ဒီနေ့ထယ်ယောင်းရဲ့ နားရက်လေးမို့
ဒယ်ဂူကအဒေါ့်ဆီသွားရန် စောစော
ထဖြစ်သည်။
မောင်ကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာအိပ်
နေဆဲသာ။
မောင်ကအမြဲတမ်းအိပ်ယာထနောက်
ကျတတ်သည်။
အလုပ်ဖွင့်ရက်ဆိုရင်တောင် တစ်ခါ
တစ်လေထယ်ယောင်းကနှိုးရစမြဲ။
အိပ်နေတဲ့မောင့်မျက်နှာက ပကတိကြည်
လင်နေသည်။
သဝန်တိုတိုင်း၊ မောင့်စကားကိုနားမထောင်
မိတိုင်း ခက်ထန်တတ်သည့်မောင့်မျက်နှာဟာ
အခုတော့ ကြည်လင်အေးချမ်းနေသည်။
မောင့်မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းစီ
ကိုမြတ်နိုးပေမယ့် နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့
လေးကိုတော့ ပိုကာမြတ်နိုးမဝဖြစ်ရသည်။
အခုထိထယ်ယောင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်
ဖက်ထားသည့် မောင့်လက်ကိုဖွဖွလေးကိုင်ကာ
ဖယ်လိုက်ရင်း ထထိုင်လိုက်သည်။
အခုမှ၈နာရီလောက်ပဲရှိသေးတာဆိုတော့
မောင့်ကိုမနှိုးသေးပဲဆက်အိပ်ခိုင်းထားမည်။
မောင်က ကုမ္ပဏီကိုဦးစီးရတာမို့ နားချိန်
တော့အပြည့်အဝနားသင့်သည်လေ။
မျက်နှာသစ်ရန်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး မောင့်
အတွက်မောင့်သွားတိုက်တံပေါ်မှာ သွားတိုက်
ဆေးထည့်ပေးထားလိုက်သည်။
ဒါ ထယ်ယောင်းရဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီး
ကတည်းကမောင့်အပေါ်လုပ်ပေးသည့်
အလေ့အကျင့်တွေထဲကတစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။
မောင့်အတွက်ထည့်ပြီးမှ မျက်နှာသစ်သွား
တိုက်တာကိုထယ်ယောင်းလုပ်ဖြစ်သည်။
ထယ်ယောင်းမျက်နှာ ငုံ့သစ်နေတုန်းခါး
ပေါ်ရောက်လာသည့်လက်တစ်စုံကြောင့်
မျက်နှာသစ်ရင်းပြုံးမိသည်။
"နိုးပြီလား မောင်"
ထယ်ယောင်းခါးကိုဖက်ထားပြီး ပုခုံးပေါ်
မေးတင်ထားသည့်မောင့်ကိုမှန်ထဲကတစ်
ဆင့်မေးလိုက်တော့ ထယ်ယောင်းလည်ပင်း
ကိုအနမ်းခြွေပြီးခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
မောင်က တယ်လည်းအသားယူတတ်
သေးတာ။
"ဟန်နီ ဒီနေ့ပိတ်ရက်ကိုဘာလို့အစောကြီး
ထတာလဲ??"
