Hold me

12ο Κεφαλαιο

Προχωρούσαμε αργά, έκπληκτοι απτο θέαμα που ξετυλιγοταν μπροστα μας.
Ειχαμε φτάσει σε ενα μέρος αποκοσμο, μαγικό!
Ολα γυρω ηταν παραμυθένια. Υπήρχαν διαφορα είδη οντότητων αλλα εγω μπορούσα να ονομάσω μονο ενα : νεράιδες!
Αλλα οχι όπως τις ξέρουμε απτά παραμύθια. Δεν ειναι μικρούλες και αδύναμες.
Ειναι πανέμορφες, σαγηνευτικες, με πραςινα ή γαλαζια ματια, ανέμελα μαλλια, υπέροχα και εύθυμα χρώματα στα ρούχα τους, πετάνε ελεύθερες στον ουρανό και τραγουδούν, χορεύουν και γελούν. Ειναι στην ηλικία μας, εφηβες, ξεγνοιαστες, ανεξάρτητες. Το πιο εκθαμβωτικο πανω τους ειναι τα φτερά τους: φαίνεται λες και ειναι μια φλούδα απο μετάξι,σε διαφορα σχηματα. Διαφορα χρώματα. Κανενα ζευγάρι φτερων δεν ειναι ίδιο με το αλλο. Όλα διαφέρουν είτε στο σχήμα είτε στο χρώμα είτε στο μέγεθος είτε στον τροπο που χαϊδεύουνε τον αιθέρα.
"Τι στον διάολο ειναι εδω πέρα;"
Η φωνη του Τζος με ξύπνησε απτον λήθαργο που ειχα πέσει.
"Δεν εχω ιδέα. Γιατι να μας στείλουν σε ενα παραμύθι;"
"Κάποιοι το θεωρούν παραμύθι άλλοι το θεωρούν θριλερ. Ακόμη δεν εχετε δει τιποτα."
Γύρισα το κεφάλι μου και διπλα μας ήταν η Ζεν κοιτώντας τον ορίζοντα σοβαρή.
"Που είμαστε;" Ρωτάει ο Τζος.
"Στο Άϊλεν!"
Τι; Ειναι εδω πέρα το Άϊλεν; Αποκλείεται!
"Συγγνώμη σε ποια εποχή βρισκόμαστε;"
"1η Ιανουαρίου...του 1822!"
Κοιτάχτηκαμε με γουρλωμενα ματια με τον Τζος. Περίπου 2 αιώνες πριν απο εμας.
"Εγω θα εμφανίζομαι οποτε πρέπει να σας ενημερώσω για περαιτέρω πληροφορίες. Να ξέρετε, δεν σας βλέπει κανεις, δεν μπορει να σας αγγίξει κανεις αλλα και εσεις δεν μπορείτε να αγγίξετε κανεναν. Ειστε μεςα σε μια άλλη διάσταση και σας προστατεύω εγω με την μεμβράνη που υπαρχει γυρω σας, η οποία ειναι αόρατη. Γιαυτο κανένας δεν σας βλέπει ή σας αγγιζει. Κατανοητή;"
Γνεφουμε καταφατικά και οι δυο. Εκεινη εξαφανίστηκε.
"Παμε;" Μου ειπε με ύφος δεν ξερω τι να περιμενω αλλα πως αλλιως θα μαθουμε.
Έπιασα το χέρι του και μου χαμογελαςε.
"Φύγαμε!"
Περπατούσαμε ανάμεσα σε αυτα τα μαγικά πλασματα. Εκτός απο νεράιδες έβλεπα και άλλες κοπελες. Διαφορετικές όμως. Αυτές ηταν πιο ανθρώπινες αλλα ταυτόχρονα υπερανθρωπα όμορφες. Με υπέροχα καλλίγραμμα σώματα σε ενα μέτριο ύψος. Μακρυα μαλλια και υπέροχα ματια σε διαφορα χρώματα. Ποτε μονόχρωμα. Διάφορες μαγικες μιξεις. Είχαμε φτάσει πλεον στην είσοδο οταν ειδα μια κοπέλα. Πρέπει να ηταν περίπου στα 16. Ψηλή, με μακρυα λεπτά ποδια, γαλανα ματια και μαύρα μαλλια. Μια κοπέλα μονο θα μπορούσε να ειναι: η Λιζα! Ειμαι σίγουρη οτι ειναι εκεινη.
"Η Λιζα!" Λεει ο Τζος έκπληκτος.
"Ετσι νομίζω και εγω."
Κουνούσε ρυθμικά τα χέρια της και ηταν πολυ συγκεντρωμένη σε κατι. Συνέχισε να τα κουναει και να κοιτάει επίμονα σε ενα συγκεκριμένο σημείο. Κανει μια απότομη κινηςη και δημιουργεί έναν μικρο ανεμοστροβιλο πανω απτά χέρια της. Χαμογελάει περήφανη και ξεκινάει να τον στριφογυρνα με τα δάχτυλα της.
"Γαματο!"
Είχαμε μείνει και οι δυο άφωνοι με αυτο το θέαμα.
Δεν ξερω τι ειναι η Λιζα. Αλλα νιωθω οτι θελω να μάθω. Ξαφνικά βγαίνει εξω ενα αγορι. Ο Ανταμ!
"Σταματα!"
Της λεει και της πιάνει τα χέρια.
"Είσαι βλάκας τι κανεις; Ειναι η πρωτη φορά που το καταφέρνω!"
"Δεν με νοιάζει καθολου Λιζα. Ξερω οτι δεν σε νοιαζουν οι δυνάμεις σου. Δεν σου καίγεται καρφί." Την πλησιάζει και πλεον ψιθυρίζει στο αυτί της.
"Το μονο που σε νοιάζει ειναι να γίνεις καλύτερη απο εκεινη!" Λεει και δείχνει προς τα πανω. Ψάχνουμε και οι δυο που δείχνει και βλέπουμε ενα μπαλκόνι ψηλά. Μια κοπέλα κάθεται εξω και παρατηρεί την αυλή. Ειναι μικρόσωμη, με καλλίγραμμο σώμα, μακρυα καςτανα μαλλια σε κύματα και ματια πολυ περίεργα. Χρώματα της ανατολής. Φοραει ενα όμορφο λευκο φόρεμα μεχρι το γόνατο και μια λευκή κορδέλα στα μαλλια. Οσο την παρατηρώ καλυτερα μου θυμιζει καποια.
"Ντιάνα, η κοπέλα, είσαι εσυ!"
Ο Τζος με κοιτάει με έκπληξη.
Τι δουλειά εχω εγω εδω πέρα; Δεν ανήκω εδω! Ανάμεσα σε αυτα τα μαγικα πλασματα. Δεν εχω καποια δύναμη. Δεν πετάω. Δεν κοντρολαρω τον αέρα. Ομως ο Ανταμ ισχυρίζεται οτι ειμαι καλύτερη απο την Λιζα οσο αφορά τις δυνάμεις μου.
"Είσαι ηλίθιος και ξερεις οτι αγαπώ αυτο που κανω!"
"Μαλακιες Λιζα. Κοφτο ειλικρινά. Τα ψέματα σου σε άλλους. Εγω εχω καταλάβει εδω και καιρό τι προσπαθείς."
"Ενώ εσυ; Ψεύτη! Αν αποκαλύψω την ιστορια σου αγορι μου δεν σε σώζει κανεις! Γιος απο καλη οικογένεια με εξαιρετικές δυνάμεις και μπαρουφες. Δεν ξερω καν πως τους επεισες να μείνεις εδω. Αφού όλοι ξέρουμε που πραγματικά ανήκεις. Με τους χαμένους!"
"Σε καίει πολυ ε; Να ψάξεις να βρεις πως θα με κρατάς στο χέρι για να μην αποκαλύψω τιποτα. Δεν προκειται να πω κατι δεσποινις, μονο και μονο για να σε βλεπω και να γελάω."Κοιτάει ψηλά στο μπαλκόνι και χαμογελάει.
"Καμια δεν μπορει να την ξεπεράσει! Ξερεις οτι σε τέτοια ηλικία δεν θα επρεπε να εχει τόσες δυναμεις και σε τέτοια ποικιλία. Δεν θα την φτάσεις ποτε. Παράτα τα!" Ειπε και έφυγε στον κήπο.
Η Λιζα έβραζε απο ζήλεια και θυμό. Δεν μπορω να πιστέψω οτι θα μπορούσε ποτε η Λιζα να δείχνει ετσι στο άκουσμα του ονόματος μου. Καποιος λόγος θα υπαρχει.
Προχωρήσαμε μεςα στο κάστρο. Μόλις μπήκαμε μεςα είμασταν στα πρόθυρα λιποθυμίας. Ενα ανάκτορο με Χρυσα αγάλματα πίνακες ανεκτίμητης αξίας μια τεράστια σκάλα στο κέντρο και διαδρόμους δεξιά και αριστερά με ενα σαλόνι υποδοχής, με αντίκες πανάκριβες και χρυσές.
Προχωρήσαμε και πηγαμε σε μια βιβλιοθήκη.
Τεράστια ράφια με εκατομμύρια βιβλία ηταν μπροστα μας. Ξαφνικά στα ποδια μας πεφτει ενα χαρτί. Το ανοίγει ο Τζος και διαβάζει: