Levi x Reader // Oszukać przeznaczenie

Rozdział 10

Nie byłaś w stanie dokładnie określić, ile czasu już jesteście z dala od jakiejkolwiek cywilizacji. O ile jeszcze na początku liczyłaś każdy dzień, o tyle z czasem przestałaś to robić. Z resztą... Czy to miało jakieś znaczenie? Tygodnie? Miesiące? Nie ważne, ile by nie minęło, wy wciąż nie mieliście żadnego punktu zaczepienia o to, by powrócić do domu.

Z czasem każdy dzień zaczął wyglądać tak samo. Pobudka wraz z porannym skrzekiem ptaków, które nie dawały wam spać, śniadanie składające się z tego, co udało wam się znaleźć w dziczy, czasem polowanie na coś konkretniejszego. Robiłaś również częste drzemki w ciągu dnia, aby jakoś zabić przebijającą się ze wszystkich stron nudę.

Pewnego słonecznego dnia postanowiłaś się jednak wykąpać, ponieważ życie w dziczy wcale nie oznaczało tego, że musieliście wyglądać jak brudasy. Jednym z nielicznych pocieszeń był strumyk, za który dziękowałaś całym sercem. Podeszłaś na brzeg i zdjęłaś z siebie wszystkie ubrania. Szanse na to, że ktoś mógł cię zobaczył były równe zeru. Jedyną osobą w pobliżu był przecież Kapral Levi, który zniknął gdzieś z samego rana. Także mogłaś w samotności cieszyć się chłodną wodą, która otuliła twoje ciało, gdy tylko do niej weszłaś. Zamoczyłaś włosy, które ostatnimi czasy nieco podrosły i napawałaś się chłodem w ten ciepły dzień.

Po jakimś czasie zdecydowałaś się w końcu wyjść z wody. Zaczęłaś zbliżać się w kierunku skały, na której rozwiesiłaś ubrania, które wcześniej też uprałaś. Było bardzo ciepło, dlatego też nie przeszkadzało ci to, że były jeszcze trochę wilgotne. Brodziłaś w wodzie do pępka, zaczynając zakładać koszulkę, kiedy nagle usłyszałaś szmery. Szczerze mówiąc tyle czasu spędzonego w lesie nauczyło cię, że to zapewne tylko zwierzę, dlatego nie przejęłaś się zbytnio ów odgłosami.

— Co ty znowu wyprawiasz? Przypominam ci, że miałaś... — zaczął Levi, który nagle wyłonił się z zarośli, jednak przerwał w pół zdania i odwrócił wzrok. — Mi pomóc przy rybach. Pospiesz się — dodał i odszedł w szybkim tempie.

Stałaś tak przez chwilę i przetwarzałaś to, co właśnie się wydarzyło. To było tak niespodziewane, że nawet nie zdążyłaś zareagować. Kapitan widział cię nago. Nago. Kapitan Levi widział cię całkiem nago, w dodatku po kolana we wodzie. To nie mogło wydarzyć się naprawdę. Dopiero w tamtym momencie poczułaś pieczenie policzków, a gdy spojrzałaś w taflę wody ujrzałaś buraka, jakiego właśnie spaliłaś.

Szybko się ubrałaś i nie mając innego wyjścia, poszłaś w miejsce, w którym zniknął mężczyzna.

— Nie wiedziałem, że poszłaś się kąpać, mogłaś powiedzieć — bąknął, kiedy przed nim stanęłaś. — Nic nie widziałem — dodał, chociaż i tak miałaś wrażenie, że kłamie. Obyś się jednak myliła.

— Tak, to... — zaczęłaś, jednak nie wiedziałaś, co mogłabyś powiedzieć. — Nie rozmawiajmy o tym. Idziemy po te ryby? — zmieniłaś temat, na co mężczyzna tylko dość nerwowo przytaknął.

Przez cały połów nie zamieniliście ani słowa. Chyba każde z was czuło się po prostu zbyt niezręcznie, aby to zrobić. Po całej sprawie związanej z rybami, każdy z was poszedł w swoją stronę. Ty zajęłaś się zbieraniem drewna na wieczór, natomiast Levi zaczął patroszyć ryby. Nie pomagałaś mu w tym, ponieważ widok ten przyprawiał cię o nudności i rewolucje żołądkowe.

Wieczorem natomiast wasze spotkanie było nieuniknione. Usiedliście po przeciwnych stronach ogniska, skubiąc ryby, które wcześniej usmażył Levi. Żadne z was nie odezwało się słowem, co po pewnym czasie stało się jeszcze bardziej niezręczne niż ujrzenie przez Kaprala twojego nagiego ciała. Postanowiłaś zatem coś powiedzieć, aby rozwiać tą niekomfortową atmosferę.