Hold me

10ο Κεφαλαιο

Άνοιξα τα ματια μου...και ειδα το δωμάτιο μου. Ημουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Σήκωσα το πάπλωμα απότομα. Φορούσα τις πυτζαμες μου. Δεν θυμόμουν πολλά πράγματα μονο την μυρωδιά θανάτου και τον πόνο. Με οδήγησε σε κατι...περίεργο. Σίγουρα όμως δεν θυμαμαι να γύρισα σπιτι, να έβαλα τις πυτζαμες μου και να έπεσα για ύπνο.
"Ειναι γιατι το εκανα εγω"
Πετάχτηκα απτο κρεβάτι. Μια μελαχρινη κοπέλα, γεροδεμενη με ενα μαύρο φόρεμα και βαθιά μαύρα ματια στεκόταν χαλαρά γερμενη στην βάση της πόρτας.
"Ηρέμησε...δεν ειμαι και κανά φάντασμα"
"Ποια είσαι εσυ;"
"Παντα τις ίδιες ερωτήσεις...ποια είσαι; Και ελα κανε την επόμενη: τι θελεις..."
"Εδω;" Της χαμογέλασα σαρκαστικά.
"Χμμμ ενδιαφέρον. Δεν εχεις αλλάξει καθολου."
"Απο ποτε;"
"Απο...τότε. Το 1822.
Ειμαι η Ευα. Μαλλον δεν θα το θυμασαι."
"Χάρηκα που σε ξανά γνωρίζω Ευα, αλλα πως ακουσες τι σκεφτόμουν;"
"Ακούω τις σκέψεις των άλλων. Καλα το ξερω δεν ειναι τιποτα μπροστα σε αυτά που κανεις εσυ αλλα...κανει δουλίτσα"
"Τι κανω ...εγω;"
"Αυτο θα το δεις σύντομα...οχι ποια αλλα μυστικά. Γιαυτο σου ετοίμασα την βαλίτσα σου και..."
"Που ειναι ο Στεφ; Και η μαμα μου;"
Με πλησίασε και μου έδωσε ενα χαρτί.
"Εδω τα λεει ολα. Παω στο μπάνιο να παρω τα καλούδια σου ,για να σε αφήσω να το διαβάσεις οχι τίποτε αλλο."

Ντιάνα,
Ανησυχήσαμε πολυ για σένα. Σε ψάχνουμε απο χθες το βράδυ. Δεν γύρισες σπιτι και κοντεψαμε να τρελαθούμε. Αν γυρίσεις σπιτι και βρεις το γράμμα σε παρακαλώ τηλεφωνησε μας. Εμεις είμαστε εξω ολη μερα και ψάχνουμε. Θα μείνουμε σε μοτελ και θα κινησουμε γη και ουρανό για να σε βρούμε. Αλλα αν διαβάζεις αυτο το γράμμα τα βάσανα μας εχουν τελειώσει. Τηλεφώνησε μας.

Μαμα και Στεφαν!

Δεν το πιστεύω. Με ολα αυτά που έγιναν νομιζα οτι ημουν η μονη που περνούσα μια κόλαση αλλα χωρίς να το καταλάβω έβαλα την οικογένεια μου σε ενα χάος.
Δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν στα μαγουλα μου. Τα σκατωσα. Ήρθαμε εδω για μια νέα και χαρούμενη αρχή. Και χωρίς να ξερω τι παιχνίδι παίζεται γύρω μου εγω το παίζω αλλα χωρίς να σκεφτομαι τους ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται για μένα. Πρεπει να ξεκαθαρίσω τι στο καλό συμβαίνει. Μονο ετσι θα λυθούν ολα και θα ειμαι ευτυχισμένη. Με αυτούς που ανήκω. Και οχι με ενα μάτσο άγνωστους που λένε οτι με ξέρουν και μπλέκονται στην ζωή μου. Αλλα πρωτα θα τηλεφωνήσω στην μαμα μου και στον Στεφ. Πρέπει να μάθουν οτι ειμαι καλα.
Ψάχνω την τσάντα μου πουθενά. Κοιτάω γύρω γύρω. Δεν βλεπω το κινητο μου. Πηγαινω κάτω στην κουζίνα να βρω το σταθερό. Ευτυχώς αυτο ειναι στην θέση του. Το βγάζω απτην βάση του...αφορτιστο.
"Τι στον..."
Σκύβω κατω απτον πάγκο της κουζίνας. Ολα τα καλώδια κομμένα. Γυρνάω και βλεπω την ευα με ενα ψαλίδι στο χέρι να το ανοιγοκλείνει ζωηρά.
"Ουψ!"
"Γιατι το έκανες αυτο; Δώσε μου το κινητο μου."
"Που το ξερεις οτι το εχω εγω;"
"Δεν ειμαι ηλίθια...ξερω οτι το εχεις αλλα δεν ξερω γιατι το εχεις."
"Για τυχόν επιθυμίες να τηλεφωνησεις στην κακομοιρα μανούλα και στον αθώο αδελφούλη σου."
"Γαμωτο σου ευα δώσε μου το κινητο τωρα!"
"Δεν προκειται!"
Πλησιάζω απότομα να της το παρω. Το ανεβάζει ψηλά ετσι ώστε να μην μπορω να το πιάσω. Γαμω το ύψος μου γαμω.
"Ρε γαμωτο δωστο μου. Για ποιον λογο να τους αφήσω να ανησυχούν;"
"Αγαπη μου ξύπνα! Δεν ανησυχούν. Καρφακι δεν τους καίγεται."
"Δεν σε καταλαβαίνω ειλικρινά."
Οπισθοχωρησα και εκεινη κατέβασε το κινητο. Τότε βρήκα την ευκαιρία και της το άρπαξα.
"Χα! Έξυπνη κίνηση Ντι."
"Να σαι καλα!"
Πήγα να τηλεφωνήσω αλλα εκεινη με μια κινηςη έδωςε μπουνια στο κινητο και το έριξε κατω. Την κοιτάω με μια δολοφονική ματια και εκεινη χαμογελάει αθώα. Σκύβω να δω μηπως έμεινε τιποτα απτην άδοξη πτώση του.
"Ναι κατι σώθηκε. Η μπαταρία!"
Της ειπα δυνατά.
"Ελα ελα μην αργεις. Ήδη χάσαμε...10 ολόκληρα λεπτά. Εχουμε ραντεβού κυρια μου και εσυ μας καθυστερεις."
"Τι εχουμε;"
Εκεινη δεν με πρόσεξε και κατι ψιθυριζε...
"Καλλυντικά,είδη υγιεινής, ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα και άλλες βλακείες, έτοιμα."
Βγάζει το κινητο της απτην τσέπη της και παει να τηλεφωνήσει σε καποιον. Ετσι μου ρχεται να της το ρίξω κατω και η ευαίσθητη οθόνη του iPhone της να γινει θρύψαλα.
"Θα σου παρω καινούργιο βρε γκρινιαρα. Πάψε τωρα γιατι θα παρω τον Ντειβ και οι σκέψεις σου τσιριζουν σαν τρελές."
Ααααα δεν θα τα παμε καλα...δεν θα τα παμε καθολου καλα.

"Ελα Ντειβ...ολα έτοιμα εδω. Απο κει ολα καλα;"

"Σχετικά ναι...θα είμαστε στην ωρα μας στο Ζεν μην ανησυχείς"

"Οκ θα τα πούμε εκει!"

"Ελα παμε να φύγουμε"
Παει προς την πόρτα.
"Να σου πω βρε πανέξυπνη. Εγω με τις πυτζαμες θελεις να έρθω; Μηπως έχουμε ραντεβού σε πυτζαμες παρτυ;"
Της ειπα ολο ειρωνία. Το κατα ευχαριστήθηκα.
"Αχ ναι ειναι και αυτο. Και έλεγα κατι ξέχασα. Κατι ξέχασα. Εμπρός άνοιξε το δωράκι σου. Ειναι απο μένα."
Μου έδωσε ενα κουτί δώρου. Πρέπει να φοβαμαι; Ίσως.
"Άνοιξε το δεν δαγκώνει."
Το ανοιγω και βλεπω ενα λευκό φόρεμα με δαντελωτές λεπτομέρειες στο ντεκολτέ και στο τελειωμα. Ειναι πραγματικά πανέμορφο.
"Εσυ το διαλεξες;"
"Ναι. Πιστεύω οτι θα πηγαίνει τέλεια στην σοκολατένια επιδερμίδα σου. Και οι γόβες. Θα σε κανουν πολυ ψηλή."
"Ευχαριστω πολυ"
"Λοιπον πήγαινε φόρεσε το και εγω θα παω να βάλω λιγακι μακιγιάζ."
Φεύγοντας την πρόσεξα καλυτερα. Ειναι πολυ όμορφη με τις μακρυες μαύρες μπουκλες της, το dark στιλ της με το μαύρο φόρεμα της και τα μαύρα αρβυλακια της. Ταιριάζει με την συμπεριφορά της. Σαρκασμος στο φουλ. Ίσως τελικα ταιριαξουμε.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Οντως δείχνω 10-15 πόντους ψηλότερη. Τα μαλλια μου ειναι ίσια και εχω πιάσει δυο τουφες σαν στεφάνι απο δεξιά και αριστερά. Το φόρεμα δείχνει υπέροχο πανω μου και ειναι ακριβως το νούμερο μου. Όπως και τα παπούτσια ειναι ακριβως το νούμερο μου. Καλα πως ξερει τις αναλογίες μου με τόση ακρίβεια.
"Πσσσς θα τρελάνεις τον Τζος κοριτσι μου σημερα."
Η ευα στεκόταν με ενα κατακόκκινο κραγιόν να τονίζει τα καλοςχιματιςμενα χείλη της να με κοιτάει απο πανω μεχρι κατω και να χαμογελάει με αυτη τη σαρκαστική εκφραςη. Ανέφερε τον Τζος και μου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό. Ξαπλωμένος στην παραλία ανάσκελα. Διπλα του εγω. Να μάχομαι να τον συνεφερω...απο κατι. Κατι έπαθε...ο Τζος.
"Ευα που ειναι ο Τζος; Ειναι καλα;"
"Και έλεγα δεν θα ρωτήσει; Μια χαρά ειναι. Θα τον δεις σε λιγακι. Άντε όμως παμε να φύγουμε γιατι θα τους στήσουμε και ποιος ακούει τον Ντειβ μετα."
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε εξω. Μας περίμενε ενα ταξί. Ηταν γύρω στις 11 το βράδυ.

"Καλησπέρα δεσποινίδες μου. Που θέλετε να σας παω;"
"Στο Ζεν."

Έσκυψα κοντα της.
"Τι ειναι αυτο;"
Μου χαμογελαςε πονηρά.
"Κλαμπακι Ντιάνα."
Μου έκλεισα το μάτι και το ταξί ξεκίνησε.