🔥🔥🔥
"Dad!" Doon lang ako nabalik sa reyalidad. Nang bigla nalang umalis sa aking kinauupuan si Air at mabilis na lumapit sa kanya.
Nagulat naman si Leighton ng bigla nalang yumakap sa kanya si Air.
"W-what?" Naguguluhang sabi niya. Tiningnan naman niya ang batang nakayakap sa kanya bago bumalin ng tingin sa kanyang magulang at sa akin.
Kinalma ko muna ang aking sarili bago ako tumingin kay Air na may ngiti sa labi.
"Air baby! Come here. Mommy will talk to you." Mahinahong sabi ko sa kanya. Lumapit naman sa akin si Air na may ngiti sa kanyang labi.
"M-mommy?!" Hindi ko naman pinansin ang sinabi ni Leighton at bumalin lang sa aking mga anak.
"Listen to mommy okay. Can you go with grandma and grandpa. I'm going to talk to daddy okay?" Sabi ko naman sa kanila. Napatingin naman ako kay Leighton na nakatingin sa dalawa. Nag iwas naman ako ng tingin sa kanya at bumalin ng tingin sa akin mga magulang at sa kanyang magulang. Tumango naman sila sa akin at kinuha ang dalawang bata.
Nakasunod lang ang aking mga tongin sa kanila hanggang sa makalabas sila ng kwarto. Sinarado naman nila ang pinto at naiwan kaming dalawa ni Leighton sa loob. Nakatayo lang siya malapit sa may pintuan habang ako naman ay hindi makatingin sa kanya ng diritso.
Hinanda ko na ang aking sarili sa araw na ito. Pero bakit wala akong lakas na kausapin siya. Kahit isang salita ay walang lumabas sa aking bibig.
"JoceLeen, what is the meaning of this?" Tanong naman niya sa akin. Tumingin naman ako sa kanya at nag iwas ng tingin.
"Those are my kids." Sabi ko naman sa kanya. Wala naman akong narinig na salita mula sa kanya.
"Those are MY KIDS!" madiin na sabi niya. Hindi ko naman siya sinagot.
"Leighton! You don't have to worry! Wala akong balak na habulin ka para sa karapatan mo sa kanila. You can live your life the way you want!" Sabi ko naman sa kanya.
"What did you say JoceLeen?!" Mabilis naman siyang lumapit sa akin at kita ko ang galit sa kanyang mga mukha.
"Damn it JoceLeen! That is my son. At dalawa pa sila! Hindi ko alam! Nagmukha akong tanga! Magulang ko, alam nila ang tungkol sa mga anak ko! That's my responsibility JoceLeen!" Sigaw naman niya.
"No! Hindi ko hiningi ang responsiblidad mo sa kanila Leighton! Oo anak mo sila pero anak ko rin sila! Ako ang nagluwal sa kanila! I can raise them in my own! Okay lang Leighton! You can continue your live and forget what happen this day!"
"What the fuck! Paano ko kakalimutan ang nangyari sa araw na to JoceLeen?! Kitang kita ng sarili kong mata ang mga anak ko! Anak ko JoceLeen! Bakit hindi mo sinabi sa akin! May karapatan ako sa kanila!" Sabi naman niya. Nakita ko naman na parang may mamumuong butil ng luha sa kanyang mga mata.
Hindi naman ako nakapagsalita. Mali ba ang aking ginawa?
"Leighton, I know that you are not ready of having a kid. Kaya nilihim ko sa iyo." Mahinahong sabi ko naman sa kanya. Mabilis naman siyang napatingin sa akin na parang hindi makapaniwala sa aking sinabi.
"How would you know JoceLeen? You are not me to begin with? Hindi mo alam kung ano ang iniisip ko kaya bakit mo ako pinangungunahan? I search ever places para mahanap ka pero kahit maliit na impormasyon wala."
