Unutmak eylemi, imkansızdır. Öyle ki;
Dişlerinle, dudaklarıma kazıdığın adının, tadını hala dilimin ucunda hissediyorsam, unutamam kadın. Unutamazsın.
Çeyizine sandık dolusu öfke biriktirsen de, iğne deliğinden geçecek küçücük özlemine yakarsın gururunu.
Tıpkı benim yüzüne bakamayan gökyüzünü unutmuş yüzümü, nefes kadar anlık bir umutla gülümsetmem gibi.
Nefes kadar anlık bir umutla, sana geliyorum. Hatalarım kucağımda, önümde korkularım, yanımda hasret, sevgi, aşk, tutku... peşimde anılarım.
Bi metro istasyonunda son kez öpüşüp ayrılan iki gencin içlerine döktüğü göz yaşlarında kadın öfke büyüttü, adam utanç.
Yıllar sonra bir araya geldiklerinde koskoca çınar olacaktı bu iki ağaç.
Ne var ki evlenseler dahi ikisi de bi dal kesmezlerdi o ağaçtan ve bunu biliyorlar fakat bi başkasına fidan dikmekte zor geliyor ikisinede.
Zaten tutmuyordu bi yerden sonra koskoca çınarın gölgesinde güneş görmeyen fidanlar devriliyordu tüm emeklerin üzerine.
Öptüğüm ilk kadınsın.
Tokat yediğim ilk kadın.
Aldattığım ilk kadınsın.
Utanç duyduğum ilk kadın.
Tüm öfkeni diri tut, kinin azalmasın.
İçinde bir hataya daha yer kalmasın.
Balık istifi tıkıştır hepsini sandıklarına,
Bir tek kilidi sevgi ve affetmek olsun.
Yapan bi daha yapar deme pişmanlık insanlar için.
Hata yapmak hak olmasaydı pişmanlık duygusu olur muydu insanda?
Mutluluktan men edilmiş,
Aşkı öldürmeye teşebbüsten hüküm giymiş azılı bi katil olarak,
Günlünün pişmanlık yasasından faydalanmak,
Affetmekle kalmayıp kendi hücrelerine bir ömür hapis istiyorum sevgili.
İlk hatamda tüm öfkenle idam edilmeyi kabul ederek,
Zaptedilmek istiyorum tarafından. İnsaf et.
