နိုးထလာသည့် မနက်ခင်းက
အရင်လောက် အဆင်မပြေနေသည်မို့
ထယ်ယောင်းညည်းတွားရင်း မျက်လုံး
ဖွင့်ကြည့်တော့ တစ်ဖက်ကမောင့်နေရာ
လွတ်လေးကိုသာတွေ့လိုက်ရသည်။
အရင်ကဆို ထယ်ယောင်းက
အစောကြီးနိုးတတ်တာမို့ ဒီနေ့တော့
မောင်ကအိပ်ယာအရင်ထသွားတာဖြစ်မည်။
စားပွဲပေါ်က နာရီကိုကြည့်တော့
၈နာရီထိုးနေပြီမို့ ထယ်ယောင်း
ကမန်းကတန်းထလိုက်ရသည်။
တော်သေးသည်က ဒီနေ့
ထယ်ယောင်းဂျုတီချိန်က
နေ့လည်ပိုင်းမို့သာ။
ညကလည်း ထယ်ယောင်း
အစောကြီးအိပ်သွားရဲ့သားနဲ့
မနက်ကို နောက်ကျမှနိုးသည်မို့
ကိုယ်တိုင်အထူးအဆန်းဖြစ်နေရ၏။
အိပ်ယာထက်က
ထထိုင်လိုက်တော့ ဆစ်ခနဲ
နာကျင်သွားသည့် အောက်ပိုင်းတစ်နေရာ။
ထိုင်ရတာ အဆင်မပြေ
ဖြစ်နေသည်မို့ ထယ်ယောင်း
စဉ်းစားရကြပ်သွားသည်။
ညတုန်းက ဘာများဖြစ်ခဲ့တာပါလိမ့်။
"ဟန်နီ နိုးနေပြီပဲ မောင်က နှစ်"ခြိုက်"
အိပ်ရအောင်မနှိုးပဲထားထားတာ"
တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည့်မောင်က
ရှပ်အကျီအဖြူတစ်ထည်တည်းသာ
ဝတ်ထားပြီး နက်ခ်တိုင်မတပ်ရသေးပေ။
"မောင်တောင်ပြင်ဆင်ပြီးပြီ?
ဟန်နီ ဒီနေ့အိပ်ယာထတာနောက်ကျ
သွားတာပဲ ဂျူတီကနေ့လည်မှမို့တော်
ပါသေးရဲ့ ညကဟန်နီအစောကြီးအိပ်
ရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့နောက်ကျမှထမိလဲမသိ"
ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာ
စဉ်းစားနေသည့် ကိုယ်ငယ်လေးဆီ
သွားလိုက်ကာနှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်း
လိုက်ရင်း..,
"နောက်ကျလည်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး
မောင်မျက်နှာသစ်ဖို့လုပ်ပေးထားတယ်
ထနိုင်ရဲ့လား"
"ဟန်နီ ထိုင်ရတာ အဆင်မပြေဘူးမောင်
ညကဟန်နီတို့ဘာဖြစ်ခဲ့သေးလဲဟင်"
ဆေးကြောင့် အတူနေဖြစ်ခဲ့တဲ့
ဟန်နီက ဘာဆိုဘာမှသတိမရသည်မို့
ဂျောင်ကုစိတ်သက်သာရာရသွားကာ
ပြုံးလိုက်ပြီး ဟန်နီ့နဖူးပေါ်ကဆံပင်
လေးအားသပ်ပေးလိုက်သည်။
