Hold me

9ο Κεφαλαιο

Δεν βλεπω τιποτα. Δεν ακούω τιποτα. Δεν νιωθω τιποτα.

Ειμαι σε ενα υγρό,σκοτεινό μέρος. Κατι νωπό και μαλακό με πνίγει. Ειναι σε όλο μου το σώμα, στο πρόσωπο μου, στα μαλλια μου. Προσπαθώ να κουνηθω. Ειναι πολυ βαρύ. Ανοίγω τα ματια μου για να δω. Με τυφλώνει. Ανοίγω το στόμα μου να φωνάξω. Μου κλείνει τον λαιμό. Με πνίγει. Δεν μπορω να αναπνευσω.
"Βοηθ.."

~~~~~~~~~Τζος~~~~~~~~~~~
Βρίσκομαι κάπου ψηλά. Κρεμασμένος απτον λαιμό. Σε μια θυλια. Στηρίζομαι σε ενα κομμάτι ξύλου. Αν αφεθώ...
Εχω ιδρώσει απτην προσπάθεια να μην χάσω την ισορροπία μου. Ο ήλιος με τυφλώνει. Δεν μπορω να δω καλα. Αλλα διακρίνω δυο μορφές να με πλησιάζουν.
"Ακόμη;"
"Όπου να ναι θα τελειώςουν ολα...λιγο υπομονή"
"Που ειναι η άλλη;"
"Εκει που της αξιζει"

Κοίταξα τα πρόσωπα τους. Μια γυναίκα και ενας άντρας. Περίπου στα 40 η γυναίκα, στα 50 ο άντρας. Με κοιτούσαν με ευχαρίστηση. Τι στο διάολο θέλουν;
"Που ειναι η Ντιάνα;"
Κατάφερα να πω ψιθυριστά.
"Μπα μπα κοιτά ποιος ειναι ακόμη μαζι μας!" Ο άντρας ειπε όλο ειρωνία με ενα τεράστιο πλατωνικό χαμόγελο.
"Που ειναι;"
Με πλησίασε.
"Κάπου που δεν θα την βρουν ποτε οσο και αν ουρλιαζει...αν μπορει κιόλας"

Ξεκίνησε απτά ποδια μου και ανέβηκε ως το κεφάλι μου. Καιγομουν ολόκληρος. Αυτά τα λόγια άναψαν μια φωτιά σε όλο μου το σώμα. Ξαφνικά απλώθηκε σε όλο το μέρος.
Καίει τα παντα. Το ζευγάρι μπροστα μου τρέχει να σωθεί. Δεν νομίζω να τα καταφέρουν. Ειναι ο στόχος μου ετσι κι αλλιως. Νιωθω τα χέρια μου και τα ποδια μου ελαφριά. Δεν εχω τον έλεγχο του σώματος μου. Και ξαφνικά προσγειώνομαι στο έδαφος. Ολα γύρω μου εχουν γινει στάχτη. Τι εκανα;

Ξεκίνησα να τρέχω μανιωδώς να βρω που ειναι η Ντιάνα. Την ενιωθα κοντα μου. Ηξερα οτι δεν ειναι μακρυα. Φωναζα! Ουρλιαζα! Το μονο που έβλεπα ηταν καμένα δεντρα και...τάφους. Τωρα το καταλαβαίνω. Ειμαι σε νεκροταφείο.
"Ναι φιλε...τα ριμαξες ολα"
Γυρνάω και βλεπω ενα αγορι ξανθό με γκρίζα ματια και ενα πλατύ χαμόγελο. Μα καλα πως βρέθηκε εδω;
"Ντειβ; Εσυ είσαι;"
"Ναι ρε Τζ εγω ειμαι! Τόσο πολυ άλλαξα;"
Τον αγκάλιαςα σφιχτά. Ειχα 10 χρόνια να τον δω. Απο τότε που τον ειδα να ...πεθαίνει!
"Ντειβ μηπως ονειρεύομαι...ολα αυτά ειναι μια σκέτη τρέλα! Και εσυ...είσαι το αποτελειωμα"
"Οχι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ονειρευεσαι αδερφέ...ειμαι εδω...ζωντανός. Αλλα αν θελεις να βρεις και την αγαπητή σου Ντ ζωντανή ακολούθησε με!"
Ξεκίνησε να τρέχει γρηγορα και να περνάει ανάμεσα απο χιλιάδες τάφους. Το αναγνωρίζω αυτο το μέρος. Ειναι το "πάρκο" στο τελος του Άϊλεν. Εκει που με είχαν κρεμασμένο όμως ηταν ενα αλλο μέρος...εξω απτο νεκροταφείο. Μύριζα θάλασσα και ενα γαλήνιο αεράκι φυσούσε το πρόσωπο μου.