HAYATIMIN YILDIZI

21 bölüm

Merhaba canlarım yeni bölümle karşınızdayım, umarım beyenirsiniz.

Keyifli okumalar...

Furkan arabanın kontrolünü sağlayamayıp duvara çarpmıştı. Ancak sert vurmadığı için araba çok fazla ezilmemişti. Kafamı biraz sert vurduğum için sadece biraz kafam kanamıştı. Bu yüzden boynum gömleğim kan olmuştu. Furkan kolunu tutarak yüzünü buruşturdu.

"Noldu Furkan iyi misin?"

"İyiyim güzelim sadece biraz kolum ağrıdı. Asıl sen iyi misin kafan kanıyor."

"Ben iyiyim acımıyor bile ama seni hastaneye götürmemiz lazım hemen"

"Hayır yavrum gerek yok seni bırakayım giderim ben"

"Hayır dedim bende seninle gelicem"

"Tamam tamam anlaşılan seni ikna edemiycem"

"Ben teyzemi arayıp geç geleceğimi söyleyim daha da merak etmesin "

"Tamam"

Telefonu çantamdan çıkarıp, teyzemin numarasını tuşlayıp kulağıma koyup beklemeye başladım.

"Alo, efendim kızım?"

"Teyze, benim bir işim çıktı biraz gecikicem merak etme diye aradım"

"Aa öyle mi neden kötü bir şey olmadı dimi?"

"Hayır teyzem olmadı tabiki merak etme"

"Tamam canım ama çokta geceye kalma"

"Tamam teyzeciğim merak etme, hadi öptüm seni"

"Bende seni canım"

Telefonu kapatıp çantaya attıktan sonra Furkan'a dönüp gülümseyerek
"Tamamdır gidelim hadi" dediğimde, gülümseyerek kafasını sallayıp beni onayladı.

"Yada hayır Furkan senin kolun ezildi arabayı nasıl kullanıcaksın hadi ver ben kullanırım.

"Ehliyetin var mı senin?"

"Tabiki var hadi"

"Gerçekten mi?"

"Evet sen beni ne sandın" dedim kendimi överek. Furkan bu haraketime karşılık gülümseyerek kafasını sağa sola sallamıştı. Bu hali gözüme o kadar tatlı gelmiştik ki, her an onu öpe bilirdim. Ya Miray ne diyorsun ya sen iyice azdın ha. Ya sen sus iç ses ya her şeye de karış zaten. Vallahi kenardan bakan beni deli sanar ya, resmen kendi kendime konuşuyorum.

Yerimizi değiştirdikten sonra arabayı çalıştırıp sürmeye başladım.

"Güzelim hastaneye gitmeyelim. Çünkü bizi her an gazeteçiler göre bilir. Şimdilik böyle bir risk alamayız benim evime gidelim"

"Tamam da hiç değilse korunu sarardılar. Eve doktor çağıralım o zaman"

"Gerek yok güzelim. Bende senin gibi alışkınım, hem benim sevgilim dururken doktora ne gerek var sen bir güzel sararsın"

"Şu durumda bile gevezelik yapıyorsun ya, ne diyim ben sana"

"Bir şey deme güzelim hadi artık gidelim"

Ama içimdeki korkuyu az kala hala atlatamamıştım, ölecektik ya az kala. Kalbim korkudan mi yoksa heyecandan mi bilmiyorum ama o kadar hızlı atıyordu ki, sanki yerinden çıkacaktı. Yeniden Furkan'ın evine geldiğimizde arabayı durdurmuştum.

"Evet Furkan hazretleri geldik ine bilirsiniz" Furkan bana bakıp tatlı bir şekilde gülümsedikten sonra arabadan indi. Hızla arabadan inerek koluna girip eve doğru yürütmeye başladım.