Hold me

8ο Κεφαλαιο

~~~~~~~~~ Τζος ~~~~~~~~~
"Τζοσετ πρέπει να μιλήσουμε!"
"Δεν νομίζω να ειναι η κατάλληλη στιγμή Ντέρεκ. Δεν μπορείς μετα απο τόσο καιρό να εμφανίζεσαι μπροστα μου και να απαιτείς να κανω οτι γουστάρεις!"
Με ειχε τραβήξει σε μια γωνία μακρυα απο τους άλλους. Δεν τον φοβαμαι,παρόλα αυτά που εχει κανει, αλλα ανησυχώ για την Ντιάνα. Επίσης εχω μια παθιασμένη επιθυμία να του ρίξω μπουνια στην μούρη.
"Κινδυνεύετε και οι δυο γιατι δεν θέλετε να το καταλάβετε;"
"Γαμωτο ρε Ντέρεκ οχι και εσυ με αυτές τις μαλακιες!"
"Μαλακιες; Νομίζω ήρθε η ωρα να μάθεις καποια πραγματάκια!" ειπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
"Εσυ και οι Ντιάνα δεν μπορείτε να ειστε μαζι. Οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα σας ειναι τοξική και καταστροφική, για ολους! Επειδή εχετε ιστορία, γραμμένη απο παλια! Και δεν μπορεί να αλλάξουν τα γεγονότα ουτε οι αποφάσεις που πάρθηκαν, τότε..."
"Ντέρεκ! Νομίζω αρκετά ειπες!"
Μια όμορφη κοπέλα με γαλανα ματια και κάστανα μακρυα μαλλια σήκωνε το λευκό της φόρεμα για να περάσει απτά βράχια και να μας πλησιάσει.
"Ζιζέλ...πρέπει να μάθει επιτέλους!"
"Νομίζω ξεχνάς τον όρκο που ειχαμε δώσει...θελεις να τον αθετησεις;" Ειπε ήρεμα και τον κοιτάξει βαθιά μεςα στα ματια.
"Εχεις δίκιο. Δεν τελειώσαμε Τζοσετ, θα με ξανά βρεις μπροστα σου...και εκεινη...δεν θα την γλιτώσει ετσι εύκολα"
"Ντέρεκ, μην τολμησεις και πλησιάσεις την Ντιάνα γιατι σου υπόσχομαι οτι θα εχεις χειρότερο τελος και απο την οικογένεια μας!"
Με κοιταξε με ενα σαρδόνιο χαμόγελο και εξαφανίστηκε με την Ζιζέλ.

~~~~~~~~ Ντιάνα ~~~~~~~~~
"Εσυ είσαι η περιβόητη Ντιάνα;"
"Πως με ξερεις;"
"Εχω ακούσει πολλά για εςενα. Αλλα δεν περίμενα οτι θα ειμαι εγω στην γενιά που θα σε συναντήσει"
Τι στο καλό λεει;
"Δεν σε καταλαβαίνω"
Με κοιταξε με συμπόνια να πλυμμυριζει τα πραςινα ματια της. Ηταν μικροσκοπικη, ειδικά μεςα σε αυτο το λευκό της φορεματακι. Πρέπει να ηταν κάπου στα 15.
"Το ξερω, και λυπάμαι για αυτο"
"Τότε θα ήθελες να μου εξηγήσεις τι συμβαίνει;"
Το ξερω οτι δεν ειναι και τόσο σωστό να εκμεταλλευτώ το κοριτσι για να μάθω τι συμβαίνει, αλλα ίσως ειναι η μονη λύση.
"Ντιάνα, θα μάθεις, σύντομα, και δεν θα ειναι για καλό! Εμπιστεψου με! Φύγε μακρυα! Όσο ακόμη μπορείς"
Ειπε και έφυγε μαζι με τα αλλα 2 αγόρια που ηταν μαζι της.
Εκεινη την στιγμή εμφανίστηκε ο Τζος. Φαινόταν σκεπτικός.
"Είσαι καλα;" τον ρώτησα αμέσως.
"Ναι ειμαι εντάξει...Ντιάνα, πρέπει να φύγουμε απο δω!"
"Τι εννοείς; Να μην παμε στην παμπ;"
"Οχι, εννοώ γενικά...απο το Άϊλεν"
"Γιατι να φύγουμε;"
Τι λεει; Πιστεύει αυτές τις βλακείες που λένε όλοι;
"Κινδυνεύουμε εδω! Για το καλό μας σε παρακαλώ να φύγουμε!"
"Τζος σου ειπα οτι οσο ειμαι κοντα σου δεν φοβαμαι και δεν κινδυνεύω"
Τον πλησίασα και τον κοίταξα στα ματια. Ηταν πολυ ψυχρός.
"Δεν ξερω αν μπορω να σε προστατεψω πλεον!"
"Τζος..."
"Ντιάνα είσαι οτι καλύτερο μου εχει συμβεί σε ολα τα χρόνια που ειμαι σε αυτόν τον κόσμο, γιαυτο και θελω να είσαι ασφαλής. Φοβαμαι όμως...πολλά πράγματα. Και περισσότερο τον εαυτό μου"
"Τζος γιαυτο ειμαι εδω...και θα μείνω εδω...δίπλα σου. Θα σε βοηθήσω να ξεπέρασεις οτιδήποτε σε ανησυχεί"
"Κρύβω πολλά, Ντιάνα! Πολλά που δεν μπορω να αποκαλύψω. Ίσως θα ηταν καλυτερα να μείνεις μακρυα μου. Ίσως ο φίλος σου σε συμβούλεψε σωστά. Ειμαι επικίνδυνος και θα σε πληγωσω"
"Τζος γιατι μου το κανεις αυτο; Μόλις σε βρήκα! Μην φύγεις!"
Δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν στα μαγουλα μου. Δεν μπορεί να μου το κανει αυτο. Μετα απο αυτο το φιλι περίμενα οτι θα αλλάξουν ολα οτι το καλύτερο. Ηξερα απτην αρχή οτι ειναι διαφορετικός απτους άλλους και ξεχωριστός, αλλα έβλεπα μεςα στα ματια του οτι οντως ένιωθε πράγματα για μένα. Ημουν τόσο λαθος;
Μαλλον. Μαλλον ο Ανταμ ειχε δίκιο. Έπαιξε μαζι μου σαν να ημουν μια πλαστική κούκλα. Μια παράσταση ηταν για δικά του οφέλη.
"Ντιάνα δεν το θελω αλλα πρέπει...για εςενα το κανω"
"Πως μπορεί αυτο να ειναι καλό για εμένα;"
"Δεν μπορείς να το καταλάβει τωρα αλλα αργότερα..."
Χωρίς να το πολυ σκεφτώ σήκωσα το χέρι μου και του έδωσα ενα δυνατό χαστούκι.
"Βαρέθηκα να μου λετε όλοι οτι δεν καταλαβαίνω!"
Δεν μίλησε μονο έσκυψε το κεφάλι. Έπειτα με κοιταξε με ματια βουρκωμένα και με φίλησε στο μέτωπο. Τον έσπρωξα με δύναμη. Έπειτα έκλεισα τα ματια μου εύχοντας όλο αυτο να ηταν ενα απο τα περίεργα όνειρα που βλεπω. Τα άνοιξα και ημουν εκει στην παραλία, αλλα ημουν μονη.
Έφυγε...με εγκατέλειψε ετσι απλα. Ολα αυτά που έλεγε ηταν ψέμματα. Ποσο ηλίθια παίζει νιωθω που πίστεψα εςτω και για ενα δευτερόλεπτο οτι νοιάζεται για μένα;

~~~~~~~~~~Τζος~~~~~~~~~~
Δεν ειχα τον έλεγχο της μηχανής. Ημουν μεθυσμένος απο λύπη και θυμό. Ο Ντέρεκ πριν 10 χρόνια κατέστρεψε οτι ειχα. Το πήρε με 3 πυροβολισμούς. Τωρα...μου παίρνει οτι καλύτερο εχει ερθει ποτε στην ζωή μου. Γιατι το κανει αυτο;
Γιατι με μισεί τόσο;
Δεν του εχω κανει τιποτα!
Με το να φύγω με μακρυα της την σώζω...αλλα σκοτώνω τον εαυτό μου.
Το προτιμω. Απτο να σκοτωθεί εκεινη εξαιτίας μου.
Νιωθω τον λαιμό μου να κλείνει και τα πνευμονία μου να ζητούν απεγνωσμένα οξυγόνο. Κατεβαίνω απτην μηχανή και στέκομαι στην άκρη του δρόμου. Ειμαι λιγο πιο εξω απτο Άϊλεν. Δεν υπαρχει κανένας εδω. Παίρνω βαθιές ανάσες αλλα ξαφνικά...καθε ανάσα μου...κόβεται απότομα! Δεν μπορω να αναπνευσω. Ολα ειναι μαύρα. Σκοτάδι κυριαρχεί στο οπτικό μου πεδίο. Μηπως παραδόθηκα στον εαυτό μου; Στον αληθινό σκοτεινό εαυτό μου;

~~~~~~~~~Ντιανα~~~~~~~~~
Δεν αντέχω να στέκομαι όρθια. Κάθομαι κάτω στην άμμο. Την χαϊδεύω απαλά και παίρνω χρυσούς κόκκους της στα χέρια μου. Επειτα...τους πετάω με δύναμη στην θάλασσα. Δεν αντέχω αλλο αυτο το δραμα. Τελος ο Τζος. Ωρα να περάσω καλα!
Σηκώνομαι όρθια και τρέχω προς τα εκει που μου έδειξε οτι υπαρχει η παμπ. Μετα απο 5 λεπτά τρεξίματος βλεπω φώτα ψηλά σε έναν τεράστιο γκρεμό. Πλησιάζω και αλλο. Βλεπω μια πόρτα μεςα στον βράχο. Γύρω γύρω ειναι ολα καταπράσινα. Πρωτη φορά βλεπω κατι τετοιο. Ενα δάσος μεςα στην θάλασσα. Τι στον διάολο ειναι αυτο;
Μπαίνω μεςα και βρίσκομαι μπροστα σε ένα ασανσέρ.
"Μια ψυχη που ειναι να βγει..."
Οσο ανεβαίνω ακούω μουσική να δυναμώνει...όλο και περισσότερο. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μεςα σε ενα μπαρ. Ξύλινο πάτωμα και ξύλινο τοίχοι το αγκαλιάζουν. Πολλά φαναρακια και κεριά ειναι αναμμένα και στολίζουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο καπνός.
Ξεκινάω να προχωράω και να κατευθύνομαι προς το μπαρ. Ξαφνικά νιωθω δυο χέρια στου γοφούς μου και καποιον να με τραβάει πανω του. Γυρνάω να κοιτάξω το πρόσωπο του αλλα δεν προλαβαίνω. Κλέβει την όραση μου και μου βάζει ενα μαντίλι στο στόμα. Δεν μπορω να αναπνευσω. Ζαλιζομαι. Πνιγμένες κραυγές βγαίνουν απτο κλειστό μου στόμα. Το μονο που ακούγεται όμως ειναι ενα ονομα.
Τζος!