at nakakapag aral dahil nagagalit si papa pag tuwing hindi ako kumikilos sa gawaing bahay.
Hindi ko dapat gawain toh dahil masyado pa akong bata para sa ganto, ngunit wala akong choice kundi gawin ang gawain na dapat ang aking ina ang gumagawa.
