La Puerto #1: Along with the Sun

Kabanata 15

Kabanata 15
Gusto

Ramdam kong umiiwas si Rogan at kahit araw-araw kaming magkatabi sa room ay ramdam ko ang distansya niya saakin. He still talked to me with school stuff but that was it. He's still cool and make jokes but I felt the distance he built so why is he here in front of me?

"Baka matunaw ako n'yan, Sol..." ang mahina niyang tawa ang nagpagising sa aking ulirat.

Hindi ako makapaniwalang nagawa kong titigan siya ng matagal. Umiwas agad ako ng tingin at umayos sa pagkaka-upo.

"Why are you here?" halos masampal ko ang sarili dahil sa tono ng boses ko. Tunog nagtatampo.

"Nakita kitang mag-isa kaya lumapit ako. Bakit ang layo ng table n'yo sa table ng mga kaklase natin?" aniya habang nagsisimula ng kumuha ng pagkain sa aking pinggan.

Halos magpagsalamat ako sakaniya dahil sa ginagawa niya ngayon. Bawat pagbawas ng pagkain sa pinggan ko ay bumabalik ang gana ko para kumain.

"Dito kami dinala ng Mama ni Philip eh." pinilig niya ang ulo sa narinig at napatango.

"She seems excited to have you here. She can't take her eyes off you." he chuckled at nginuso ang Mama ni Philip na abala man nag-aasikaso ng ibang bisita ay panay ang baling sa pwesto ko.

Natawa ako at inusog ang upuan sa mesa. "Thank you..." I whispered. " I don't wanna waste a food and you helped me with this." pag-amin ko at unti-unting bumalik sa normal ang pagtibok ng puso ko.

"Pinapanuod kita sa malayo at kitang-kita ko reaksyon mo ng makita ang binigay na pinggan sa'yo. At alam kong may sinusunod kay diet, you're a model after all." aniya at tinikman ang isang ulam.

Tumango siya at habang nginunguya ang pagkain bago ako tinignan.

"Seen your photoshoots at internet. You're so good." napakurap-kurap ako at hindi alam ang sasabihin.

Siguro dahil nasasanay na rin ako sa distansyang binibigay niya saamin. Dagdag pa na bumabagabag saakin ang narinig sa mga kaklase namin na hindi naman talaga seryoso si Rogan sa akin.

It's not that it's a big deal but it is bothering me. I don't know if it's because deep down inside of me I knew that he has a feeling for me or maybe, it's just my ego. But whatever it is, I don't like the idea that it disturbs me.

Really? Ano ba pake ko kung wala talaga siyang gusto saakin? I should be happy.

"So, you're stalking me, huh?" pagbibiro ko at hinarap ang  aking pagkain. Kahit binawasan na niya ay pagkain sa plato ko, madami pa rin ito sa paningin ko.

"Pati ba 'yon bawal?" napalingon ako sakaniya at nagtama ang aming mata. Tipid siyang ngumiti at binasa ang ibabang labi.

"What's wrong with you?" sambit ko habang nanatiling nakatingin sakaniya. Pinilig niya ang kaniyang ulo at hinarap ang sarili saakin. He leaned forward like he didn't hear anything and he wants us to be closer.

"What did I do?" natatawa niyang sambit at kita sa mukha ang pagkalito. Napatikhim ako at bahagyang umatras.

"You're avoiding me for quite some time and then came at me like you still interested with me." Napaawang ang labi niya at saglit na binalingan ang pwesto kung nasaan ang aming kaklase bago umusog palapit saakin.

His brow shot up. His silent stare makes me want to run away from him. His eyes that has something I can't elucidate. He's such a puzzle to me right now.

"Hindi kita iniiwasan." aniya pagkatapos ng ilang sandali niyang pananahimik. Umayos siya ng pagkakaupo at sumandal sa kaniyang upuan.

"Yeah, whatever." bulong ko dahil ayokong mapahiya na naman. He always made me believe I made up all of this things.