SON ADIM

♣ARAYIŞ

Sevgili çok değerli görünmez okurlarım sizlerinde varlığını görmek istiyorum artık :) Lütfen oy ve yorumlarınızı eksik etmeyiniz.
Şu zamana kadar yanımda olan diğer okurlarıma da kocaman teşekkürlerimi sunuyorum. İyi ki varsınız:)

İyi okumalar...

***

Ronald, arkadaşının gösterdiği adrese gitmek için direksiyonu caddeye kırdığında, ikiside sessizliğini koruyor, ortamdaki huzursuz havayı dağıtmak adına herhangi bir girişimde bulunmuyordu.

Sonunda, Ronald beyninde gerçekleşen iç savaşın hasarlarına dayanamayıp arkadaşına sorusunu yönelttiğinde, Raison'ın bakışları bu genç adamın kusursuz yüzünü hedef almıştı.

"Çocukların yanına mı gidiyoruz?"

Rasion, bu soruya ilk önce başını sallamış ardından da açıklamaya girişmişti.

"Evet, Bakalım gençlerin sorunu neymiş?"

"Sorun?"sesi kısık ama duyulabilir bir tondaydı, Ronald'ın.

"Kerem'in dediğine göre çocuklar hiç anneleri ölmüş gibi davranmıyormuş. Sorduğu sorulara ruhsuz bir şekilde cevap veriyorlarmış. Yani kısaca, olağandışı bir durum söz konusu ve bizde buna bakmaya gidiyoruz." Diyerek yanıtladı arkadaşının sorusunu.

"Bence bu kadar büyük ve merak uyandıracak bir sorun yok ortada. Çocuklara sakinleştirici vermiş olabilirler."

Raison, bir süre bu genç adamın dediğini düşündü. Tabi ya bu nasıl aklına gelmemişti? Bu durumlarda yapılacak en iyi müdahale sakinleştirici iğne yada haptı ve eğer şok yada kriz geçirdiyseler böyle bir çözüm en mantıklısıyla.

"Hmm... Sanırım haklısın Ronald ama...Ah, Tanrım! bu benim aklıma nasıl gelmedi ?" Diye mızmızlanınca Ronald, çapkın gülüşlerinden birini atarak, yanındaki genç bayana göz kırptı.

Genç kadın, bu karizmatik va aynı zamanda sevimli ifadeyle afallamış, utançla gözlerini kaçırmıştı. Neden utandığı konusunda herhangi bir fikri yoktu. Ancak sadece bu duygunun çok yabancı olduğunu farkındaydı. Gözlerini çaktırmadan yan tarafına çevirdiğinde bu genç adamın, arkadaşının, ne kadar yakışıklı ve güzel olduğunu düşündü. Bu yaşına kadar karşısına çıkan bütün kızlara aradığını bulamadığını söylerek güzel bir geleceği hep reddeden taraf olmuştu ve bu süreçte Raison hep yanıbaşındaydı.

Beklentisinin ne olduğunu sürekli soruyordu, meraklı arkadaşı ama o cevap vermek yerine her seferinde geçiştirerek kaçmayı tercih ediyordu.

"Ronald, geleceğini devam ettirebileceğine inandığın biri var mı hayatında?"

Ronald, böyle bir soru beklemediği için hem şaşırmış hemde afallamıştı. 'Bayan Çok Bilmiş'in aklında yine neler dönüyordu da konuyu böyle bir yere getirdi acaba?' Diye düşünmeden edemedi Ronald.

"Hayır, henüz hala o şanslı kişiyi bulmuş değilim ama eğer bulursam o beni istemese de bırakmaya niyetim yok." Ronald, bu önemsiz muhabbetin ancak alayla sonlanacağını bildiği için böyle bir cevap vermişti. Ki düşündüğü zaman aslında bundan başka bir cevabı da yoktu. Ya da belkide sadece kendini kandırıyordu...

Rasion, küçük bir kahkaya atarak başını koltuğa yasladı. Kısa bir süre sonra dudaklarında hakimiyet kurmuş o sevecen gülümsemeyle arkadaşına tekrar dönüp ; "Ronald, çevrendeki mükemmel kadınları göremediğine eminim. Birazcık gözlerini açmalısım dostum. Yoksa yanlız kalmaya mahkumsun."diyerek bitirmişti cümlesini.