Oblivion Love (Love Series #1)

Chapter 25

Ash Drix Travosco's POV

“Tita Leshi! Tito Alesandri! Si Kuya Ash po! Tinakot ako kaya nahulog ‘yung kulay green kong ice cream!”

The six-year-old Miranda Geneva Flores cried louder. Kahit na hindi niya mabigkas ng maayos ang pangalan ng mga magulang ko, wala siyang pakealam basta makapagsumbong siya abot ng kaniyang makakaya. Obviously, it's my original plan para makita siyang umiyak at magsumbong kina My at Dy. The ice cream part wasn't part of my plan, but it made her cry, I'm now satisfied.

“Ash Drix!”

Mabilis na nag-alburoto ang bibig ni My kaya tumango nalang ako ng tumango. Tita Sab and Tito Gio just laughed and teased their daughter more. Tsk! Kung ganiyan din sila My at Dy siguro ay mapipikon na ako. Buti nalang at hindi ako iyaking bata like her.

Biglang itinaas ni Miranda ang kaniyang dalawang kamay sa ere at sumigaw. “Pangarap ko maging isda!”

Alas singko na ng hapon nang mapagod kami kakalangoy sa dalampasigan. Ngayon ay kaming dalawa nalang ang nakaupo sa puting pinong buhangin ng aming resort, habang gumagawa ng bonfire sila Dy. I titled my head and crossed my arms.

“Bakit naman? Eh pwede ka nang maging sirena?” i scoffed.

Inosente niya akong tinignan. “Hindi mo ba napapansin, Kuya Ash? Halos lahat ng mga babae sa edad ko gusto maging sirena, tapos ako lang gusto maging isda, it's because i want to be unique. Tyaka may one reason pa ako, Kuya..” she tugged my hand and put her silly smile on her lips.

“..mas pipiliin kong maging isda because gusto ko na ako mismo ang maghanap ng kagandahan sa sarili ko,  at hindi ako ‘yung naghahanap ng kagandahan sa iba.”

Years passed by and the little girl never failed to amaze me. Never failed to amaze me from her unique answers, true feelings, and real smiles. Hindi niya kailan man pinaramdam sa akin na magkaiba kami ng kasarian. Kapag gusto niyang umiyak, umiiyak siya. Kapag gusto niyang tumulong, tumutulong siya ng kusa at bukal sa loob. This little girl is unbelievably perfect.

Today is her fourteenth birthday at naisipan naming bigyan siya ng espesyal na regalo.

“Ito regalo namin ni My para sayo, ako nagpili niyan!” i smiled widely after i handed over our gift for her.

Nginitian niya ako pabalik at mabilis na binuksan ang aming munting regalo. “Ano ‘to?”

Niregaluhan namin siya ni My ng Barbie doll na nakasuot pang sundalo. May kulay berde itong maliit na handbag na noon ay kulay pink. Pininturahan ko ng kulay berdeng nail polish ni My ang bag na iyon para magustuhan niya. At si Mommy naman ang nagtahi ng army-like na damit ng Barbie na iyon.

"What did you do?" biglang humagalpak ng iyak si Miranda at itinaas ang mukha ng laruan. "Did you do her make up? It's too ugly!"

Kaagad kong tinakpan ang aking bibig gamit ang aking palad. Then i suddenly remembered that i did Barbie's make up. Inutusan ako ni Mommy na lagyan ng lipstick ang manika at eyeshadow, at ginawa ko naman. Hindi ko aakalaing pangit pala ang pagkakalagay 'nun.

"I'm sorry, Kuya Ash did that.." pag-aamin ko pa sabay ngiti ng plastik. "Pangit ba? Sorry ha, heto lang ako. Hindi marunong mag make up ng manika, ginawa ko pa na sundalo si Barbie."

"May business kaming kailangan alagaan sa America, siguro ay makakauwi kami sa susunod na mga taon pa."

I laid my eyes on Miranda. Nilalaro niya ang manikang may damit na pang-sundalo habang kalong-kalong ng kaniyang Papa. Para siyang walang narinig sa mga pinag-uusapan ng aming mga magulang. I clinched my fist, of course, Ash Drix! Ayaw niya lang totohanin at baka nananaginip lang siya!