Şu anda babamla birlikte parka gidiyorduk. Beni ilk gördüğü parka.
"Baba beni salıncakta sallarsın dimi?"
"Sallarım tabii güzelim. Hem sonra baba kız yemek yemeğe de gideriz."
"Gerçekten mi?" Diye sordum heyecenla. Babamla vakit geçirmeyi seviyordum. "Gerçekten" dedi beni taklit ederek. Ellerimi çırpıp cama döndüm. Arabadaki bütün camları açtırmıştım. Araba kokusu çok kötüydü.
10 dakika sonra parka gelmiştik ve şu an babam beni sallıyordu. Elimdeki pamuk şeker saçıma yapışmasın diye kolumu uzakta tutuyordum.
Kaydıraktan kayan çocukları görünce babama durdurması söyleyip indim. "N'oldu güzelim?"
"Bir şey olmadı babacığım. Kaydıraktan kayacağım. " Dedim ve Oraya doğru koştum. Babam arkamdan yavaş koş düşeceksin diye bağırıyordu. Tam kaydırağı ulaşmışken ayağım taşa takıldı ve düştüm.
Düşerken attığım çığlıkla herkes bana bakmaya başlamıştı. Babam hemen yanıma geldi ve diz çöktü." Neresi acıyor meleğim? Hadi söyle bana." diye telaşla sordu. Dizlerimi gösterdim ve daha çok ağlamaya başladım. Babam beni kucağına alıp saçımı öptü. Arabaya bindik, 15 dakika kadar Bi sürede geldiğimiz yere baktım. Hastaneye gelmiştik.
Şu anda evdeydik ve babam sürekli ellerimi öpüyordu. Hastanede pansuman yaptırıp eve gelmiştik. Babam yanımdan bir dakika bile ayrılmıyor, annem sanki hastaymışım gibi çorba içiriyor, Aras abim benimle birlikte uzanıp beni göğsüne yatırmış saçlarım ile oynuyordu. Dayanamayıp babama "neden hastaymışım gibi davranıyorsunuz? " diye sordum. Babam dolu gözleri ile konuşmaya başladı.
"Seni ilk gördüğümde ellerin yara bere içindeydi, ağlıyordun. Seni evlat edinirken bir daha hiçbir yerine bir şey olmayacak, canın hiç acımayacak demiştim. Çok mutlu oldun. Fakat seni her şeyin başladığı yere götürdüm ve canının acımasını engelliyemedim. Tekrar ağladın, tekrar canın yandı. Ben bunu engelleyemedim." Diyerek sustu. Ağlıyordu. Bi keresinde birisi konuşurken duymuştum. Erkekler ağlamaz diyordu. O zaman inanmıştım ama şimdi o sözün yalan olduğunu anladım. Babam hıçkırarak ağlıyordu. Yattığım yerden doğruldum ve hızla babama sarıldım. "Ben çocuğum baba, yere düşmem çok normal. Senin bir suçun yok. Sen çok iyi Bi babasın. Keşke senin kızın olsaydım, seninle büyüseydim."
O sırada annem konuşmaya başladı. "Sen zaten bizim kızımızın meleğim. Aile olmak için kan bağına gerek yoktur. Sen bizim kızımızın."
Dedi. Aras abim konuştu bu sefer. "Benim, bizim kardeşimizin. Evet, belki biraz geç bulduk seni ama bu bizimle büyümeyeceğin anlamına gelmez. Önünde kocaman bir hayat var. Ergenlik döneminde yanında biz olacağız, güzel Bir genç kız olduğun zaman yanında biz olacağız. sevgililerin olacaklar, biz seni kıskanacağız. Üniversiteye gideceksin, belki bizden ayrı farkı bir şehirde, belkide bizim yanımızda. Güzel bir kadın olacaksın, maalesef gerçekten aşık olup evleneceksin. Bu zamanlarda yanında biz olacağız. Hiçbir zaman tek olmayacaksın. Biz her zaman yanında olacağız. Bunu hiçbir zaman unutma." Deyip bize sarıldı. Annemde onunla birlikte sarılınca üçünün arasında kaldım. Bu aileye sahip olduğum için kesinlikle çok şanslıyım.
