Hold me

3ο Κεφαλαιο

"Που ήσουν εσυ;" με έπιασε αγκαζέ η Λιζα και έριξε ενα πονηρό χαμόγελο.
"Εεεε... Απο δω και απο κει μωρε. Εκανα βολτα" είπα αλλα φαινόταν οτι έλεγα ψέματα.
"Όνομα παρακαλώ!" είπε με απαιτητικό τόνο στην φωνή της.
"Ποιο όνομα; Τι λες;"
"Ελα τωρα δεν με ξεγελας. Με κάποιον ήσουν εσυ! Το βλεπω στα ματια σου!"
"Με ξερεις μια μέρα μονο πως το κατάλαβες;"
"Μπορεί να ειμαι και μεντιουμ! Ποτε δεν ξερεις!" γουρλωσε τα ματια για να με φοβίσει αλλα ξέσπασα σε γέλια με την παραμόρφωση του προσώπου της. Ειναι πολυ όμορφη. Η τζιν της φουστα με το μαύρο τοπακι και τις ψηλές μαύρες μπότες της την έκαναν να φαίνεται πολυ ψηλή σαν μοντέλο. Ειχε μεγαλύτερες καμπύλες απο μένα και μακρυα λεπτά ποδια.
"Πες μου! Σε παρακαλώ !"
"Δεν μπορω ειναι μυστικό"
"Ελα μωρε τωρα!"
"Δεν εινα τιποτα το σημαντικό...απλα ξεχνά το!"
Μονο ασήμαντο δεν ήταν! Μαζι του ολα όσα ηξερα και είχα ακολουθήσει τόσο καιρό χάθηκαν. Ολα ήρθαν τούμπα. Μαζι του δεν μπορούσα να φλερτάρω όπως με τους άλλους γιατι πολυ απλα με ενοιαζε να μείνει κοντά μου και φοβόμουν οτι αυτή μου η συμπεριφορά θα τον ωθούσαν μακρυα. Επίσης πιστεύω οτι δεν θα με ευχαριστήσει αν φλερτάρω προκλητικά μαζι του. Γιατι νιωθω ετσι; Εγω που τα αγόρια δεν τα πολυ λογαριάζω νιωθω οτι ένας που μόλις γνώρισα ειναι σαν ένας πολύτιμος κρύσταλλος. Τόσο ξεχωριστός αλλα και εύθραυστος.
"Καλα Ντιάνα! Θα ξανά επανέλθω στην συζήτηση αυτή...το βράδυ!" είπε χοροπηδώντας απο χαρά.
"Το...βράδυ;"
"Θα ρθεις ετςιιι ;"είπε με παρακλητικο τόνο.
Τωρα θυμήθηκα. Γινεται το παρτυ καλωσορίσματος του λυκείου σε ενα...δάσος;
Ειναι κάπως τρελοί οι Άγγλοι. Παρτυ στο δάσος. Εντάξει φάση θα χει.
"Λοιπον θα ρθεις;" είπε ανυπομονη.
"Θα έρθω"
"Τελειαααα ! Τα λεμε εκει" με φιλάει σταυρωτα και φεύγει.

Ξαφνικά νιωθω ενα κρύο χέρι στον ώμο μου και γυρνάω απότομα. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα ματια μου. Πως με βρήκε;

~~~~~~~**********~~~~~~~
"Τι κάνετε εδω κυρια Ρέιζ;"
"Ήρθα για εσένα καλη μου. Και επίσης πήρα μεταγραφή εδω. Δεν το ήξερες;"
Πως; Τι; Που; Γιατι;
Αυτή η γυναίκα ειχε σημαδέψει το περσινό χρόνο μου. Ένας λόγο να χαρώ που ήρθα εδω ειναι οτι ξέφυγα απο εκεινη. Και τωρα την ξαναβλέπω μπροστά μου με αυτο το αυτάρεσκο χαμόγελο να με κοιτάει.
"Οχι δεν το ήξερα. Και σας παρακαλώ να μείνετε μακρυα μου!" είπα και πήγα να φύγω αλλα εμπυξε τα νύχια της στο μπράτσο μου και με έφερε το πρόσωπο της σε απόσταση αναπνοής.
"Πρέπει να καταλάβεις οτι το κανω για το καλό σου καρδιά μου. Μείνε μακρυα του!"
Η ανάσα της μύριζε τσιγάρο και ποτό. Απορώ σε τέτοια προχωρημένη ηλικία πως άντεχε ο οργανισμός της τέτοια μεταχείριση. Παντως ειμαι σίγουρη οτι αυτή η μεταχείριση φέρνει τις ανάλογες παρενέργειες που βιώνω εδω και ενα χρόνο. Σε ολη την πρωτη λυκείου μου έλεγε κατι αόριστα πράγματα όπως οτι θα ερθει η στιγμή που θα πρέπει να αναλαβω τις ευθύνες μου και να κανω το σωστό. Αν και θα ειναι δύσκολο πρέπει να αποφασίσεις το σωστό για το κοινό καλό.
Κατι τέτοιες παλαβομαρες! Αυτή τη φορά όμως είπε κατι πιο συγκεκριμένο.
"Απο ποιον;"
Με κοίταξε με ματια να καίνε απο θυμό και μου είπε: "Μην πεις οτι δεν σε προειδοποίησα. Κακό του κεφαλιού σου η απόφαση σου αυτή!" Πλεον φώναζε και πολλοί μας κοιτούσαν με απορία.
"Θα τα καταστρέψεις ολα ακούς; Ολα! Θα είσαι το τελος μας! Και οι δυο θα ειστε!"
Εφυγε με βαρύ βήμα και κατευθύνθηκε προς τον πανω όροφο.
Δεν καταλαβαίνω τιποτα! Γιατι να τους καταστρεψω; Και ποιοι δυο; Θα ειμαι το τελος τους; Εγω;
Τελικό συμπέρασμα: ειναι τελειωωωως παλαβη! Ή κατι περίεργο συμβαίνει.
Κατευθύνθηκα προς τη στάση με τον Στεφ και δεν έβγαλα μιλια! Δεν μπορούσα. Είχα έναν περίεργο κομπο στο στομάχι και ενιωθα τα λόγια της να παίζουν σε επανάληψη συνέχεια και συνέχεια στο μυαλό μου. Όλο και πιο δυνατά.

~Θα είσαι το τελος μας! Και οι δυο θα ειστε!~