တီရှပ်လက်ရှည်အမဲကိုဝတ်ထားပြီး
တံတောင်ဆစ်အထိခေါက်တင်ကာ
ကားကိုမှီ၍စောင့်နေသည့်မောင့်၏
မျက်နှာသည်တင်းမာလျက်ရှိသည်။
မောင်ကုမ္ပဏီမှာဘာများဖြစ်ခဲ့လဲမသိပါ။
ဒီနေ့မောင်ဟာပြောင်းလဲနေသည်။
အရင်ကဆိုထယ်ယောင်းရုံးခန်းအထိ
လာခေါ်တတ်သည့်မောင်ဟာကားကို
မှီရင်းသာစောင့်နေသည်။
ချစ်ရတဲ့သူမို့ထယ်ယောင်းမောင့်ကို
စိတ်ပူမိကာခြေလှမ်းများကမောင့်ရှိ
ရာသို့မြန်ဆန်ကာလှမ်းမိသည်။
"မောင်! ရုံးခန်းအထိဘာလို့မလာတာလဲ
နေမကောင်းဘူးလားဟင် မျက်နှာလေး
မလန်းဘူးနော်"
ထယ်ယောင်းပြောလိုက်သော်လည်း
မောင်သည်ခံစားချက်မဲ့သလိုသာ
တုန့်ပြန်သည်။
"မောင်! ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
ထယ်ယောင်းမောင့်လက်ကိုကိုင်ကာ
မေးသော်လည်းမောင်ဟာလက်ကို
ဖြုတ်ချသည်။
မောင့်ဆီကဉပေက္ခာသေးသေးလေး
တောင်ထယ်ယောင်းခံနိုင်ရည်မရှိပါ။
ငိုချင်လာသောစိတ်ကိုမောင်းထုတ်
ရင်းမောင့်ကိုကြည့်တော့မောင်က
ထယ်ယောင်းကိုစိမ်းကားသည့်
မျက်လုံးဖြင့်ကြည့်နေသည်။
"တက်!"
ဟုဆိုကာမောင်ကကားမောင်းသူနေရာ
ဝင်သွားသည်မို့ထယ်ယောင်းလည်း
မောင့်ဘေးနားကနေရာမှာဝင်ထိုင်လိုက်
သည်။
ကားပေါ်ရောက်သည်အထိမောင်က
ကားကိုသာမောင်းနေပြီးထယ်ယောင်း
ကိုဘာတစ်ခွန်းမှစကားမဆိုပေ။
ဒီလိုအခြေအနေကြီးကိုထယ်ယောင်း
မကြိုက်သည်မို့တိတ်ဆိတ်နေသည့်
လေထုကိုဖြိုခွဲရန်ကြိုးစားမိသည်။
"မောင်! ဟန်နီ့ကိုစိတ်ဆိုးစရာရှိလို့လား
ဟင် ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲမောင်ပြောမှ
ဟန်နီသိရမှာပေါ့"
ထယ်ယောင်းပြောလိုက်သော်လည်း
မောင်သည်နေမြဲအတိုင်းသာကားကို
ဆက်မောင်းနေသည်။
ထယ်ယောင်းမှာတော့မျက်ရည်ဝေ့သီ
ကာမောင့်ကိုငေးကြည့်နေမိတော့သည်။
