Hold me

13ο Κεφαλαιο

Προχωρήσαμε και οι δυο αργά και συνομωτικα.
"Λοιπον θυμασαι το σχεδιο;" Μου ειπε κοιτάζοντας τον κόσμο στον κήπο.
"Το θυμαμαι. Σίγουρα δεν μπορει να γινει αλλιως;" Της ειπα με ελπίδα οτι ισως ειχε εναλλακτικό σχεδιο.
"Δυστυχώς οχι, ενας δρόμος υπαρχει. Μεςα απτο δασος. Αλλα εκει πρέπει να ξεφύγουμε απτις νεράιδες. Δεν ειναι πολλές, αλλα χρειάζονται ενα λογο για να βγουν απτο πέρασμα μας."
Έσκυψα το κεφάλι μου. Δεν ηθελα να το κανω αυτο. Τα λατρευω τα ζώα.
"Εντάξει! Αρκεί να μου υποσχεθείς οτι θα του αφήσεις πιθανότητες να ζήσει!"
"Εντάξει, το υπόσχομαι!"
Πηγαμε στην άκρη του δάσους. Ενα μικρο ελαφάκι κατευθυνόταν προς το μέρος μας.
Με πλησίασε.
"Γεια σου μικρούλα, ελα εδω!"
Την χάιδεψα στο κεφαλάκι και με κοιταξε με τα υπέροχα γαλανα ματια της. Ενα δάκρυ κύλησε στο μαγουλο μου.
"Ελα εδω !" Το έπιασε η ευα. Έβγαλε ενα μαχαίρι απτην ζακέτα της. Το ελαφάκι μόλις είδε το μαχαίρι πήγε να φύγει αλλα το κρατήσαμε σφιχτα. Το έκοψε στην πλαινη μεριά της κοιλιας του. Αίμα ξεκίνησε να τρέχει και έβγαλε μια κραυγή πόνου. Ξάπλωσε στο πατωμα και φώναζε για βοηθεια.
Σκούπισα ενα δάκρυ.
Η ευα με κοιταξε με λύπη.
"Φύγαμε!"
Ξεκινήσαμε να τρέχουμε στο δασος.
Μια νεράιδα φάνηκε μπροστα μας. Ειχε μαζέψει καποια κλαδιά και πήγαινε προς ενα μικρο σπιτάκι.
"Ειιιιιι ειιιιιιι εσυ εκει!" Η ευα φώναζε.
Η όμορφη κοπέλα μας πλησίασε.
"Υψηλότατη καλησπέρα, τι κάνετε δω πέρα; Θα επρεπε να βρίσκεστε στον κήπο με τους καλεσμένους!"
"Το ξέρω αλλα όπως κατευθυνομουν στον κήπο ειδα ενα τραυματισμένο ελάφι να κοιτεται στο έδαφος. Σε παρακαλώ, ξερω οτι μπορείς να το σώσεις. Ειναι άσχημα χτυπημένο!" Της κρατούσα τα χέρια. Μπορει όλο αυτο να ηταν ενα θέατρο αλλα οχι η αγαπη μου για τα ζώα. Η νεράιδα αφηςε κατω οτι κρατούσε και πέταξε γρηγορα προς τον κήπο.
Πήγα να την ακολουθήσω.
"Που πηγαινεις;"
"Θελω να βεβαιωθω οτι το βρήκε!"
"Δεν μπορείς Ντιάνα, πρέπει να φύγουμε αλλιως θα γυρίσει και την βαψαμε."
"Μα..."
"Ντιάνα αυτο που θα προσπαθήσουμε να καταφέρουμε εκει που θα παμε ειναι πολυ σημαντικότερο απο ενα ελαφάκι. Σε παρακαλώ παμε!" Με τράβηξε απτο χέρι.
Ειχε δίκιο. Ειναι σημαντικό να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Ξεκινήσαμε να τρέχουμε γρηγορα μεςα στο δασος. Το φεγγάρι ηταν κρυμμένο πίσω απο τα σύννεφα. Το δασος ειναι πελώριο αλλα εχω πραγματικά μεγάλη περιέργεια να δω τι βρίσκεται πισω απο αυτο. 16 χρονια ζω μεςα στο παλάτι. Μια βολικη και πλούσια ζωή που πολλοι θα ζήλευαν. Αλλα εγω παντα ενιωθα οτι ηθελα να φύγω μακρυα απο τους τοίχους ενός παλατιού. Να δω τι υπαρχει πέρα απο αυτούς. Παντα μου έλεγαν οτι με το να μένω στο παλάτι ειμαι ασφαλής. Αλλα κατι μου λεει οτι ηταν δικαιολογία. Ο πατέρας μου ξερει οτι δεν ειμαι τόσο υπάκουη. Και πίστευε οτι θίγοντας θεματα ασφαλείας θα φοβόμουν. Μαλλον δεν με ξερει και τόσο καλα.
Περπατούσαμε περίπου 5 λεπτά οταν φτάσαμε στο τελος του δάσους. Δεν ειχα ερθει ποτε τόσο μακρυα και τωρα το μετάνιωνα που άργησα να δω κατι τετοιο. Ενα υπέροχο λιβάδι με καταπράσινο γρασίδι και πολλά διαφορετικά λουλούδια απλώνονταν γυρω απο μια τεράστια κρυστάλλινη λίμνη.
"Ειναι πανέμορφα!" Ενα επιφωνημα ξέφυγε απτο στόμα μου.
"Απόλαυσε το τωρα, γιατι σε λιγο τιποτα δεν θα ειναι πανέμορφο." Μου ειπε και με οδήγησε σε ενα ύψωμα της κοιλάδας που οδηγούσε σε ενα αλλο δασος, αλλα και σε έναν πανέμορφο καταρρακτη. Το νερο έπεφτε ορμητικά στην λίμνη και ενα δυνατό αεράκι ανεμίζει τα μαλλια μας.
"Λοιπον με το που θα μπούμε στο δασος ολα αλλάζουν, είσαι ετοιμη;"
"Ναι ειμαι!"
Αρχίσαμε να τρέχουμε γρηγορα μεςα στο δασος. Τα ποδια μου άρχισαν να καίνε και τα ματια μου να τσούζουν. Η ατμόσφαιρα ειχε αρχίσει να γινεται αποπνικτική και το φεγγάρι δεν μας φωτίζει πλεον λογω των πολυ ψηλών δέντρων. Απο ενα μαγικό μέρος ειχαμε πλεον φτάσει σε ενα σκοτεινό και τρομακτικό σημείο του δάσους. Δεν άκουγα τιποτα ουτε έβλεπα καποιον ή κάποιο ζώο να κινείται.
Και τότε βγήκαμε απτο δασος.