Oblivion Love (Love Series #1)

Chapter 24

“Domaine! Monggoloid ka talaga! Pati ‘yong aso, pinakain mo ng pancit canton extra hot?!”

Sa sobrang inis ko ay halos pag hahampasan ko siya ng flower vase. Naku! Ang kaisa-isa naming aso, pinakain pa ng maanghang! Balak niya atang patayin si Isaac!

“Eh?” she scratched her head. “Sorry ha, sabi niya kase nagugutom na siya, kaya ayon, share nalang kami no'ng binili ko.”

Domaine Aei is my cousin. Anak siya ni Tita Selerina, ‘yong inatake sa puso ‘nung nakaraan, nakakatandang kapatid ni Mama. Sa totoo ay hindi nagkakalayo ang aming edad pero kung umasta ang babaeng ‘to ay parang hindi seventeen years old. Mas gugustuhin niya daw’ng maglaro araw-araw kaysa mag-aral at mag-asawa. Ewan ko nga dito, hindi siguro ‘to nakakatikim ng palo mula kay Tita Selerina.

“Randa, ito pala ‘yong crush ko, si Froilan.”

I rolled my eyes as she reveal someone behind the door of our entrance. Nakapamaywang na lamang ako nang makita na ang lalaking iyon ay ang lalaking laman ng gallery niya, wall ng kwarto niya at wallpaper ng laptop niya. Ito na naman?! Akala ko ba ay binasted ni Froilan si Domaine? How come?

"Hi, I'm Froilan—"

I cut him off. “Oo kilala na kita, ako si Miranda Geneva Flores, pinsan nitong nilalandi mo.” sabay siko kay Domaine na hanggang ngayon ay nakangiti ng nakakaloko.

Nangunot ang mukha ni Froilan. “Flores? Sobrang familiar ng apelyedo mo, Miranda ha.”

Ikwinento ko kay Froilan ang dahilan bakit sobrang pamilyar ng apelyedo ko. Because my Papa runs a construction company. Doon niya lang naalala na palaging nasusulat sa diyaryo ang aking Papa at ang kaniyang kompanya, which is true naman.

Si Domaine lang ang naisipan kong takbuhan sa oras na ‘yon. Oras na kung saan ay gulong-gulo na ako sa buhay ko, oras na kung saan ay gusto ko nang tapusin ang paghihirap ko. Minsan nga.. napapaisip ako, ano ba ang ginawa ko kaya pinaparusahan ako ng langit? I never cheated, never commit an adultery nor steal. Pero kung parusahan ako ng langit sa pag-ibig, wagas na wagas. Sagad na sagad.

“Miranda!” narinig kong tinawag ni Manry ang aking pangalan ngunit hindi ko siya pinakinggan. Dire-diretso lamang ang aking lakad papunta sa naka paradang taxi.

“Mali ang iniisip mo, you mis—”

“Manong..” i calmly called the taxi driver. “..sa Tagum City po please.”

At ‘yun ang araw na huli ko silang nakita. Manry and Mark never called me or even send me text messages.  It hurts a lot. When your best friend supports you fot everything tapos ganon pa.. Nang tinanong ko ang mga magulang ko kung totoo ba iyon, ang sabi nila ay oo.

Well, kung totoo, edi totoo.

My parent's tried to tell me the story but i refused. Ayoko nang makinig sa mga ganyang bagay. Lies after lies after lies. Pagod na ako kakaisip, pagod na ako kakalaban, pagod na ako kung saan o kanino ako magtitiwala. Sorang wasak ko na! And I'm done with it.

"Randa?" napatayo ako sa aking kinauupuan nang tinawag ni Domaine ang aking pangalan. Nang masalubong ko siya sa sala ay muntik na itong humalik sa sahig sa kalasingan. “May nalaman ako! Ehehe—urgh!”

I tapped her head. “Hm?”

“He still loves you, Randa.. ipaglaban mo siya habang may panahon pa.. Go on, run, follow him, beg him.. Don't let go! This is your love story, not for her!”