မောင်ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်
ထယ်ယောင်းကြောက်မိသည်။
သူ့ပထမဆုံးအကြိမ်ကိုနူးနူးညံ့ညံ့
လေးဖြစ်စေချင်ခဲ့တာ၊အခုလို
ဆန္ဒမပါဘဲသိမ်းပိုက်တာမျိုးမ
ဟုတ်ဘူး။
မောင့်ပုံကအမဲဖြတ်တော့မယ့်
သူလိုဖြစ်နေသည်မို့ကိုယ်လေး
ကိုသာကျုံ့ထားမိတော့သည်။
အသင့်မဖြစ်သေးတယ့်အခြေ
အနေမှာမောင်နဲ့အတူတူနေဖို့
အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးလေ။
သို့သော်လည်းပါးစပ်ထက်
စည်းနှောင်ထားသည့်မောင့်
အကျီကြောင့်ထယ်ယောင်း
စကားပြောလို့မရပေ။
ခေါင်းခါကာအသနားခံမျက်လုံး
ဖြင့်အသနားခံသော်လည်းမောင့်
ဆီကဉပေက္ခာသာရရှိသည်။
လက်မှာလည်းမောင့်နက်တိုင်ဖြင့်
အချည်နှောင်ခံထားရသည်မို့
ရုန်းလို့မရ။
ခြေထောက်ကိုပါခွထိုင်ထားသည်
မို့ထယ်ယောင်းမှာကုတင်ပေါ်တွင်
ကူကယ်ရာမဲ့နေတော့သည်။
မျက်ဝန်းကမျက်ရည်တွေသာဆက်
တိုက်ကျလာပြီးမောင့်ကိုလည်း
ကြောက်မိသည်။
"မငိုနဲ့လေ..မောင့်ဟန်နီရယ်
မောင်ကသာယာအောင်လုပ်
ပေးမှာပါ..မငိုနဲ့တိတ်"
ကျလာသည့်မျက်ရည်များကို
မောင်ကသူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့်သုတ်
ပေးပြီးပြောလာသည်။
အနာပေးလိုက်၊ဆေးပေးလိုက်
လုပ်ရတာသဘောကျရဲ့လားမောင်ရယ်။
ထယ်ယောင်းမှာမျက်ရည်တွေသာ
ကျနေရပြီးမောင့်ကိုသာကြည့်နေ
မိတော့သည်။
ထို့နောက်မောင်ကထယ်ယောင်း
အကျီလေးကိုခနလေးအတွင်း
မှာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။
အကျီလေးပြဲသွားသည်နှင့်အဝတ်
ကင်းသွားသည့်ထယ်ယောင်းလည်
ပင်းကိုအရင်စုပ်ကာနမ်းလာပြီးရင်
ဘတ်ကိုလည်းမောင်ကထပ်နမ်းလာ
သည်။
ဗိုက်သားအထိဆင်းပြီးနမ်းလိုက်
အပေါ်ပြန်တက်ပြီးနမ်းလိုက်လုပ်
နေတာကြောင့်လူကအသည်းယား
ကာပိုမိုကြောက်မိနေသည်။
သေချာတာထယ်ယောင်းလည်ပင်း
နဲ့ရင်ဘတ်တောက်လျှောက်မှာအရာ
တွေထင်နေတော့မှာ။
