Hold me

15ο Κεφαλαιο

4 μήνες.
Πέρασαν 4μήνες και κανένας δεν ηρθε εδω. Ο Τζος ειχε απόλυτο δικιο.
Ποιος θα σκεφτόταν ποτε οτι η πριγκίπισσα και η κολλητή της θα φεύγανε απτην χλιδή και θα πήγαιναν σε ενα αποκοσμο και σκοτεινό μέρος σαν αυτο εδω; Κανένας.
Κι ομως εδω καθε μερα ειναι και μοναδική. Όλοι δουλεύουν μαζι και ειναι αγαπημένοι, δεν υπάρχουν άρχοντες ή ανωτεροι, όλοι ειναι ίσοι.
Απτην στιγμή που ήρθαμε βοηθήσαμε πολυ στην ανανέωση του τρόπου ζωής εδω περα. Ολα άλλαξαν. Τους μάθαμε μουσικη, βασικές γνώσεις για τα μαθηματα, σωστούς τρόπους, φτιάξαμε με τις δυναμεις μας νεα σπίτια και το δασος ξανα γεννήθηκε με μια κινηςη των χεριών μου. Ολα άλλαξαν και ειδιαιτερως οι Ντερινς. Ο καθένα τους έμαθε ποια δυναμη εχει και ξεκίνησε να την εξασκεί με πάθος και ενθουσιασμό. Τιποτα δεν ειναι το ίδιο πλεον.
Εχω δημιουργήσει αληθινές φιλίες με παιδια που με θέλουν διπλα τους για το ποια ειμαι και οχι για τον τίτλο μου.
Η οικογένεια μου,η ευα, ο Ντειβ, η τζιν και ο Τζος ειναι διπλα μου παντα. Για μένα. Για να βοηθήσουν την Ντιανα, και οχι την πριγκίπισσα.
Σημερα στις 30 Απριλίου ειναι η γιορτή της άνοιξης. Χορός και φαγητο μεχρι το πρωι. Ολοι βάζουν τα δυνατα τους για να υποδεχτούν την άνοιξη με γλέντι και χαρά. Ειναι τόσο όμορφα εδω περα τέτοια εποχή.
Περπατάω κατα μήκος του ποταμού με το γκρι μου φόρεμα μεχρι τα γόνατα και τους ώμους μου ακάλυπτους.
Κάθομαι κατω στο γρασίδι και βάζω τα ποδια μου στο νερο.
Η αίσθηση ειναι αναζοωγωνητικη.
Κλείνω τα ματια και απολαμβάνω την στιγμή καθώς στροβιλίζω ρυθμικά τα ποδια μου στα ήρεμα νερά.
Ξαφνικά νιωθω δυο χέρια να με σπρώχνουν και προσγειώνομαι με φορα στο νερο. Αμέσως βγαίνω στην επιφάνεια και βλεπω μπροστα μου τον Τζος να εχει διπλωθει στα δυο απτά γέλια και να κρατάει το στομάχι του.
Του δείχνω το βρεγμένο μου φόρεμα.
"Πας καλα;"
"Με προκαλουσες. Τόση ωρα σε κοιτούσα και δεν άντεξα...το εκανα!"
Συνέχισε να γελάει νευρικά. Οι μυς στη γυμνή του κοιλιά δεν σταματούσαν να κουνιούνται και ειχε παραδοθεί σε ενα νευρικό και ατελείωτο γελιο.
Ειχε πλησιάσει αρκετά στην άκρη του ποταμού και ετσι βρήκα την ευκαιρία και τον έριξα μεςα. Προσγειώθηκε με δυναμη μεςα στο νερο. Άρχισα να γελάω και μόλις βγήκε έβγαλε τα μαλλια του απτο πρόσωπο του και με κοιταξε απειλητικά.
"Ώστε ετσι εισαι κυρια Ντιανα;"
"Οφθαλμός αντί οφθαλμού κύριε Τζοσετ!" Συνέχισα να γελάω. Εκεινος μου χαμογελαςε και με μια απότομη κινηςη έπεσε πανω μου και βουλιάξαμε μεχρι τον πάτο.
Δεν με άφηνε να ανεβώ στην επιφάνεια και απτο γελιο που μας ειχε πιάσει άρχισα να χάνω το οξυγόνο μου. Αμέσως ομως ο Τζος με κόλλησε πανω στο σώμα του και με φίλησε. Ένιωσα παλι σαν να μην μας τραβούσε πλεον η βαρύτητα προς τα κατω αλλα να πετάμε μεςα στο νερο χωρις να φτάνουμε στην επιφάνεια.
Το φιλι του ειναι παντα τόσο αφοπλιστικό. Νιωθω ολο μου το σώμα να παραλύει καθώς γλυστραει την γλώσσα του και χαϊδεύει τρυφερά την κοιλότητα τους στόματος μου. Θα μπορούσα να μείνω αιώνια εδω: στην αγκαλιά του ανήμπορη να κουνηθω απτο φιλι του.
Χωρις να το καταλάβω ανέβηκαμε στην επιφάνεια και συνεχίσαμε να φιλιομαστε. Εβαλα τα χέρια μου γυρω απτο λαιμό του και με σήκωσε ψηλά ετσι ώστε να τυλίξω τα ποδια μου γυρω απτην μεςη του. Άρχισε να με φιλάει στην κοιλότητα του λαιμου και οταν έφτασε στο στήθος μου τον τράβηξα πανω και βρέθηκε απέναντι απτο πρόσωπο μου και τον κοίταξα βαθιά μεςα στα ματια. Το βλεμμα του ηταν παιχνιδιάρικο αλλα και γαλήνιο ταυτόχρονα. Ισως τελικα δεν ηταν το μέρος που με τράβηξε στην απόφαση να μείνω , η ελευθερία ή το άδικο που αποκατεστησα, αλλα αυτα τα δυο ματια. Γιατι, ποιος δεν θα ήθελε να βρίσκετε στον παράδεισο; Εμένα μονο ενα κοίταγμα του μου αρκει για να νιωςω οτι βριςκομαι στον παράδεισο.
Ακούμπησε το ενα του χέρι τρυφερά στο λαιμό μου και απομάκρυνει τα μαλλια μου αφήνοντας την πλάτη μου ακάλυπτη. Έπειτα με βύθισε σε ενα τρυφερό φιλι, χαϊδεύοντας με τα δάχτυλα του απτον σβέρκο μεχρι την μεςη μου. Στο άγγιγμα του αυτο ανατρίχιασα και ένιωσα να με διαπερναει ενα κύμα ηλεκτρισμού. Κατέβηκα απτην αγκαλιά του και τα χείλη μας απομακρύνθηκαν.
"Παμε να ετοιμαστούμε;" Μου ειπε και χαμογελαςε.
"Παμε!"
Με σήκωσε στα μπρατςα του και τύλιξα τα χέρια μου γυρω απτον λαιμό του.
"Εχουμε μονο μια ωρα πριν νυχτωσει!"
Ειπε και βγήκε γρηγορα απτο νερο τρέχοντας με εμένα στην αγκαλιά του.