Light of my life (GL) COMPLETE

17.

අද a/ls වලට කලින් ස්කෝලෙට එන අන්තිම දවස. ළමයි අඬනවත් එක්ක.කට්ටියක් කොනක් බදාගෙන අන්තිම දවස කියලා සින්දු කියනවා.ළමයි කෑම ගෙනල්ලා පාටි එකකුත් දැම්මා.

මන් කියාරත් එක්කම ගිහින් නෙහාරවත් බලලා එහෙම්ම ස්කොලේ වටේ ඇවිදින්න ගියා.අද ළමයි හැමෝම වගේ පොඩි වටයක් දාල බලනවා.තව පාරක් විභාගේ කරත් අයෙමත් ස්කෝලෙට එන්න වෙන්නේ නෑනේ.

මටත් දුකයි.මීට අවුරුදු තුනකට කලින් ඇවිත් මට වටිනාම දෙයක් හොයාගත්තු තැනක්. නරක වගේම හොඳ මතකත් තියෙන තැනක් ලස්සනම පලවෙනි මතක තියෙන තැනක් දාල යන්න වෙන එක ගැන දුකයි.

මමයි කියායි හැම තැනම ඇවිද්දා.එයාගේ අත අල්ලගෙන අන්තිම පාරට ස්කොලේ වටේ ඇවිදින එක ඇත්තටම හරිම ලස්සන අත්දැකීමක්.

එයාටනම් අවුරුදු තුනක් එක දිගට ලස්සන මතකනම් තිබ්බේ නෑ.ඒත් එයා අඬනවා.ඔව් එයා අඬනවා.එයා අඬන එක නවත්තනකම් අපි පොඩ්ඩක් අයිනට වෙලා හිටියා.අද වගේ දවසක ස්කොලේ කඳුළු පිරිච්ච මුණක් දකින එක සාමාන්‍ය දෙයක්.

"ඇයි ඇඬුවේ දාලා යන්න ඒ තරම් දුකද "

මන් කියාරගෙන් ඇහුවා.ටික වෙලාවක් යනකම් මුකුත් කිව්වේ නැහැ.

"දුක නැහැ සතුටුයි "

"ඒ මොකද"

"මේ තැනේදී මට කිසිම හොඳ දෙයක් උනේ නෑ .අනිත් අයට අයෙමත් එන්න තියෙනවනම් කියල හිතුවට මට යන්න වෙන එක ගැන මට සතුටක් තියෙන්නේ.ආයෙමත් මට ඒ වගේ දුකෙන් ඉන්න වෙන්නේ නැහැ.මන් හැමද්දටම අයෙමත් තනි වෙන්නෙත් නෑ"