"Beni nasıl tanıdın?"
Dans etmeye devam ediyorduk ve bana hala çok yakındı.
"Sen beni nasıl tanıdın?" sorusuyla yine istemsizce direkt yanıtladım.
"Gözlerinden."
Bu cevabı beklemiyor olacak ki şaşırdı. Kaşları havalanırken O'na, ben de cevap bekl...
Bölüm Şarkıları; Mark Eliyahu & Cem Adrian - Derinlerde Berkay Altunyay - Rengarenk Acılar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koparılmış çiçekler, sonuçlanmayan bekleyişler, sevgi bekleyen kalpler, yalnız kalan çocuklar, perişan olan vicdanlar, yetişilmeyen buluşmalar...
Canımı hissetmeyen Can'ım...
Beni duymayan Gökçe'm...
Bazı şeylerin söylenmesine gerek yoktu. Bazı şeylerin hissettirilmesi gerekirdi.
Ben hissetmiştim, beni hissetmeyişlerini.
Burayı bilmiyordum, buraya alışmamıştım. Alışmak da istemiyordum. Her geçen gün biraz daha inciniyordum. Ailem dediğim insanlar bir yandaydı, kardeşlerim diğer yanda. Ve ben çok çaresizdim. Ne yapacağımı, ne yapmam gerektiğini kestiremiyordum.
Gözlerimi açtığımda yine geniş bir odada buldum kendimi. Hatta ki tanımıştım, burası yine yaralandığımda kaldığım odaydı. Yine aynı şekilde yatıyordum. Üstüm değiştirilmişti. Baloda giydiğim elbisenin yerini bol, sade siyah bir elbise almıştı. Üst tarafı askılıydı ve etekleri dizimin altına geliyordu.
Bacağımdaki yaranın sarılmış olduğunu hissediyordum. Halsizdim ama vücudumdan çok ruhum yorgundu. Kalbim ağırdı, hem de çok fazla.
Odadaki koltuk yatağımın dibine çekilmiş, üstünde oturan Atlas'ın bedeni yatakta yatan bedenimin yanına yaslanmış, kafası açık olan saçlarımın üstündeydi. Ben tavana bakarak gözlerimi açtığımda onun yüzünün bana dönük olduğunu fark etmiştim.
Yakındı. O kadar yakındı ki nefesi yanağımı okşuyordu. Düzenli nefes alışverişlerinden anladığım kadarıyla uyuyordu. Ona dönemiyordum çünkü buna cesaretim yoktu. Bunu kalbim kaldıramayabilirdi.
Yine de dayanamadım. Kafamı yavaşça sola doğru çevirdim.
Bu sefer nefesi dudaklarımı okşadı. Gür olan siyah kirpikleri durgunlukla yüzünü süslerken saçları alnına düşmüştü. Yorgun görünüyordu.
Sağ eli saçlarımın üstündeydi. Hatta bir bukle işaret parmağına sarılıydı. Galiba saçlarımla oynayarak uykuya dalmıştı.
Sonra ona Venüs'ü anlattığım aklıma geldi. Bekleyişim, seslenişim... Bilmiyorum, belki de Venüs'ü anlattığım ilk kişi olduğu için bu kadar hassastım. Sanki içimde bir boşluk vardı da onu dolduracakmış gibi geliyordu. Bir ihtimal kimse görmez ama o görür. Çünkü o Venüs'ü gördü.
