Oblivion Love (Love Series #1)

Chapter 5

   Nakaka-stress ang Senior High life. Una sa lahat, mga projects na halos sabay-sabay na ang deadline at mga strict na mga teachers. Tuwing naalala ko ang first semester ay bumabalik ang lahat ng sakit na idinulot nito saakin.

My friends, Faye, Sue and Rasp transferred to another school. Siguro ay nakakainis din isipin na kaka-close niyo lang at mag a-apat na buwan palang kayong magkakaibigan ay umalis kaagad sila. Ang sabi nila ay magkaibigan ang mga magulang nila at sila din ang nagpapasya sakanilang mga anak kung saan ito magpunta.

Ang sabi nila ay sumunod daw ako sakanila dahil may kaya din daw kami sa buhay. Yakang-yaka ko lang daw na mag transfer sa isang iglap lang. Muntik na nga akong mauto dahil ang huli kong naalala sa araw na iyon ay tinanong ko si Mama na pwede pa bang mag transfer ng school. Buti nalang at bumalik kaagad ako saaking sarili. My Dad said that, i was just blinded by my friends.

Napatingin ako sa blackboard ng aming silid-aralan, may mga nakasulat doong mathematical problems, kaagad sumilay sa aking labi ang mapait na ngiti nang bigla kong naalala ang aking mga kaibigan.

“Ugh, suko na ako, Miranda.” it was Rasp, she closed her mathematics book, a sign that she already gives up.

Maya-maya ay narinig ko ang daing ni Faye. “Me too, nakakahilo ang numbers you know!”

“Come on guys,” mahina akong tumawa at itinuro ang mga numero sa libro. “The x is—”

Sue cut me off. “Wew, tanaol marunong mag math. Alam mo? Kanina ka pa nagsasalita d’yan, ni-isang sinabi mo, walang pumasok sa kokote namin.” itinaas niya ang kaniyang libro at tinuro ang isang problem. “Look! Paano naging one ‘yung x e wala naman ata iyong value!” she frustratedly point out.

“Ah bahala na,” tumayo si Rasp t’yaka nag-inat. “Hayaan mo na ’yang problema na problemahin ang sarili niya.”

Sinundan iyon ng malakas na hampas sa braso ko ni Faye sabay hagikhik. “Sa bagay, bakit pa natin bibigyan ng value ’yang y kung mag x na naman sila?” she shrugged her shoulders.

Bumalik ako sa aking ulirat nang marinig ko ang boses ng aming subject teacher. Kudos to her, she's very good at teaching.

“Uy ang easy naman nito!” napangiti ako ng malawak nang makita ko ang mga mathematics lessons noon sa grade seven. “Parang bumabalik lang tayo sa first year ha!”

“Wala akong maalala na may ganito nung grade seven!”

“Imposible naman ata 'to!”

“Maglaro nalang tayo!”

Napairap ako sa lahat. I clinched my fists. What in the world? Pati ba naman ang Integers at Algebraic Expression ay hindi nila alam? Parang kahapon lang ‘to ha! Sinabi din nila kanina na naging bato daw si Don Juan sa Ibong Adarna. Eh kung naging bato siya, ‘di na sana maligtas ang mahal na Haring Fernando.

Alam ko namang maraming iniisip ang mga kaklase ko pero hindi naman siguro dapat kalimutan ang mga basic na mga math. Parang napapahiya tuloy yo'ng mga teachers nila kung naririnig pa sila ngayon.

“Guys!” tumili ang isa naming kaklase dahilan para tumigil ang lahat sa kanilang ginagawa, s’yempre, dahil lahat kasama na ako do'n. “Nandito na naman 'yong gwapo na STEM! 'Yong Ash Drix Travosco?”

Mabilis na gumalaw ang aming mga paa na lumabas ng classroom nang marinig ko iyon. Nag-uunahan din ang iba pa naming mga ka-building dahil totoo ang narinig nila. The demigod of our campus is here. Ash Drix Travosco is here..

“Ang gwapo mo!”

“Akin ka nalang please!”

I covered my ears. Ang lalakas ng mga tili nitong mga katabi ko! Parang nakalunok ng mega phone sa lakas! Napairap ako, e ano naman kung gwapo siya? Totoo naman. T'yaka aanhin niyo naman pagiging gwapo no'n kung 'di naman magiging sainyo? I smirked, mentally.