ညစာကိုထယ်ယောင်းတို့အပြင်
မှာဆူရှီဝင်စားပြီးအိမ်ကိုပြန်လာ
ခဲ့ကြသည်။
ဆိုင်ရှေ့မှာအော်ငိုမိသောကိုယ့်
ကိုယ်ကိုယ်ပြန်တွေးမိတော့
ထယ်ယောင်းမျက်နှာပူလာသည်။
ဝမ်းသာလုံးစို့ပြီးဒေါက်တာကင်မ်
ထယ်ယောင်းကကလေးလိုအော်
ငိုမိခဲ့တာဘဲ..။
အိမ်ရောက်တာနဲ့မောင်ကတော့
ရေမိုးချိုးကာအကျီလဲပြီးအလုပ်
စားပွဲမှာထိုင်ပြီးအလုပ်လုပ်နေ
ပြီဖြစ်သည်။
လုပ်ငန်းကြီးကိုတာဝန်ယူထား
သောမောင်ဟာသိပ်ကိုတာဝန်
ကြီးလွန်းလှသည်။
တခြားသူတွေဆိုစာကြည့်ခန်း
မှာအလုပ်လုပ်တတ်ပေမယ့်
မောင်ကတော့ထယ်ယောင်း
ကိုခနလေးတောင်မခွဲနိုင်ဘူး
ဟုဆိုကာအိပ်ခန်းမှာသာအ
လုပ်လုပ်သည်။
"ဟန်နီ..မောင်ရေနွေးလေးစပ်
ပေးထားခဲ့တယ်၊မြန်မြန်ချိုး
နော်မောင်mailစစ်စရာလေး
ရှိလို့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ..မောင်ရဲ့"
ထယ်ယောင်းမောင်နဲ့ထယ်
ယောင်းအဝတ်တွေကိုအဝတ်
လျှော်စက်ထဲထည့်နေသော
ကြောင့်အခုမှရေချိုးရမည်။
အိမ်မှာယောကျာ်းသားနှစ်ယောက်
ထဲမို့အိမ်အကူလည်းမခေါ်ထားပေ။
မောင်ကလည်းလူရှုပ်တာမကြိုက်
သလို၊ထယ်ယောင်းကလည်းလူရှုပ်
တာမကြိုက်ပေ။
ထို့ကြောင့်မောင်ကချက်ကျွေးလိုက်
ထယ်ယောင်းကပြန်ချက်ကျွေးလိုက်
ဖြင့်သာနှစ်ပါသွားသည်။
မောင့်မေမေကတော့ပိတ်ရက်
တုန်းကအရန်ဟင်းတစ်ချို့လာ
ပေးထားသည်။
ထယ်ယောင်းလည်းရေချိုးခန်း
ထဲသို့ဝင်ကာရေချိုးရန်လုပ်
တော့မောင်ကရေနွေးလေးစပ်
ပေးထားသည်။
လက်ထပ်ပြီးကတည်းက
မောင်ကရေချိုးတိုင်းရေ
နွေးလေးစပ်ပေးတတ်သည်။
ထယ်ယောင်းလည်းဆရာဝန်
ဖြစ်သည်မို့ညတိုင်းရေချိုးလျှင်
ခေါင်းလျှော်တတ်သည်မို့ရေ
ပန်းလေးဖွင့်ကာချိုးလိုက်တော့
လူကလန်းဆန်းသွားသည်။
